กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 563

แต่กลับเป็นหวางเหมิ่ง

ค้อนนั้นได้หลุดออกจากมือของเขาและทุบเข้าไปยังกำแพงหินอย่างรุนแรง จึงทำให้กำแพงหินนั้นรับแรงกระแทกไม่ไหวและถล่มลงมา

ทำให้หวางเหมิ่งล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทราบชะตากรรม ไม่แม้แต่จะรู้ว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

จากนั้นเมื่อมองไปยังกู้ชูหน่วนที่ยืนหลังตรงต้อนรับสายลมที่พัดผ่านและยิ้มอย่างสง่างาม

นี่......

เป็นไปได้อย่างไรกัน......

"นังปีศาจ เจ้าทำอะไรลงไป หรือว่ามีใครยื่นมือมาช่วยเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"เผ่าเพลิงฟ้าของพวกเจ้าที่ยกตัวว่ามียอดฝีมือเยอะมากมายราวกับก้อนเมฆ ข้าใช้หรือไม่ใช้วิธีการอะไร พวกเจ้าดูไม่ออกหรือ? มีคนช่วยเหลือข้าหรือไม่นั้น พวกเจ้าก็ดูไม่ออกเลยหรือ?"

ทุกคนเมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูดเช่นนั้นก็รู้สึกเสียหน้าและอับอาย

เหตุการณ์เมื่อสักครู่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาแทบไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

มีเพียงแค่รองหัวหน้าเผ่าซือคงและผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีฝีมือเพียงระดับขั้นที่สองเท่านั้น แต่กำลังภายในของนางนั้นเป็นเลิศ นางหลบค้อนเพชฌฆาตนั้นด้วยความรวดเร็วราวกับสายฟ้าและนางก็เอาชนะหวางเหมิ่งด้วยความอ่อนโยน นางใช้โอกาสตอนที่เขาเย่อหยิ่งภาคภูมิใจในตัวเอง ผลักเขาล้มลง

และอดพูดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความดุร้ายและมีความกล้าหาญอย่างมาก

หากนางช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว เช่นนั้นนางคงต้องจบชีวิตลง แต่นางก็ได้เดิมพันเอาไว้แล้ว เดิมพันความดูถูกและการประเมินศัตรูต่ำไปของเขา

"ข้าจะช่วยเจ้าเอง" ชายร่างใหญ่อีกคนยืนขึ้น ชายร่างใหญ่คนนี้กำลังถือง้าวกรีดนภาอยู่ในมือ ขมับของเขายกสูงขึ้น อย่างน้อยก็มีฝีมืออยู่ราวๆ ระดับขั้นที่สาม

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา "ทำไมหรือ พวกเจ้าคิดอยากผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาต่อสู้อย่างนั้นหรือ?"

"ฮึ จัดการกับเจ้า พวกข้าจำเป็นต้องผลัดเปลี่ยนกันอย่างนั้นหรือ?"

"ในเมื่อพวกเจ้ามีความเชื่อมั่นเช่นนี้ เช่นนั้นเราก็มาเดิมพันกันดูสักตั้งและตัดสินผลในสามรอบเป็นผู้ได้รับชัยชนะไป หากข้าชนะละก็ พวกเจ้าก็ปล่อยข้าไป หากข้าแพ้ พวกเจ้าจะจัดการกับข้าอย่างไรก็ได้ เป็นอย่างไร?"

"เจ้า? เดิมพันกับเจ้าน่ะหรือ?"

ทุกคนต่างมองไปยังเยี่ยจิ่งหาน

ถึงแม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขาก็ยังเกิดความกังวลต่อเขา

"ใช่ ข้าคนเดียว"

"แม่สาวน้อย เจ้าช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาเสียเลย เจ้าคิดว่าเผ่าเพลิงฟ้าตายกันหมดแล้วหรือ? ที่เจ้าจะเอาชนะได้ง่ายๆ?"

"นั่นเป็นเรื่องของข้า พวกเจ้าไม่ต้องสนใจหรอก"

ผู้อาวุโสเหล่าต่างมองหน้ากันและมองเห็นการเห็นด้วยจากสายตาของกันและกัน

การเดิมพันในครั้งนี้ นางไม่ได้ร้องขอว่ายอดฝีมือระดับใดบ้างที่จะมาต่อสู้กับนาง เพราะถึงอย่างไรเสีย พวกเขาก็ไม่เสียเปรียบอะไร

"เพื่อไม่ให้เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ออกไปว่าเผ่าเพลิงฟ้าของพวกข้ารังแกคนไม่มีทางสู้ เช่นนั้นแล้วพวกข้าตกลงรับการเดิมพันในครั้งนี้"

กู้ชูหน่วนมองไปที่การแสดงออกของพวกเขาและมุมของริมฝีปากสีแดงสดใสของนางก็เยาะเย้ยดูถูกขึ้นมา

คิดว่านางโง่อย่างนั้นหรือ?

เช่นนี้ก็ต้องการหลอกล่อนาง?

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "เผ่าเพลิงฟ้าไม่เพียงมีประวัติมายาวนานกว่าพันปีและนับเป็นเผ่าใหญ่เผ่าหนึ่งที่ได้รับการกล่าวขานบนโลกใบนี้ แต่ข้ากลับเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่มีฝีมือระดับขั้นที่สองเท่านั้น ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงไม่คิดรังแกข้าที่เป็นเด็กที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรอกใช่หรือไม่"

เมื่อพูดจบ นางเผยให้เห็นฟันที่ขาวสะอาดและยิ้มอย่างไร้เดียงสา "ไม่ทราบว่าท่านลุงท่านอาทั้งหลายจะส่งยอดฝีมือระดับขั้นที่เท่าไรออกมาต่อสู้และจำนวนกี่คนอย่างนั้นหรือ?"

แววตาของนางสะอาดบริสุทธิ์ ไม่แม้แต่จะกังวลใดๆ ราวกับว่าสิ่งที่บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในโลก ทำให้พวกเขาอับอายที่จะลงมือกับนางชั่วขณะหนึ่ง

ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างไม่พูดอะไร รองหัวหน้าเผ่าซือคงกล่าวว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? เยี่ยจิ่งหานห้ามยื่นมือเข้าช่วย?"