กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 605

กู้ชูหน่วนดึงผ้าห่มคลุมกระชับตัวเขาและพูดปลอบใจว่า “อดทนอีกนิดนะ บางทีอีกเดี๋ยวอาจจะมีคนมาช่วยเราก็ได้” ประโยคนี้อย่าว่าแต่เยี่ยจิ่งหานเลย แม้แต่กู้ชูหน่วนเองก็ยังไม่เชื่อ

ที่นี่คือขั้วโลกเหนือ เป็นที่รกร้างห่างไกลไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ทุกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ด้านบนอาจเป็นเนินเขาลูกเล็กๆ ก็ได้ จะมีใครที่ไหนว่างมากจนเดินมาขุดเนินเขาเล่น

โครก...

ไม่รู้ว่าท้องของใครร้องขึ้นมาอย่างผิดเวลา

กู้ชูหน่วนเลียริมฝีปากที่ค่อนข้างซีดเผือด เอ่ยอย่างคับแค้นใจว่า “ข้าไม่น่าเอาอาหารทั้งหมดให้เจ้างูโง่จอมตะกละนั่นเลย”

ถ้ามีเหลือเพียงสักนิด นางกับเขาคงไม่ต้องหิวจนหน้ามืดตาลายแบบนี้

เยี่ยจิ่งหานกอดนางแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของนางอย่างละโมบ “รอให้กำลังภายในของข้าฟื้นกลับคืน ข้าจะใช้กำลังภายในทำลายหิมะเหล่านี้แล้วพาเจ้าออกไป”

“อื้ม...”

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีวรยุทธอยู่ในชั้นสูงสุดระดับหก แต่เขาก็ยังทำลายภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะไม่ได้

ภายในถ้ำหิมะมืดสนิท ทั้งสองเพียงแค่อิงแอบซึ่งกันและกันโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ไม่รู้ว่าภายในใจกำลังคิดสิ่งใดอยู่

ความหิวโหยและความหนาวเหน็บยังคงจู่โจมพวกเขา

เมื่อต้องอยู่ในสถานที่ที่หนาวเหน็บเช่นนี้ กู้ชูหน่วนจึงเริ่มประคองตัวเองไว้ไม่ไหว ร่างกายค่อยๆ เย็นลงและสั่นสะท้านไม่หยุด หนาวจนแม้แต่ฟันยังสั่นสะท้าน

เยี่ยจิ่งหานถูฝ่ามือเล็กๆ ของนางตลอดเวลาเพื่อทำให้นางอบอุ่น ห่มผ้าห่มคลุมกายนางจนมิด

กู้ชูหน่วนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “ขะ... ข้าไม่หนาว ท่านบาดเจ็บกว่าข้า ท่านห่มไว้เถิด”

“อาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นมากแล้ว กำลังภายในก็แข็งแกร่งกว่าเจ้า ข้ายังพอทนได้อีกสักพัก เจ้าห่มไว้ดีแล้ว”

นางยิ้มอย่างหลงใหล “ท่านรูปงามขนาดนี้ เหตุใดจึงต้องสวมหน้ากากน่าเกลียดเช่นนี้ตลอดด้วย”

“เจ้าอยากรู้รึ”

“อื้ม”

“เพราะข้าหน้าตาเหมือนท่านแม่มาก ท่านแม่ของข้ามีศัตรูมากมาย ท่านกลัวคนอื่นจะรู้ว่าข้าเป็นลูกชายท่าน ดังนั้นจึงให้ข้าสวมหน้ากากตั้งแต่ยังเด็ก”

“ท่านแม่ของท่านคือ...”

“พระสนมของจักรพรรดิพระองค์ก่อน”

“พระ... พระสนมของจักรพรรดิพระองค์ก่อน แต่ท่านเป็นพระอนุชาของจักรพรรดิพระองค์ก่อน เป็นเสด็จอาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันมิใช่หรือ”

กู้ชูหน่วนมึนงงไม่รู้หนเหนือหนใต้

“เจ้าน่าจะรู้เรื่องเผ่าหยก”

“ใช่ ข้ารู้”

ผู้ชายที่ถูกคำสาปโลหิตจะสูญเสียสติสัมปชัญญะและฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง ภายในยังมีพลังทำลายที่กัดกร่อนร่างกายจากภายในไม่มีหยุด กัดกร่อนจากภายในสู่ภายนอกจนในที่สุดจึงถึงแก่ความตาย

กู้ชูหน่วนเริ่มมีสติมากขึ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวเผ่าหยกขณะที่ถูกคำสาปโลหิตปรากฏขึ้นในใจของนางอย่างชัดเจน นางรู้สึกเจ็บปวดจนหายใจติดขัด

ไม่มีใครรู้เรื่องคำสาปโลหิตของเผ่าหยกดีไปกว่านาง

“เผ่าหยกอยู่อย่างสันโดษและไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอก ทั้งยังไม่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกับคนนอกมานับร้อยปี ในตอนนั้นท่านแม่ของข้าเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยก เป็นว่าที่ผู้นำเผ่าคนต่อไป และต้องแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งในการตามหาไข่มุกมังกรทั้งเจ็ด”

“ถ้าอยากหาไข่มุกมังกรให้พบ ท่านจำเป็นต้องออกมาจากเผ่าหยก หลังจากท่านแม่ของข้าออกมาจากเผ่า ท่านก็พบกับเสด็จพ่อและตกหลุมรักซึ่งกันและกัน สัญญาต่อกัน และในที่สุดก็มีข้า”