กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 605

sprite

กู้ชูหน่วนดึงผ้าห่มคลุมกระชับตัวเขาและพูดปลอบใจว่า “อดทนอีกนิดนะ บางทีอีกเดี๋ยวอาจจะมีคนมาช่วยเราก็ได้” ประโยคนี้อย่าว่าแต่เยี่ยจิ่งหานเลย แม้แต่กู้ชูหน่วนเองก็ยังไม่เชื่อ

ที่นี่คือขั้วโลกเหนือ เป็นที่รกร้างห่างไกลไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ทุกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ด้านบนอาจเป็นเนินเขาลูกเล็กๆ ก็ได้ จะมีใครที่ไหนว่างมากจนเดินมาขุดเนินเขาเล่น

โครก...

ไม่รู้ว่าท้องของใครร้องขึ้นมาอย่างผิดเวลา

กู้ชูหน่วนเลียริมฝีปากที่ค่อนข้างซีดเผือด เอ่ยอย่างคับแค้นใจว่า “ข้าไม่น่าเอาอาหารทั้งหมดให้เจ้างูโง่จอมตะกละนั่นเลย”

ถ้ามีเหลือเพียงสักนิด นางกับเขาคงไม่ต้องหิวจนหน้ามืดตาลายแบบนี้

เยี่ยจิ่งหานกอดนางแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของนางอย่างละโมบ “รอให้กำลังภายในของข้าฟื้นกลับคืน ข้าจะใช้กำลังภายในทำลายหิมะเหล่านี้แล้วพาเจ้าออกไป”

“อื้ม...”

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีวรยุทธอยู่ในชั้นสูงสุดระดับหก แต่เขาก็ยังทำลายภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะไม่ได้

ภายในถ้ำหิมะมืดสนิท ทั้งสองเพียงแค่อิงแอบซึ่งกันและกันโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ไม่รู้ว่าภายในใจกำลังคิดสิ่งใดอยู่

ความหิวโหยและความหนาวเหน็บยังคงจู่โจมพวกเขา

เมื่อต้องอยู่ในสถานที่ที่หนาวเหน็บเช่นนี้ กู้ชูหน่วนจึงเริ่มประคองตัวเองไว้ไม่ไหว ร่างกายค่อยๆ เย็นลงและสั่นสะท้านไม่หยุด หนาวจนแม้แต่ฟันยังสั่นสะท้าน

เยี่ยจิ่งหานถูฝ่ามือเล็กๆ ของนางตลอดเวลาเพื่อทำให้นางอบอุ่น ห่มผ้าห่มคลุมกายนางจนมิด

กู้ชูหน่วนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “ขะ... ข้าไม่หนาว ท่านบาดเจ็บกว่าข้า ท่านห่มไว้เถิด”

“อาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นมากแล้ว กำลังภายในก็แข็งแกร่งกว่าเจ้า ข้ายังพอทนได้อีกสักพัก เจ้าห่มไว้ดีแล้ว”

“หรือว่าข้าจะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว”

“ไม่มีทาง ข้าไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตายเด็ดขาด”

“อื้ม”

กู้ชูหน่วนพิงไหล่ของเขาและส่งเสียงอืมเบาๆ

ผ่านไปอีกวันหนึ่ง สถานการณ์ยิ่งแย่ลง

กลิ่นอายของความตายปกคลุมหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ในช่วงเวลานี้ เยี่ยจิ่งหานพยายามใช้กำลังภายในเพื่อเคลื่อนย้ายน้ำแข็งและหิมะออกไป ทว่านอกจากส่วนของหิมะที่ตกลงมานิดหนึ่ง เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย

ถ้ายังพยายามต่อไปแล้วแผ่นน้ำแข็งที่ปากถ้ำแตกออกมา หิมะและน้ำแข็งทั้งหมดจะปกคลุมลงมา แล้วพวกเขาก็จะจมหิมะตาย

การใช้กำลังภายในหลายต่อหลายครั้งยิ่งเพิ่มอาการบาดเจ็บให้เยี่ยจิ่งหาน

กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่มีประโยชน์ เว้นเสียแต่ว่าจะมีใครเคลื่อนย้ายหิมะและน้ำแข็งจากทางด้านนอก”

กู้ชูหน่วนพยายามเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบรับจากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลยแม้แต่น้อย

แค่กๆ

กู้ชูหน่วนไอออกมาสองสามครั้งพร้อมกระอักเลือดออกมา ซึ่งนั่นทำให้เยี่ยจิ่งหานตกใจ

เขาแตะหน้าผากของกู้ชูหน่วน ทันใดนั้นใบหน้าก็ถอดสี “เหตุใดจึงตัวร้อนเช่นนี้ เจ้าจับไข้หรือ”

กู้ชูหน่วนหน้ามุ่ย

อากาศหนาวจัด อาหารก็ไม่มี นางขดตัวหนาวเหน็บอยู่ที่นี่มาหลายวัน มีหรือจะไม่จับไข้

“ยังมียาอยู่หรือไม่ ข้าจะได้ให้เจ้ากิน”

“ไม่มีแล้ว” ก่อนหน้านี้เขาบาดเจ็บสาหัส และนางก็ใช้ยาไปรักษาเขาจนหมด

“เช่นนั้นเจ้าดื่มน้ำสักนิดเถิด”

เยี่ยจิ่งหานหยิบถ้วยขึ้นมาตักหิมะ หลังจากนั้นหิมะในถ้วยที่ตักก็ละลายกลายเป็นน้ำเดือดทันที

“หากท่านไม่รักษากำลังกายเอาไว้ ท่านเองก็จะทนต่อไปไม่ได้”

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า ไม่ยอมดื่มน้ำของเขา

นั่นคือน้ำร้อนที่เขาใช้กำลังภายในกระตุ้นขึ้นมา ไม่มีอาหารอื่นใด แต่เขาจะทำแบบนี้ได้อีกกี่ครั้งภายในสภาพอากาศที่เลวร้ายเช่นนี้

“ชีวิตของข้าจะมีประโยชน์ใดอีกหากเจ้าตาย ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือ ไม่ว่าจะต้องลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ ข้าก็จะติดตามเจ้าไปตลอดทั้งชาตินี้”

ร่างกายของกู้ชูหน่วนสั่นสะท้านเล็กน้อย

ภายในความมืดสลัว นางเห็นแววตาที่จริงจังของเยี่ยจิ่งหานเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ทุกคำพูดของเขาล้วนมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เยี่ยจิ่งหานมักจะสวมหน้ากากผีตลอดเวลา ทำให้นางมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

กู้ชูหน่วนรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดลใจและถอดหน้ากากผีของเขาออก เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มซึ่งงดงามอย่างหาใดเปรียบมิได้

ชายผู้นี้มีแววตาลึกซึ้ง เผยให้เห็นความกังวลที่ปกปิดไว้ไม่มิด

คิ้วของเขาคมเข้ม แววตาสว่างไสว ริมฝีปากบางซีดขาวเล็กน้อย ใบหน้างดงามราวกับสวรรค์สรรค์สร้าง ประหนึ่งเป็นผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า

ใบหน้าที่หล่อเหลางดงามเช่นนี้ ต่อให้ปะปนอยู่ในฝูงชนก็ยังโดดเด่นดึงดูดสายตาทันที

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงที่สลัวหรือเปล่า กู้ชูหน่วนจึงรู้สึกว่ารูปลักษณ์ของเขาให้ความรู้สึกอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนมาก

นางยิ้มอย่างหลงใหล “ท่านรูปงามขนาดนี้ เหตุใดจึงต้องสวมหน้ากากน่าเกลียดเช่นนี้ตลอดด้วย”

“เจ้าอยากรู้รึ”

“อื้ม”

“เพราะข้าหน้าตาเหมือนท่านแม่มาก ท่านแม่ของข้ามีศัตรูมากมาย ท่านกลัวคนอื่นจะรู้ว่าข้าเป็นลูกชายท่าน ดังนั้นจึงให้ข้าสวมหน้ากากตั้งแต่ยังเด็ก”

“ท่านแม่ของท่านคือ...”

“พระสนมของจักรพรรดิพระองค์ก่อน”

“พระ... พระสนมของจักรพรรดิพระองค์ก่อน แต่ท่านเป็นพระอนุชาของจักรพรรดิพระองค์ก่อน เป็นเสด็จอาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันมิใช่หรือ”

กู้ชูหน่วนมึนงงไม่รู้หนเหนือหนใต้

“เจ้าน่าจะรู้เรื่องเผ่าหยก”

“ใช่ ข้ารู้”

ผู้ชายที่ถูกคำสาปโลหิตจะสูญเสียสติสัมปชัญญะและฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง ภายในยังมีพลังทำลายที่กัดกร่อนร่างกายจากภายในไม่มีหยุด กัดกร่อนจากภายในสู่ภายนอกจนในที่สุดจึงถึงแก่ความตาย

กู้ชูหน่วนเริ่มมีสติมากขึ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวเผ่าหยกขณะที่ถูกคำสาปโลหิตปรากฏขึ้นในใจของนางอย่างชัดเจน นางรู้สึกเจ็บปวดจนหายใจติดขัด

ไม่มีใครรู้เรื่องคำสาปโลหิตของเผ่าหยกดีไปกว่านาง

“เผ่าหยกอยู่อย่างสันโดษและไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอก ทั้งยังไม่ได้รับอนุญาตให้แต่งงานกับคนนอกมานับร้อยปี ในตอนนั้นท่านแม่ของข้าเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยก เป็นว่าที่ผู้นำเผ่าคนต่อไป และต้องแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งในการตามหาไข่มุกมังกรทั้งเจ็ด”

“ถ้าอยากหาไข่มุกมังกรให้พบ ท่านจำเป็นต้องออกมาจากเผ่าหยก หลังจากท่านแม่ของข้าออกมาจากเผ่า ท่านก็พบกับเสด็จพ่อและตกหลุมรักซึ่งกันและกัน สัญญาต่อกัน และในที่สุดก็มีข้า”

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 605 โดย อี้หมิง

อ่าน บทที่ 605 ของนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ที่นี่ นวนิยายชุด กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ประเภท: นวนิยายโรแมนติกของจีนอัปเดตเป็น บทที่ 605 อ่านนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ฉบับเต็มได้ที่ novelones.com

คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 605:

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 605

บทที่ 605