กู้ชูหน่วนดึงผ้าห่มคลุมกระชับตัวเขาและพูดปลอบใจว่า “อดทนอีกนิดนะ บางทีอีกเดี๋ยวอาจจะมีคนมาช่วยเราก็ได้” ประโยคนี้อย่าว่าแต่เยี่ยจิ่งหานเลย แม้แต่กู้ชูหน่วนเองก็ยังไม่เชื่อ
ที่นี่คือขั้วโลกเหนือ เป็นที่รกร้างห่างไกลไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ทุกที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ด้านบนอาจเป็นเนินเขาลูกเล็กๆ ก็ได้ จะมีใครที่ไหนว่างมากจนเดินมาขุดเนินเขาเล่น
โครก...
ไม่รู้ว่าท้องของใครร้องขึ้นมาอย่างผิดเวลา
กู้ชูหน่วนเลียริมฝีปากที่ค่อนข้างซีดเผือด เอ่ยอย่างคับแค้นใจว่า “ข้าไม่น่าเอาอาหารทั้งหมดให้เจ้างูโง่จอมตะกละนั่นเลย”
ถ้ามีเหลือเพียงสักนิด นางกับเขาคงไม่ต้องหิวจนหน้ามืดตาลายแบบนี้
เยี่ยจิ่งหานกอดนางแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของนางอย่างละโมบ “รอให้กำลังภายในของข้าฟื้นกลับคืน ข้าจะใช้กำลังภายในทำลายหิมะเหล่านี้แล้วพาเจ้าออกไป”
“อื้ม...”
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น
แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีวรยุทธอยู่ในชั้นสูงสุดระดับหก แต่เขาก็ยังทำลายภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะไม่ได้
ภายในถ้ำหิมะมืดสนิท ทั้งสองเพียงแค่อิงแอบซึ่งกันและกันโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ไม่รู้ว่าภายในใจกำลังคิดสิ่งใดอยู่
ความหิวโหยและความหนาวเหน็บยังคงจู่โจมพวกเขา
เมื่อต้องอยู่ในสถานที่ที่หนาวเหน็บเช่นนี้ กู้ชูหน่วนจึงเริ่มประคองตัวเองไว้ไม่ไหว ร่างกายค่อยๆ เย็นลงและสั่นสะท้านไม่หยุด หนาวจนแม้แต่ฟันยังสั่นสะท้าน
เยี่ยจิ่งหานถูฝ่ามือเล็กๆ ของนางตลอดเวลาเพื่อทำให้นางอบอุ่น ห่มผ้าห่มคลุมกายนางจนมิด
กู้ชูหน่วนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “ขะ... ข้าไม่หนาว ท่านบาดเจ็บกว่าข้า ท่านห่มไว้เถิด”
“อาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นมากแล้ว กำลังภายในก็แข็งแกร่งกว่าเจ้า ข้ายังพอทนได้อีกสักพัก เจ้าห่มไว้ดีแล้ว”
“หรือว่าข้าจะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว”
“ไม่มีทาง ข้าไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตายเด็ดขาด”
“อื้ม”
กู้ชูหน่วนพิงไหล่ของเขาและส่งเสียงอืมเบาๆ
ผ่านไปอีกวันหนึ่ง สถานการณ์ยิ่งแย่ลง
กลิ่นอายของความตายปกคลุมหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ในช่วงเวลานี้ เยี่ยจิ่งหานพยายามใช้กำลังภายในเพื่อเคลื่อนย้ายน้ำแข็งและหิมะออกไป ทว่านอกจากส่วนของหิมะที่ตกลงมานิดหนึ่ง เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย
ถ้ายังพยายามต่อไปแล้วแผ่นน้ำแข็งที่ปากถ้ำแตกออกมา หิมะและน้ำแข็งทั้งหมดจะปกคลุมลงมา แล้วพวกเขาก็จะจมหิมะตาย
การใช้กำลังภายในหลายต่อหลายครั้งยิ่งเพิ่มอาการบาดเจ็บให้เยี่ยจิ่งหาน
กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่มีประโยชน์ เว้นเสียแต่ว่าจะมีใครเคลื่อนย้ายหิมะและน้ำแข็งจากทางด้านนอก”
กู้ชูหน่วนพยายามเรียกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการตอบรับจากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลยแม้แต่น้อย
แค่กๆ
กู้ชูหน่วนไอออกมาสองสามครั้งพร้อมกระอักเลือดออกมา ซึ่งนั่นทำให้เยี่ยจิ่งหานตกใจ
เขาแตะหน้าผากของกู้ชูหน่วน ทันใดนั้นใบหน้าก็ถอดสี “เหตุใดจึงตัวร้อนเช่นนี้ เจ้าจับไข้หรือ”
กู้ชูหน่วนหน้ามุ่ย
อากาศหนาวจัด อาหารก็ไม่มี นางขดตัวหนาวเหน็บอยู่ที่นี่มาหลายวัน มีหรือจะไม่จับไข้
“ยังมียาอยู่หรือไม่ ข้าจะได้ให้เจ้ากิน”
“ไม่มีแล้ว” ก่อนหน้านี้เขาบาดเจ็บสาหัส และนางก็ใช้ยาไปรักษาเขาจนหมด
“เช่นนั้นเจ้าดื่มน้ำสักนิดเถิด”
เยี่ยจิ่งหานหยิบถ้วยขึ้นมาตักหิมะ หลังจากนั้นหิมะในถ้วยที่ตักก็ละลายกลายเป็นน้ำเดือดทันที
“หากท่านไม่รักษากำลังกายเอาไว้ ท่านเองก็จะทนต่อไปไม่ได้”
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า ไม่ยอมดื่มน้ำของเขา
นั่นคือน้ำร้อนที่เขาใช้กำลังภายในกระตุ้นขึ้นมา ไม่มีอาหารอื่นใด แต่เขาจะทำแบบนี้ได้อีกกี่ครั้งภายในสภาพอากาศที่เลวร้ายเช่นนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...
เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ...