กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 619
อะไรที่เรียกว่านางไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้า
นางจำเป็นต้องถือรองเท้าให้ผู้อื่นด้วยหรือ？
ช่างน่าขัน
"เดิมทีเสด็จพ่อต้องการยกราชบัลลังก์ให้เสด็จพี่หญิง ในบรรดาพระธิดามากมาย เสด็จพ่อทรงรักเสด็จพี่หญิงมากที่สุด"
กู้ชูหน่วนเริ่มเคลื่อนไหว "ยกราชบัลลังก์องค์หญิง？เช่นนั้นเสด็จพี่หญิงของท่านก็จะกลายเป็นจักรพรรดินีในวันข้างหน้า？บรรดาขุนนางทั้งหลายในราชสำนักจะเห็นด้วยหรือ？"
"เสด็จพี่หญิงทรงมีความสามารถมากมายเช่นนั้น หากนางเป็นจักรพรรดินี รัฐเยี่ยจะต้องดีกว่าในตอนนี้อย่างแน่นอน แต่น่าเสียดายที่นางถูกฆ่าตายเสียก่อน"
"ถูกใครฆ่า？ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักหรือ？"
"ไม่ใช่ ข้าได้ยินจากเสด็จแม่ว่าดูเหมือนว่าจะเป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้า ในตอนนั้นข้ายังเด็กมาก และไม่รู้อะไรมากนัก เพียงแค่รู้ว่าเสด็จพี่หญิงต้องการจะปกป้องข้า ถึงได้......"
ในขณะที่องค์หญิงตังตังกล่าว นางก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาอีกครั้ง
เมื่อกู้ชูหน่วนได้ยินคำว่าเผ่าเพลิงฟ้า ไม่รู้ว่าทำไมในใจของนางถึงมีข้อสงสัยมากมาย
ตอนที่องค์หญิงตังตังกล่าวถึงเสด็จพี่หญิง ไม่เหมือนกับเยี่ยจิ่งหาน เสด็จแม่ของเขาก็เป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้าไม่ใช่หรือ？
ไม่เช่นนั้นทำไมเผ่าเพลิงฟ้าถึงต้องการฆ่านาง？
"ข้าขอถามท่านหน่อย เสด็จพ่อของท่านรักเยี่ยจิ่งหานมากกว่า หรือรักเสด็จพี่หญิงมากกว่า？"
"พระองค์ทรงรักทั้งสองคน แต่ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อทรงรักน้องชายแท้ ๆ ของตนเองมากกว่า และนั่นก็คือเสด็จอา ความจริงแล้วเสด็จพ่อก็รักเสด็จพี่หญิง ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของคนเอง"
"แล้วเสด็จแม่ของเสด็จพี่หญิงของท่านคือใคร？"
"นี่.....ข้าก็ไม่รู้อะไรมากนัก ดูเหมือนว่าหลังจากที่ให้กำเนิดเสด็จพี่หญิงแล้ว เสด็จแม่ของนางก็คลอดยากจนเสิ้นพระชนม์"
คลอดยาก？
เหอะ......
เป็นไปได้จริง ๆ หรือที่จะคลอดยาก？
เกรงว่า......จะมีความลับที่ไม่มีใครรู้ซ่อนอยู่ในนั้น
ช่างเถอะ ในเมื่อคนตายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่นางจะไปสืบหา
"เอาล่ะ หากว่างก็ทาด้วยตนเอง ข้ากลับก่อน"
"ท่านจะไปไหน？"
"เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย"
องค์หญิงตังตังเรียกให้นางหยุด และมีหลายอย่างที่อยากจะพูดกับนาง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร จึงทำได้เพียงตะโกนว่า "ท่านเคยบอกว่าจะจ่ายยาให้ข้า"
"ใบสั่งยาอยู่บนโต๊ะ ท่านหยิบไปปรุงเองได้เลย"
"หึ อะไรจะดีขนาดนั้น เสด็จพี่หญิงรู้จักยาตำรับนี้ก่อนท่านเสียอีก เอ๊ะ......เสด็จแม่ ทำไมพระองค์ถึงมาที่นี่เพคะ？" องค์หญิงตังตังตกใจจนใบสั่งยาในมือสั่น
ใจของนางล่องลอยไปเล็กน้อย และพึมพำกับตนเองว่า "เหมือน
พระองค์กำลังกล่าวถึงอะไรเพคะ ทำไมหม่อมฉันไม่เข้าใจ นางเหมือนใคร？เสด็จพี่หญิงหรือเพคะ？เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นเสด็จพี่หญิง เพียงแค่บังเอิญเป็นตำรับยาเดียวกันเท่านั้น พระองค์ดูนางสิเพคะ
"เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าแววตาเหมือนกันมาก？"
"แววตา？ไม่รู้สึกเพคะ" กลิ่นบนร่างกายค่อนข้างคล้ายคลึงกัน
นางถอนหายใจยาว "เป็นข้าที่คิดมากเกินไป หากเจ้าเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ เป็นไปได้อย่างไรที่คืนวันที่สิบห้าจะไม่มีอาการอะไร หากนางเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้จริง
องค์หญิงตังตังไม่เข้าใจว่าพระพันปีกำลังกล่าวถึงอะไร และคิดว่าพระพันปีต้องการจะจัดการกับนาง จึงอดไม่ได้ที่จะกุมมือของพระพันปีและกล่าวอย่างอ่อนโยน
"เสด็จแม่ พระองค์อย่าทำให้นางลำบากใจเลยเพคะ นางไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด หม่อมฉันรู้ว่าต่อไปต้องรับมือกับนางอย่างไร เพียงแค่หม่อมฉันหลั่งน้ำตา นางก็หวาดกลัวแล้วเพคะ"
เรื่องนี้ค่อนข้างเหมือนกับเสด็จพี่หญิง
"เจ้าดีกับนางเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？แค่ไข่สองใบก็ติดสินบนเจ้าได้แล้วหรือ？"
"ไม่ใช่นะเพคะ"
พระพันปีตรัสสั่งสอนอย่างจริงจังว่า "ตังตัง ไม่ว่านางจะเป็นใคร เจ้าต้องจำไว้ว่าอย่าเข้าใกล้นางมากจนเกินไป"
"ทำไมเพคะ"
"แม่กลัวว่าหากเจ้ากับนางใกล้ชิดกันมากเกินไป มันจะไม่ดีสำหรับเจ้า นางไม่ธรรมดา"
ไม่นานหลังจากที่กู้ชูหน่วนออกไปจากสำนักศึกษาวังหลวง สีชิ่นก็พบกับนาง
"ผู้น้อยสีชิ่น คารวะนายท่าน"
เมื่อกู้ชูหน่วนเห็นนางก็อดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้มใจ
"เกิดอะไรเกิดขึ้นกับหออันดับหนึ่งในใต้หล้าหรือ？"
"หออันดับหนึ่งในใต้หล้าไม่เป็นไร แต่อาการประมุขชิงต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน ผู้อาวุโสหลายคนของเผ่าหยกใช้กำลังภายในรักษาทั้งวันทั้งคืน แต่ประมุขชิงยังคง......เมื่อคืนประมุขชิงฟื้นขึ้นมา และต้องการพบท่านเป็นครั้งสุดท้าย ท่านผู้อาวุโสสูงจึงให้ผู้น้อยมารายงานนายท่าน ไม่ว่าท่านจะพบไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดแล้วหรือไม่ ก็ให้กลับไปที่เผ่าหยกก่อน"
กู้ชูหน่วนตัวสั่น ใบหน้าของนางซีดขาวในทันที และมือที่อยู่ข้างหลังของนางก็สั่นเช่นกัน
"พระจันทร์เต็มดวงวันที่สิบห้า อาการของเขาแย่ลงหรือไม่？พระจันทร์เต็มดวงวันที่สิบห้าคราวก่อน เผ่าหยกเป็นอย่างไรบ้าง？"
นางรู้จักอี้เฉินเฟยดีกว่าใคร ๆ หากไม่ใช่เพราะเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่มีทางเอ่ยปากว่าต้องการพบนาง
เขารู้ดีว่านางพยายามตามหาไข่มุกมังกร......
สีชิ่นก้มหน้าลงและมองไม่เห็นสีหน้าของนาง แต่กลิ่นอายของความโศกเศร้าแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของนาง และพอที่จะเดาได้ว่าคำสาปโลหิตที่ออกฤทธิ์ในคืนที่สิบห้าครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อน
"เจ้ากลับไปบอกท่านผู้อาวุโสว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาท่านพี่เฉินเฟยให้ได้ และให้พวกเขารอข้าอีกสักสองสามวัน หลังจากนั้น......"
แววตาของกู้ชูหน่วนดูเจ็บปวด และไม่ได้พูดอะไรต่อ
สีชิ่นเงยหน้าขึ้นในทันที แววตาของนางดูมีความหวัง "นายท่าน ท่านรู้ที่อยู่ของไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดแล้วหรือ？"
"อืม"
"แต่ผู้น้อยต้องการจะช่วยท่าน"
"ไม่ต้อง จริงสิ อัครมเหสีฉู่และจอมมารออกมาจากเผ่าเพลิงฟ้าได้อย่างปลอดภัยแล้วใช่หรือไม่？"
"ออกมาแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่เพิ่งจะออกมาวันนี้"
"ทำไมถึงได้ล่าช้าขนาดนี้? จอมมารถูกคนของเผ่าเพลิงฟ้าจับตัวไปหรือ？"
"เขา.....หลงทาง เรื่องมันยาว......"
"ช่างเถอะ ออกมาได้ก็ดีแล้ว กลับรีบกลับไปที่เผ่าหยกเถอะ"
"เจ้าค่ะ "
กู้ชูหน่วนมองไปทางเผ่าหยก และรู้สึกไม่สบายใจ
ไม่รู้ว่าอี้เฉินเฟยจะรอจนกว่านางจะนำไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดกลับไปได้หรือไม่
เผ่าหยกอยู่ไกลจากที่นี่มาก หากนางกลับไปตอนนี้ กลับไปแล้วกลับเอาไข่มุกมังกร แล้วกลับไปที่เผ่าหยกอีกครั้ง เกรงว่าจะต้องล่าช้าอย่างแน่นอน
มือของกู้ชูหน่วนที่อยู่ข้างหลังกำแน่นในทันที นัยน์ตาอของนางดูเจ็บปวดและแน่วแน่
นางไม่อยากควักหัวใจแม่ทัพใหญ่เซี่ยว
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 619
อ่าน บทที่ 619 นิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ โดย อี้หมิง กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ เป็นแบบเต็มอ่าน บทที่ 619 และบทถัดไปได้ฟรีทางออนไลน์ที่นี่
หมายเหตุ: เว็บไซต์ novelones.com รองรับการอ่านฟรีและดาวน์โหลด PDF สำหรับนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
บทที่ 619