กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 619

อะไรที่เรียกว่านางไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้า

นางจำเป็นต้องถือรองเท้าให้ผู้อื่นด้วยหรือ？

ช่างน่าขัน

"เดิมทีเสด็จพ่อต้องการยกราชบัลลังก์ให้เสด็จพี่หญิง ในบรรดาพระธิดามากมาย เสด็จพ่อทรงรักเสด็จพี่หญิงมากที่สุด"

กู้ชูหน่วนเริ่มเคลื่อนไหว "ยกราชบัลลังก์องค์หญิง？เช่นนั้นเสด็จพี่หญิงของท่านก็จะกลายเป็นจักรพรรดินีในวันข้างหน้า？บรรดาขุนนางทั้งหลายในราชสำนักจะเห็นด้วยหรือ？"

"เสด็จพี่หญิงทรงมีความสามารถมากมายเช่นนั้น หากนางเป็นจักรพรรดินี รัฐเยี่ยจะต้องดีกว่าในตอนนี้อย่างแน่นอน แต่น่าเสียดายที่นางถูกฆ่าตายเสียก่อน"

"ถูกใครฆ่า？ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักหรือ？"

"ไม่ใช่ ข้าได้ยินจากเสด็จแม่ว่าดูเหมือนว่าจะเป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้า ในตอนนั้นข้ายังเด็กมาก และไม่รู้อะไรมากนัก เพียงแค่รู้ว่าเสด็จพี่หญิงต้องการจะปกป้องข้า ถึงได้......"

ในขณะที่องค์หญิงตังตังกล่าว นางก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาอีกครั้ง

เมื่อกู้ชูหน่วนได้ยินคำว่าเผ่าเพลิงฟ้า ไม่รู้ว่าทำไมในใจของนางถึงมีข้อสงสัยมากมาย

ตอนที่องค์หญิงตังตังกล่าวถึงเสด็จพี่หญิง ไม่เหมือนกับเยี่ยจิ่งหาน เสด็จแม่ของเขาก็เป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้าไม่ใช่หรือ？

ไม่เช่นนั้นทำไมเผ่าเพลิงฟ้าถึงต้องการฆ่านาง？

"ข้าขอถามท่านหน่อย เสด็จพ่อของท่านรักเยี่ยจิ่งหานมากกว่า หรือรักเสด็จพี่หญิงมากกว่า？"

"พระองค์ทรงรักทั้งสองคน แต่ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อทรงรักน้องชายแท้ ๆ ของตนเองมากกว่า และนั่นก็คือเสด็จอา ความจริงแล้วเสด็จพ่อก็รักเสด็จพี่หญิง ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของคนเอง"

"แล้วเสด็จแม่ของเสด็จพี่หญิงของท่านคือใคร？"

"นี่.....ข้าก็ไม่รู้อะไรมากนัก ดูเหมือนว่าหลังจากที่ให้กำเนิดเสด็จพี่หญิงแล้ว เสด็จแม่ของนางก็คลอดยากจนเสิ้นพระชนม์"

คลอดยาก？

เหอะ......

เป็นไปได้จริง ๆ หรือที่จะคลอดยาก？

เกรงว่า......จะมีความลับที่ไม่มีใครรู้ซ่อนอยู่ในนั้น

ช่างเถอะ ในเมื่อคนตายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่นางจะไปสืบหา

"เอาล่ะ หากว่างก็ทาด้วยตนเอง ข้ากลับก่อน"

"ท่านจะไปไหน？"

"เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย"

องค์หญิงตังตังเรียกให้นางหยุด และมีหลายอย่างที่อยากจะพูดกับนาง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร จึงทำได้เพียงตะโกนว่า "ท่านเคยบอกว่าจะจ่ายยาให้ข้า"

"ใบสั่งยาอยู่บนโต๊ะ ท่านหยิบไปปรุงเองได้เลย"

"หึ อะไรจะดีขนาดนั้น เสด็จพี่หญิงรู้จักยาตำรับนี้ก่อนท่านเสียอีก เอ๊ะ......เสด็จแม่ ทำไมพระองค์ถึงมาที่นี่เพคะ？" องค์หญิงตังตังตกใจจนใบสั่งยาในมือสั่น

นัยน์ตาของพระพันปีล้ำลึก และมองไปทางที่ใบสั่งยาของกู้ชูหน่วน ใจของนางล่องลอยไปเล็กน้อย และพึมพำกับตนเองว่า "เหมือน นัยน์ตาคู่นั้นช่างเหมือนยิ่งนัก ทำไมก่อนหน้านี้ข้าถึงไม่เคยสังเกตมาก่อน"

"เสด็จแม่ พระองค์กำลังกล่าวถึงอะไรเพคะ ทำไมหม่อมฉันไม่เข้าใจ นางเหมือนใคร？เสด็จพี่หญิงหรือเพคะ？เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นเสด็จพี่หญิง เพียงแค่บังเอิญเป็นตำรับยาเดียวกันเท่านั้น พระองค์ดูนางสิเพคะ นางมีอะไรที่เทียบกับเสด็จพี่หญิงได้บ้าง"

"เจ้าไม่รู้สึกหรือว่าแววตาเหมือนกันมาก？"

"แววตา？ไม่รู้สึกเพคะ" กลิ่นบนร่างกายค่อนข้างคล้ายคลึงกัน

พระพันปีจ้องมองอยู่นานกว่าจะละสายตา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ นางถอนหายใจยาว "เป็นข้าที่คิดมากเกินไป หากเจ้าเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ เป็นไปได้อย่างไรที่คืนวันที่สิบห้าจะไม่มีอาการอะไร หากนางเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้จริง ๆ จะมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้อย่างไร"

องค์หญิงตังตังไม่เข้าใจว่าพระพันปีกำลังกล่าวถึงอะไร และคิดว่าพระพันปีต้องการจะจัดการกับนาง จึงอดไม่ได้ที่จะกุมมือของพระพันปีและกล่าวอย่างอ่อนโยน

"เสด็จแม่ พระองค์อย่าทำให้นางลำบากใจเลยเพคะ นางไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด หม่อมฉันรู้ว่าต่อไปต้องรับมือกับนางอย่างไร เพียงแค่หม่อมฉันหลั่งน้ำตา นางก็หวาดกลัวแล้วเพคะ"

เรื่องนี้ค่อนข้างเหมือนกับเสด็จพี่หญิง

"เจ้าดีกับนางเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？แค่ไข่สองใบก็ติดสินบนเจ้าได้แล้วหรือ？"

"ไม่ใช่นะเพคะ"

พระพันปีตรัสสั่งสอนอย่างจริงจังว่า "ตังตัง ไม่ว่านางจะเป็นใคร เจ้าต้องจำไว้ว่าอย่าเข้าใกล้นางมากจนเกินไป"

"ทำไมเพคะ"

"แม่กลัวว่าหากเจ้ากับนางใกล้ชิดกันมากเกินไป มันจะไม่ดีสำหรับเจ้า นางไม่ธรรมดา"

ไม่นานหลังจากที่กู้ชูหน่วนออกไปจากสำนักศึกษาวังหลวง สีชิ่นก็พบกับนาง