กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 631
ชิงเฟิงรู้สึกว่าสิ่งนี้ก็ฟังดูก็มีเหตุผล แต่ไม่รู้ทำไมเขาจึงรู้สึกว่ามีอะไรแปร่งๆ
เขาทำตามหน้าที่ด้วยความจงรักภักดี ไม่กล้าประมาทในการเฝ้าปกป้องนายท่านอยู่ข้างนอกเลยแม้แต่น้อย แล้วเขาจะผิดได้อย่างไร
เจี้ยงเสวี่ยส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ
“เจ้าเด็กเถรตรงเอ๊ย...”
ชิงเฟิงสูดลมหายใจและบ่นพึมพำ “อย่างมากสุดตอนที่นายท่านพลอดรักกัน ข้าอยู่ห่างกว่าเดิมสักนิดก็ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว แต่ตอนนี้ข้าควรจะทำอย่างไรดี เจี้ยงเสวี่ย ข้าไม่อยากไปหอจวี๋อิง เจ้าช่วยข้าขอร้องนายท่านหน่อยได้หรือไม่”
“ข้าไม่กล้า”
“นายท่านเชื่อถือเจ้ามากที่สุด ถ้าเจ้าเอ่ยปากขอร้อง ข้าคงยังพอมีโอกาส ไม่อย่างนั้นข้าคงถูกเปลื้องผ้าจนเกลี้ยงให้คนมามุงดูจริงๆ แน่ เจ้าจะแข็งใจทำได้หรือ”
“ไปขอร้องนายท่านแล้วจะมีประโยชน์อะไร ควรไปขอร้องพระชายาดีกว่า ขอเพียงพระชายารับสั่งมาคำเดียว อย่าว่าแต่ไม่ต้องไปหอจวี๋อิง แม้แต่ห้องน้ำเจ้าก็คงไม่ต้องขัด”
ชิงเฟิงส่ายหน้าโดยไม่ต้องคิด
ไปขอร้องพระชายา... เขาจะไม่ถูกลงโทษอย่างโหดร้ายยิ่งกว่านี้หรอกหรือ
พระชายาไม่เคยปฏิบัติต่อเขาดีๆ เลย
มีเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาในค่ำคืนที่เงียบสงัด
ชิงเฟิงกับเจี้ยงเสวี่ยขยับเข้าไปใกล้กัน ทันใดนั้นก็เห็นว่าชิวเอ๋อร์ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น นางกำลังปิดปากหัวเราะจนคิ้วโก่ง
ทันทีที่เห็นชิวเอ๋อร์ ทั้งสองคนก็รีบจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อยและยืดหลังตรง แสดงด้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดของตนเองออกมา
“แม่นางชิวเอ๋อร์ ดึกขนาดนี้แล้ว เหตุใดเจ้าจึงยังไม่นอนอีก”
“ข้ารู้ว่าชิงเฟิงจะต้องถูกลงโทษให้ขัดห้องน้ำแน่ๆ ดังนั้นข้าจึงขัดห้องน้ำทั้งหมดในจวนอ๋องไว้ล่วงหน้า”
ฮือ...
ชิงเฟิงกับเจี้ยงเสวี่ยพ่นลมหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“เจ้าเป็นหญิงงามบอบบาง พวกข้าจะปล่อยให้เจ้าขัดได้อย่างไร”
“ใช่ นี่มัน... นี่มัน...”
ชิงเฟิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เขาชอบชิวเอ๋อร์มาตลอดและอยากจะแย่งงานทั้งหมดที่ชิวเอ๋อร์มีมาทำแทน แต่วันนี้เขากลับทำให้นางต้องมาขัดห้องน้ำ ห้องน้ำเหม็นออกขนาดนั้น ทั้งยังต้องทำทั้งจวนเลยด้วย
ชิวเอ๋อร์ปิดปากหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงก้าวเข้าไปใกล้พวกเขา “ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรข้าก็ว่างอยู่แล้ว ตอนนี้คุณหนูแทบจะไม่อยู่ในจวน ขัดห้องน้ำเสียหน่อยเวลาแต่ละวันจะได้ผ่านไปเร็วขึ้น”
เจี้ยงเสวี่ยรีบชื่นชมอย่างประจบ “แม่นางชิวเอ๋อร์ใจดีจริงๆ แต่ต่อไปเรื่องขัดห้องน้ำปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง มือของเจ้าบอบบางขนาดนั้น อย่าได้ทำให้เปรอะเปื้อนเลย”
ชิงเฟิงตะลึงตาไม่กะพริบ
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาถูกลงโทษให้ขัดห้องน้ำ เขาเรียกเจี้ยงเสวี่ยให้มาช่วยหลายต่อหลายครั้งแต่เจี้ยงเสวี่ยก็ทำเป็นเมินเฉย เหตุใดวันนี้เขาจึงกระตือรือร้นนัก
ชิวเอ๋อร์เหลือบมองเจี้ยงเสวี่ยก่อนจะหันไปมองชิงเฟิง เอ่ยอย่างปลอบใจว่า
“อันที่จริงคุณหนูเป็นคนจิตใจดีและคุยง่าย ไว้รอพรุ่งนี้เมื่อคุณหนูตื่น ข้าจะช่วยท่านพูดกับคุณหนูให้ คุณหนูเพียงแต่ขู่ท่าน ไม่ส่งท่านไปหอจวี๋อิงจริงๆ หรอก”
“นางจะยอมหรือ”
ชิงเฟิงไม่ใคร่จะเชื่อ
ชิวเอ๋อร์บอกกับเขาตลอดว่าพระชายาดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ แต่พระชายาที่เขารู้จักไม่เห็นจะดีเลยสักนิด นางมีแต่จะยั่วเขาเล่น
“ต้องยอมอยู่แล้ว ท่านไม่เชื่อใจคุณหนู หรือแม้แต่ข้าท่านเองก็ไม่เชื่อ?”
ชิงเฟิงเกาศีรษะอย่างกระดากอายและเอ่ยอย่างซาบซึ้ง “แน่นอนว่าข้าเชื่อเจ้าอยู่แล้ว”
“ท่านหิวหรือไม่ ข้าทำของว่างยามดึกเอาไว้ มาสิ ข้าจะพาท่านไปกิน”
“เอาสิ” ชิงเฟิงลูบท้องแฟบๆ แล้วยิ้มกว้าง
เจี้ยงเสวี่ยงงงัน
นี่เขาถูกทิ้งงั้นหรือ?
หัวใจของเขาว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ถูก ดูเหมือนชิวเอ๋อร์จะปฏิบัติต่อชิงเฟิงดีกว่าเขาอย่างไรก็ไม่รู้
เสียงเรียกของชิวเอ๋อร์ดังเข้ามากระทบโสตประสาท “ท่านพี่เจี้ยงเสวี่ย เหตุใดจึงยังไม่มาอีก ถ้าไม่รีบ ระวังชิงเฟิงจะกินอาหารว่างหมดนะเจ้าคะ”
หัวใจของเจี้ยงเสวี่ยเหมือนถูกเคลือบด้วยน้ำผึ้ง เขารีบวิ่งตามไปทันที
ณ ห้องบรรทม
กู้ชูหน่วนกับเยี่ยจิ่งหานนอนอยู่เคียงข้างกัน ทั้งสองหอบหายใจเสียงดัง บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายไปทั่ว
“ไม่ได้ตกลงกันว่าครั้งเดียวหรอกหรือ” น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนไม่คงที่นัก
เยี่ยจิ่งหานช่วยเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัว
“เจ้ารสชาติดีเกินไป ข้าอดไม่ได้”
เหล้าหอมหวานที่อดไม่ได้
เอวนางแทบหัก
เยี่ยจิ่งหานสูดดมกลิ่นกายและกลิ่นเหงื่อของนางอย่างอิ่มอกอิ่มใจ รอยยิ้มแห่งความพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
“อาหน่วน ไว้หลังจากแก้คำสาปโลหิตสำเร็จ เราไปหาที่สันโดษอยู่กันสองคนเถอะนะ”
กู้ชูหน่วนหาว หลังจากออกแรงกันมานางก็เหนื่อยจนหมดเรี่ยวหมดแรง ไหนจะต้องทำหลายสิ่งหลายอย่างระหว่างวันอีก
“เรื่องในอนาคตค่อยว่ากันทีหลัง”
“รับปากสิ ว่าเจ้าจะไม่คบหาผู้ชายคนไหนอีกนอกจากข้า”
คำตอบที่เยี่ยจิ่งหานได้รับคือลมหายใจที่สม่ำเสมอของกู้ชูหน่วน
เขาอดยิ้มไม่ได้ รอยยิ้มนั้นประหนึ่งบัวหิมะที่ผลิบานขึ้นมาในภูเขาน้ำแข็งอย่างฉับพลัน แล้วห้องทั้งห้องก็กลายเป็นฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น
เยี่ยจิ่งหานปัดปอยผมที่เปียกเหงื่อบนหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน อยากจะบดขยี้นางเข้าไปให้ถึงก้นบึ้งของหัวใจ
เขากำลังยิ้ม ทว่าในรอยยิ้มนั้นมีความทุกข์ใจแฝงอยู่ ราวกับว่ามีปัญหาบางอย่างในใจที่ยังแก้ไขไม่ได้
ผ่านไปเนิ่นนาน สุดท้ายเขาก็พึมพำกับตัวเองว่า “ปีศาจน้อย เจ้าว่าข้าควรจะทำอย่างไรกับเจ้าดี”
กว่ากู้ชูหน่วนจะตื่น เวลาก็ล่วงมาจนถึงตอนเที่ยงของวันถัดมา เยี่ยจิ่งหานลุกออกไปแล้ว และคนที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ คือชิวเอ๋อร์
ชิวเอ๋อร์ยิ้มและพูดเจื้อยแจ้วว่า “คุณหนูกับท่านอ๋องนับวันยิ่งรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ ชิวเอ๋อร์ดีใจกับท่านจริง”
“เยี่ยจิ่งหานล่ะ”
ไม่ว่านางจะนอนดึกแค่ไหน เยี่ยจิ่งหานจะรอจนนางตื่นแล้วไปกินข้าวพร้อมกันเสมอมิใช่หรือ
วันนี้ทำไมถึงไม่เห็นเขาเลยล่ะ
“ท่านอ๋องบอกว่าที่ค่ายทหารมีปัญหานิดหน่อยจึงต้องออกไปก่อนเจ้าค่ะ ท่านให้ที่โรงครัวทำของโปรดของคุณหนูไว้แล้ว”
เกิดเรื่องอะไรที่ค่ายทหารงั้นหรือ
ตอนนี้ไม่มีสงครามแล้ว จะเกิดเรื่องอะไรที่ค่ายทหารได้อีก
ท่านช่วยพูดกับท่านอ๋องหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าให้ยกเลิกการลงโทษชิงเฟิง ชิงเฟิงเขาเป็นคนซื่อตรงและไร้เดียงสา
กู้ชูหน่วนจงใจลากเสียงยาว มองชิวเอ๋อร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “อ้อ... ดูเหมือนเจ้าจะดีกับชิงเฟิงมากเป็นพิเศษนะ ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าก็เคยมาขอร้องข้าแทนชิงเฟิงอยู่หลายครั้งมิใช่หรือ เจ้าคงไม่ได้สนใจเขาหรอกนะ”
ชิวเอ๋อร์หน้าแดงและรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ใบหู
นางเอ่ยอย่างตำหนิ “คุณหนูพูดจาเหลวไหลอะไรเจ้าคะ บ่าวกับชิงเฟิงบริสุทธิ์ใจ เราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น”
“ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน เจ้าจะมาขอร้องแทนเขาทำไม”
อัปเดต บทที่ 631 ของ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
ประกาศ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้อัปเดต บทที่ 631 พร้อมรายละเอียดที่น่าทึ่งและคาดไม่ถึงมากมาย ในการเขียนที่คล่องแคล่วในข้อความที่เรียบง่าย แต่จริงใจบางครั้งความโรแมนติคที่สงบของผู้แต่ง อี้หมิง ใน บทที่ 631 พาเราไปสู่ขอบฟ้าใหม่ ลองอ่านซีรี่ส์ บทที่ 631 กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ที่นี่ แป้นค้นหา: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 631