กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 680

sprite

กู้ชูหน่วนน้ำตาคลอ เฝ้ามองอี้เฉินเฟยหยิบข้าวเหนียวห่อใบไผ่กับขนมเปี๊ยะดอกไม้สองสามจานออกมา

กลิ่นหอมของดอกไม้และใบไผ่อบอวลไปทั่วเรือนไม้ไผ่ กลิ่นนั้นหอมกรุ่นจนทำให้เพลินจนลืมตัว

“ท่านพี่เฉินเฟยช่างคิดเล็กคิดน้อย ท่านก็รู้ว่าข้าลืมเรื่องราวในอดีตหลายอย่าง นานมากแล้วที่ท่านเก็บซ่อนและไม่ยอมทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ให้ข้ากิน”

กู้ชูหน่วนหยิบขนมดอกกุ้ย*ขึ้นมาและกัดเข้าปากหนึ่งคำ (*ขนมเปี๊ยะดอกหอมหมื่นลี้)

ขนมดอกกุ้ยมีกลิ่นหอมหวานรสชาติอร่อย เนื้อนุ่มละมุนลิ้น

นางเคยกินขนมอร่อยๆ มามาก แต่ไม่เคยกินขนมดอกกุ้ยที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน

กู้ชูหน่วนหยิบขนมเปี๊ยะดอกไม้ขึ้นมาและยัดใส่ปากชิ้นแล้วชิ้นเล่า เอ่ยชมทั้งที่ขนมยังเต็มปากว่า

“อร่อยมาก คิดไม่ถึงเลยว่าท่านพี่เฉินเฟยจะทำอาหารเก่งขนาดนี้ วันหลังท่านต้องทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ให้ข้ากินอีกนะ”

“ได้สิ...”

อี้เฉินเฟยแย้มยิ้ม เขาคอยเช็ดมุมปากให้นางเป็นครั้งคราว ภาพกู้ชูหน่วนที่กำลังกินขนมเปี๊ยะพร้อมกับรอยยิ้มพึงพอใจประทับอยู่ในแววตาที่อบอุ่นคู่นั้น

ในรอยยิ้มนั้น แววตาของอี้เฉินเฟยเต็มไปด้วยความอาดูร

ถ้าทำได้...เขาก็อยากจะทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ให้นางไปตลอดชีวิต...

แต่น่าเสียดาย...

ที่เขาทนต่อไปไม่ไหว

พลังชีวิตของร่างกายนี้หมดไปนานแล้ว

เขากังวลเพียงอย่างเดียวคือเมื่อนางกลับมาและพบว่าเขาจากไปแล้ว นางจะรู้สึกผิดและโทษตัวเอง ดังนั้นเขาจึงกลั้นใจทนรอจนนางกลับมา

แค่กๆ

อี้เฉินเฟยทนไม่ไหวและไอออกมาเล็กน้อย เขารีบใช้มือปิดปาก พยายามส่งเสียงไอออกมาให้เบาที่สุด

มีของเหนียวๆ ออกมาจากปากเขา ไม่ต้องดูอี้เฉินเฟยก็รู้ว่ามันคือเลือดที่เขากระอักออกมา

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เขาจึงรีบกำฝ่ามือที่มีเลือดไว้แน่นและเอ่ยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “กินข้าวเหนียวห่อใบไผ่ด้วยสิ อย่ากินแต่ขนมเปี๊ยะดอกไม้ ตอนเด็กๆ ท่านชอบกินมิใช่รึ”

“อื้ม”

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขา นางกำลังเจ็บปวดหัวใจแต่แสร้งทำเป็นยิ้มสดใสและกินข้าวเหนียวห่อใบไผ่ที่เขาทำ

“อร่อยมากจริงๆ ท่านพี่เฉินเฟยจะไม่กินด้วยกันจริงๆ หรือ”

“พี่เฉินเฟยแค่มองท่านกินก็อิ่มแล้ว”

“การมีพี่ชายนี่มันดีจริงๆ”

“เด็กโง่ พี่เฉินเฟยจะอยู่กับท่านเสมอ แม้ว่า...แม้ว่าวันหนึ่งพี่เฉินเฟยจะจากไปแล้ว แต่จิตวิญญาณของพี่จะยังคอยปกป้องท่านตลอดไป”

“นี่ ใครบอกว่าอยากให้วิญญาณของท่านมาปกป้อง ข้าแค่อยากให้ท่านมีชีวิตอยู่และคอยปกป้องข้า”

กู้ชูหน่วนไม่สนใจว่ามือของนางจะเปรอะเปื้อนหรือไม่ นางกอดเอวบางของอี้เฉินเฟยไว้และซุกหน้าลงในอ้อมอกของเขา ฟังเสียงหัวใจที่เต้นอย่างแผ่วเบาพลางบ่นงึมงำว่า

ถึงตอนนั้นข้าจะคลายคำสาปโลหิตให้ท่าน จากนั้นก็จะรักษาอาการป่วยของท่านได้ ท่านพี่เฉินเฟย ท่านสัญญากับข้าสิ สัญญาว่าจะรอข้า

“ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ตราบใดที่ท่านสบายใจ ตราบใดที่ท่านมีความสุข พี่เฉินเฟยคนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ถ้าท่านจากไป ข้าจะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ท่านสัญญากับข้านะ”

กู้ชูหน่วนเงยหน้า นัยน์ตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของนางแฝงไปด้วยการวิงวอน ราวกับกำลังวิงวอนอี้เฉินเฟยอย่างจนตรอกเต็มที

อี้เฉินเฟยรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาอยากจะเช็ดน้ำตาให้กู้ชูหน่วน เขาไม่ชอบเห็นนางแสดงแววตาที่โศกเศร้าและจนตรอกเช่นนี้

เขาสัญญากับนางได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเพียงแค่เรื่องนี้...

เขากลัว...กลัวว่าเขาจะสัญญาไม่ได้แล้ว...

“สัญญาหรือไม่...ท่านพี่เฉินเฟย...”

“ข้าสัญญา...”

อี้เฉินเฟยจำต้องฝืนใจพูดไปเช่นนั้นเพราะไม่อยากทำให้กู้ชูหน่วนผิดหวัง

นี่คือภาพแห่งช่วงเวลาอันสงบสุข แต่การปรากฏตัวของใครคนหนึ่งทำให้ภาพนั้นถูกทำลายลงอย่างฉับพลัน

“ว่าไงอี้เฉินเฟย ทุกคนในใต้หล้าต่างบอกว่าเจ้าเป็นสุภาพบุรุษ แต่เจ้ากลับใช้ชื่อพี่ชายมาบังหน้าติดต่อกับพี่หญิง เหตุใดเจ้าจึงไร้ศีลธรรมเช่นนี้”

จอมมารไม่พูดพร่ำทำเพลงและผลักอี้เฉินเฟยทันที

แต่ยังไม่ทันถูกตัวอี้เฉินเฟย กู้ชูหน่วนก็ปัดกรงเล็บของเขาออกไปเสียก่อน

“เจ้าเป็นบ้าอะไรเจ้าหมาน้อย”

“เขาฉวยโอกาสเอาเปรียบท่าน”

“บ้านะสิ ไปเลย รีบออกไปจากเรือนไม้ไผ่เลย อย่ามารบกวนการพักผ่อนของพี่เฉินเฟย”

“พี่หญิง ท่านคงไม่ได้หลงเสน่ห์พ่อหนุ่มหน้าขาวผู้นี้จริงๆ หรอกนะ”

เหตุใดชีวิตของเขาจึงลำบากนัก เขาพยายามกำจัดเยี่ยจิ่งหานออกไปแล้ว แต่กลับมีอี้เฉินเฟยโผล่มาอีกคน

จอมมารอดหึงหวงไม่ได้เมื่อเห็นการกระทำอันสนิทสนมระหว่างกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟย

ภายใต้ความโกรธของเขา เขาสร้างดอกลำโพงให้พุ่งตรงไปพันรอบแขนขวาของอี้เฉินเฟยและพยายามโยนเขาออกไปจากเรือนไม้ไผ่

ทันทีที่ดอกลำโพงสัมผัสตัวอี้เฉินเฟย ความโกรธเกรี้ยวของจอมมารก็สลายหายไปทันที จากนั้นจึงมองอี้เฉินเฟยอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

หะ...เหตุใดเขาจึงไม่มีชีพจร

คนไม่มีชีพจรจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

ไม่สิ เขายังมีชีพจร แต่ชีพจรของเขาอ่อนมากจนแทบไม่รู้สึก เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ไม่เหลือพลังชีวิต ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว

ดวงตาที่มีเสน่ห์คู่นั้นมองเห็นแววของการวิงวอนจากดวงตาที่อบอุ่นของอี้เฉินเฟย ราวกับกำลังขอร้องไม่ให้เขาบอกกู้ชูหน่วนเรื่องอาการบาดเจ็บของเขา

จอมมารมองใบหน้าที่ซีดขาวของเขาอีกครั้ง ร่างกายของเขาอ่อนแรง ไม่รู้เมื่อไรที่เส้นผมสีดำสนิทกลายเป็นสีขาวราวกับหิมะ เห็นแล้วชวนให้รู้สึกเศร้าใจ

นี่มัน...

ฉึบ!

กู้ชูหน่วนฉีกดอกลำโพงทิ้ง

เสียงแห่งความโกรธเกรี้ยวของกู้ชูหน่วนดังก้องกังวานอยู่ข้างใบหู

“เจ้าหมาน้อย ถ้าจะทำตัวบ้าๆ ก็ไปทำที่อื่น ถ้าท่านพี่เฉินเฟยเป็นอะไรละก็ ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าเด็ดขาด”

“เขา...”

อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 680 ฟรี

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ series โดย อี้หมิง เป็นนิยายรักจีนที่ได้รับการอัปเดตอย่างสมบูรณ์ที่ Booktrk อ่าน บทที่ 680 และบทต่อไปของนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้ที่นี่

คุณสามารถดาวน์โหลดนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้ฟรีที่เว็บไซต์ novelones.com

การค้นหาที่เกี่ยวข้อง:

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 680

นวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 680

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ pdf