กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 679

กู้ชูหน่วนมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครในเผ่าหยกร้องขอความเมตตาให้เยี่ยจิ่งหาน และไม่มีใครเห็นใจเขาเลย

ตรงกันข้าม ทุกคนต่างมองไปที่เยี่ยจิ่งหานด้วยสายตาที่แทบอยากจะถลกหนังของเขาออกมา

นางรู้สึกหนาวในหัวใจและกล่าวออกมาทีละคำ "พวกท่านรู้หรือไม่ว่าทำไมเขาถึงบาดเจ็บสาหัสมากเช่นนี้？เป็นเพราะเขาไปแย่งชิงไข่มุกมังกรเม็ดที่เจ็ดมาให้พวกเรา เขารู้ดีว่าวรยุทธของเขาไม่สามารถเอาชนะเหล่าผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าเพลิงฟ้าได้ แต่เขาก็ยังไปแย่งชิงมาอย่างไม่ลังเล หากไม่มีเขา พวกเราก็คงไม่สามารถรวบรวมไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดได้"

"หากไม่ใช่เพราะแม่ของเขา พวกเราก็คงได้ไข่มุกมังกรเม็ดนี้มาตั้งนานแล้ว และคงไม่ต้องรอมานานหลายปีขนาดนี้ หนี้ของผู้ให้กำเนิดลูกก็ต้องชดใช้ ต่อให้เขาต้องแย่งชิงไข่มุกมังกรมาคืนพวกเราด้วยชีวิต นั่นก็สมควรแล้ว"

กู้ชูหน่วนไม่คิดเลยว่าเหล่าผู้อาวุโสสูงที่มีเหตุผลมาโดยตลอด จะกล่าวอย่างไม่แยแสเช่นนี้

แม่ของเขาก็คือแม่ของเขา เขาก็คือเขา เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย？

"แล้วข้าล่ะ ในใจของพวกท่านข้ามีสถานะอย่างไร？พวกท่านนับถือข้าเป็นหัวหน้าเผ่าจริง ๆ หรือว่าเป็นเพราะข้าสามารถหลอมไข่มุกมังกรได้ พวกท่านจึงปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี？"

เสียงของกู้ชูหน่วนสะอื้นไห้ และสีหน้าท่าทางดูเศร้าหมอง

นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมพวกเขาถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันเช่นนี้

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนโศกเศร้า ไอสังหารของเขาก็ปรากฏขึ้นมาในทันที และดอกลำโพงในมือของเขาก็หมุนเป็นเกลียวขึ้นมา

ราวกับว่าหากมีใครกล้าทำร้ายนาง ดอกลำโพงในมือของเขาก็จะทักทายอย่างไม่เกรงใจ

เขาไม่สนใจว่าพวกเขาจะมีกี่คน และไม่สนใจว่าฝีมือของพวกเขาจะความแข็งแกร่งมากแค่ไหน

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนโศกเศร้า ผู้คนในเผ่าหยกต่างก็เป็นทุกข์

"อาหน่วน เจ้าคิดไปถึงไหนแล้ว พวกเรานับถือเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าจริง ๆ ต่อให้เจ้าไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ เจ้าก็ยังเป็นหัวหน้าเผ่าหยกเพียงคนเดียวของของเรา ข้ามันปากเสีย เจ้าจะไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้อย่างไร ท่านต้องสามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้อย่างแน่นอน"

"ในเมื่อพวกท่านยอมรับข้าได้ แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับเยี่ยจิ่งหาน？หรือว่าเขากับข้าไม่ได้เกิดมาจากแม่คนเดียวกัน？"

กู้ชูหน่วนถามอย่างระมัดระวัง นางหวังว่านางกับเยี่ยจิ่งหานจะไม่ใช่พี่น้องที่มีพ่อแม่คนเดียวกัน

สาวกในเผ่าไม่ค่อยเข้าใจมากนัก

แต่ผู้อาวุโสในเผ่าล้วนแต่สีหน้าถอดสี

หัวใจของกู้ชูหน่วนเต้นไม่เป็นจังหวะ มีแสงสว่างวาบขึ้นในใจของนาง และแม้แต่การหายใจก็ถี่ขึ้นด้วย "ข้ากับเขาไม่ได้มีพ่อแม่คนเดียวกันจริง ๆ ใช่หรือไม่？"

"หัวหน้าเผ่า เราจะไม่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนอีกดีหรือไม่ สิ่งที่สำคัญคือไข่มุกมังกร และเฉินเฟยก็ยังคงรอเจ้าอยู่"

"ไม่ ข้าต้องรู้เดี๋ยวนี้ ข้ากับเยี่ยจิ่งหานไม่ได้มีพ่อแม่คนเดียวกันใช่หรือไม่？นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกท่านสามารถยอมรับข้าได้ แต่กลับเกลียดชังเยี่ยจิ่งหาน"

"แน่นอนว่าเจ้ากับเขาเป็นพี่น้องกัน และเป็นพี่น้องแท้ ๆ" ผู้อาวุโสไป๋เฉ่ากล่าวอย่างหนักแน่น

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ต่างมองไปที่ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อาวุโสไป๋เฉ่าถึงบอกกับนางเช่นนี้

หรือว่าเพื่อที่จะแยกพวกเขาออกจากกัน？

ก็จริง สิ่งที่แม่ของเยี่ยจิ่งหานทำกับเผ่าหยกในตอนนั้น เขาจึงไม่คู่ควรกับหัวหน้าเผ่า

ยิ่งไปกว่านั้น......

อวี้เอ๋อร์ถูกแม่ของเยี่ยจิ่งหานร้าย นางจึงตายอย่างน่าอนาถอยู่ข้างนอก

ใบหน้าของกู้ชูหน่วนซีดเซียว และแทบจะยืนไม่อยู่ คำพูดของผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก้องอยู่ในหัวของนาง พวกเขาเป็นพี่น้องกัน และเป็นพี่น้องแท้ ๆ ......

"อาหน่วน ผู้อาวุโสยังคงกล่าวเช่นเดิม เจ้าจะชอบใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เขา เจ้าไม่อยากฆ่าเขา พวกเรารับปากเจ้าว่าจะไม่ทำอะไรเขาในตอนนี้ หลังจากที่หลอมรวมไข่มุกมังกร และล้างคำสาปโลหิตแล้ว พวกเราค่อยพูดคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง"

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปในเผ่าด้วยความสิ้นหวัง จากนั้นไม่ว่าเหล่าผู้อาวุโสจะพูดอะไร นางก็ไม่ได้ยินอีก นางรู้เพียงว่าหัวใจของนางเจ็บปวดมาก

และความหวังเล็ก ๆ ของนางก็พังทลายลงเช่นกัน

เหล่าผู้อาวุโสก็รู้สึกลำบากใจ และตามกู้ชูหน่วนกลับเข้าไป

ในเผ่าหยก

สิ่งแรกที่กู้ชูหน่วนทำเมื่อกลับเข้ามาในเผ่า คือการไปเยี่ยมอี้เฉินเฟย

ในเรือนไม้ไผ่ที่ไกลออกไป มีชายคนหนึ่งที่ท่าทางอ่อนโยนและสง่างาม เขาสวมชุดสีขาวและนั่งอยู่บนรถเข็น ในทันทีที่เขาเห็นหญิงสาวชุดแดงเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้ม