กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 780

หัวใจทั้งดวงถูกโยนเข้าไปในเตาหลอมยาและไฟเตาหลอมก็โหมสูงขึ้นเป็นจำนวนหลายเมตรและก็ยังมีปีกหงส์บินขึ้นสูง ทำให้เกิดเสียงดังคมชัดไพเราะเพราะพริ้งขึ้น

ไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดลูกที่กระจัดกระจายถูกควบแน่นขึ้นอีกครั้ง

ในครั้งนี้ไข่มุกทั้งเจ็ดลูกยังคงหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างต่อเนื่องไม่กระจัดกระจายออกจากกันอีก

แต่ไม่มีผู้ใดใส่ใจสถานการณ์ในเตาหลอมยาอีกแล้ว ทุกคนนั้นมุ่งความสนใจไปยังตัวของกู้ชูหน่วน

“อาหน่วน.....เจ้าฟื้นสิ ข้ายังมีเรื่องมากมายที่ยังไม่ได้พูดกับเจ้า เจ้าหลับตาไม่ได้นะ ซูมู่ ข้าขอร้องหล่ะท่านช่วยนางด้วย”

“นาง.....สิ้นใจแล้ว ข้าไม่สามารถช่วยได้”

“พูดจาเรื่อยเปื่อย อาหน่วนของข้าจะตายได้อย่างไร นางเพียงแค่นอนหลับไปก็เท่านั้น อาหน่วน.....เจ้าฟื้นสิ เจ้าดูสิไข่มุกมังกรหลอมรวมได้แล้ว คำสาปโลหิตของเผ่าหยกมีทางช่วยแล้ว เจ้ารีบลืมตาขึ้นสิ.....ฮือๆ....."

เยี่ยจิ่งหานกอดร่างของชูหน่วนเอาไว้แน่นพร้อมกับร่ำไห้สะอื้น

บุรุษน้ำตาไม่ไหลง่ายๆอันใดกัน สำหรับเยี่ยจิ่งหานในขณะนี้ไม่นับเป็นสิ่งใดเลย

ในใจของเขาว่างเปล่า ในขณะที่กู้ชูหน่วนเสียชีวิตนั้นหัวใจของเขาก็ได้ตายไปพร้อมกับนางแล้ว

ทุกคนในเผ่าหยกต่างคุกเข่าลงจากนั้นร้องห่มร้องไห้แล้วกล่าวว่า “ท่านหัวหน้าเผ่า......”

เซี่ยวอวี่เซวียนที่อยู่ด้านนอกประตูสีหน้าซีดเผือด ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

ใบหน้าซีดเซียวของเขามองไปยังดวงตาที่หลับสนิทของกู้ชูหน่วนราวกับว่าในใจนั้นได้แตกสลายเป็นชิ้นๆ

เซี่ยวอวี่เซวียนกุมหัวใจของตนเองไว้แน่น ตรงนั้นเจ็บปวดจนทำให้เขาหายใจไม่ออก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่กู้ชูหน่วนสิ้นลมตรงหน้าเขา

และยังเสียชีวิตตั้งแต่ยังอายุยังน้อย

จอมมารก็คุกเข่าลงอย่างไร้เรี่ยวแรงเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าเป็นความทุกข์ใจหรือว่าวิตกกังวล แต่ดวงตาอันมีเสน่ห์คู่นั้นกลับมีคราบเลือดปรากฏขึ้น

เขาพึมพำกับตนเองราวกับว่าไร้จิตวิญญาณว่า "พี่หญิงตายไม่ได้ นางตายไม่ได้ วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน ใช่แล้ว วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานสามารถรักษาดวงจิตของเขาเอาไว้"

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้อาวุโสสูงสุดบอกกับเขา จอมมารก็ไม่ลังเลใจที่จะใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานอีกครั้ง

ดอกลำโพงบานสะพรั่งนับพันนับหมื่นดอกผลิบานตามออกมาควบคู่กับดอกไม้นานาพันธุ์ในใต้หล้า

กลิ่นหอมสดชื่นล้อมรอบอยู่รอบกายของจอมมาร

ดอกไม้บายสะพรั่งเหล่านี้แต่ละดอกเบ่งบานสดชื่นยิ่งนัก ราวกับจะแสดงให้เห็นภาพอันงดงามที่สุดในชั่วชีวิตนี้ออกมา

ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวอย่างร้อนรนว่า “จอมมาร นี่เจ้าจะทำสิ่งใดรีบยั้งมือนะ เมื่อครู่เจ้าเพิ่งใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานไปแล้วใช้อีกครั้งเจ้าจะตายได้”

“เพียงแค่สามารถรักษาดวงจิตของพี่หญิงได้ เพียงแค่พี่หญิงสาวยังมีทางคืนชีวิตเพียงน้อยนิดข้าจะไม่มีทางยอมแพ้ พวกท่านทั้งหมดหลีกไปให้พ้น ไม่เช่นนั้นมารขวางสังหารมาร เทพขวางสังหารเทพ อย่าได้โทษข้าซือม่อเฟยที่ไม่เกรงใจ"

"ตูม......"

จู่ๆการข่มขู่บังคับอันน่าสะพรึงกลัวก็จู่โจมเข้ามา ทุกคนถูกกดดันเสียจนแทบหายใจไม่ออก

นี่คือการข่มขู่บังคับอันน่าสะพรึงกลัวที่ในระดับเจ็ดถึงจะมีได้

ดอกไม้เบ่งบานชูร่างของกู้ชูหน่วนขึ้นและลอยอยู่ในอากาศ ดอกไม้แต่ละดอกได้มอบชีวิตของมันเองให้กับกู้ชูหน่วนแล้วแห้งเหี่ยวเฉาไป

ดอกไม้นับพันเหี่ยวเฉาลงแล้วยังมีดอกไม้นับพันดอกยังคงส่งต่อชีวิตให้ต่อกันไปเรื่อยๆอย่างต่อเนื่องไร้ที่สิ้นสุด

รวมทั้งจอมมารด้วย

ความมีชีวิตชีวาในร่างกายของเขาก็ได้จางหายไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกันซึ่งทั้งหมดถูกส่งต่อไปยังบนตัวของกู้ชูหน่วน

ผู้คนในเผ่าหยกต้องการหยุดยั้งพวกเขาแต่ถูกจอมมารสะเทือนออกหมด

เยี่ยจิ่งหานกล่าวเสียงเข้มว่า “เกิดสิ่งใดขึ้น?”

เหตุใดพละกำลังของจอมมารถึงขึ้นถึงระดับเจ็ด นี่เขากำลังช่วยชีวิตอาหน่วนด้วยชีวิตของตนเองหรือ?

หัวใจของอาหน่วนนั้นไม่เต้นแล้ว จะช่วยได้อย่างไร?

ในฝูงชนไม่รู้ว่าผู้ใดได้อธิบาย

“เพียงแค่ผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดระดับหกทุ่มพละกำลังทั้งหมดในร่างกายแล้วสามารถดึงดวงจิตของท่านหัวหน้าเผ่าออกมาได้จากนั้นใส่ลงในกาขังวิญญาณ ถึงเวลาท่านหัวหน้าเผ่าก็อาจจะสามารถฟื้นคืนชีพได้ นี่จอมมารได้ฝืนใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานต้องการใช้ชีวิตแลกชีวิตเพื่อดึงดวงจิตของท่านหัวหน้าเผ่าออกมา”

ได้ยินเข้าจู่ๆร่างกายของเยี่ยจิ่งหานก็ได้ปรากฏประกายแสงอันทรงพลานุภาพออกมาพร้อมกันกับพลังอันน่าสะพรึงกลัวไม่ต่ำกว่าระดับเจ็ด

เขานั่งขัดสมาธิจากนั้นใช้พลังชีวิตของตนเองใส่เข้าไปในร่างของชูหน่วนจากอีกด้านหนึ่งอย่างต่อเนื่องเพื่อดึงดวงจิตในร่างของกู้ชูหน่วนออกมาพร้อมกับจอมมาร

“เกิดสิ่งใดขึ้น? เหตุใดเยี่ยจิ่งหานก็ได้ทลายระดับเจ็ดด้วย? เขายังบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้นเหตุใดถึงสามารถทะยานถึงระดับเจ็ดได้?”

ซูมู่ตกใจนิ่งนัก “เยี่ยจิ่งหาน ท่านไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือ? ท่านถึงกับแปรเปลี่ยนชะตาฟ้าลิขิตโดยเปิดข้อต้องห้ามขึ้น ท่านจะต้องตายนะ”

เซี่ยวอวี่เซวียนดูวิตกกังวลนัก

พวกเขามีข้อต้องห้ามในการที่จะสามารถทลายระดับเจ็ด

เขาไม่มีความสามารถที่จะทลายระดับเจ็ดได้ จึงทำได้เพียงเฝ้าดูด้วยความเป็นห่วง

เขาไม่รู้ว่าเขากำลังเป็นกังวลสิ่งใด รู้เพียงแค่หากว่าไม่สามาระดึงดวงจิตของกู้ชูหน่วนออกมาได้ เขาก็คงจะโศกเศร้านัก......โศกเศร้ายิ่งนัก......

"ตูม......"

ร่างกายของกู้ชูหน่วนถูกพละกำลังพวกเขาทั้งสองคนเข้าใส่อย่างต่อเนื่องจนเกิดประกายแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นมา

แสงสว่างเกิดประกายขึ้น พละกำลังของทั้งสองคนก็ถูกกีดกันออกไปจริงๆและต่างถูกตีกลับไป หากไม่ใช่เนื่องจากพวกเขาหนีออกได้เร็ว เกรงว่าพวกเขาจะถูกพละกำลังของตนเองทำร้ายกลับแล้ว

“เกิดสิ่งใดขึ้น เหตุใดพละกำลังของข้าถึงไม่สามารถเข้าไปได้ และก็ไม่สามารถดึงดวงจิตของนางออกมาได้”

"ข้าก็เช่นกัน"

เยี่ยจิ่งหานและจอมมารต่างตื่นตระหนก

หากว่าไม่สามารถดึงดวงจิตของนางออกมาได้ แล้วนางจะทำเช่นไร ไม่ใช่ว่า......

ทุกคนต่างมองไปทางผู้อาวุโสสูงสุด

ผู้อาวุโสสูงสุดตระหนักขึ้นในทันใด

“วรยุทธ์ของเจ้าทั้งสองคน ผู้หนึ่งเป็นหยางผู้หนึ่งเป็นหยิน หยินและหยางผสานเข้าด้วยกันดวงจิตของหัวหน้าเผ่าไม่สามารถทนรับไหวได้ ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถถูกพวกเจ้าดึงออกมาได้แต่ยังถูกพวกเจ้าทำลายด้วย หนึ่งในพวกเจ้าจำต้องยั้งมือโดยเร็ว”

“ยั้งมือในตอนนี้แล้วต้องการที่จะเปิดใช้พละกำลังระดับเจ็ดก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ท่านกล่าวในขณะนี้สำคัญเพียงใด?”

“ข้ารู้ ข้าแน่ใจว่าหนึ่งในพวกเจ้าจำต้องยั้งมือ ข้าอายุปูนนี้ขอร้องพวกเจ้าหล่ะ พวกเจ้าดูว่าผู้ใดจะรามือเสียก่อน”

"ชิ่ว...... "

กำลังทั้งหมดที่พวกเขาเข้าใส่บนร่างของกู้ชูหน่วนได้เด้งคืนกลับมาและยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตามเยี่ยจิ่งหานกับจอมมารก็ทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน แต่ะคนเลือดไหลออกตรงมุมปากพร้อมกับสีหน้าอันซีดเซียว

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปดวงจิตของกู้ชูหน่วนยังไม่ทันดึงออกมา พวกเขาก็ต้องตายอยู่ที่นี่ก่อนเสียแล้ว