กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 779

“ได้ ข้าจะละเลิก….เพียงแค่ท่านสุขสบายดี ข้าอะไรก็ฟังท่านทั้งนั้นแหละ”

จอมมารนั่งคุกเข่าลง ประสานมือเตรียมพร้อม พยายามดึงวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานกลับ

ตามด้วยวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเกิดขึ้น ดอกลำโพงและดอกไม้นับร้อยที่ผลิบานลอยอยู่กลางอากาศหุบลง ไม่ได้เข้ามาในร่างกายของเขา

แม้แต่กลิ่นดอกไม้ก็จางหายไปทั้งหมดในพริบตาเดียว

จอมมารตัวเอียง อีกนิดหนึ่งแทบจะล้มลง

พยายามใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน อีกทั้งพยายามดึงกลับไป ทำให้เขาสูญเสียพละกำลังอย่างหนัก ความแข็งแกร่งก็ตกลงใกล้ระดับหนึ่ง

แต่โชคดีตอนที่ชงจิบชาช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อได้เก็บวิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน ฝืนใจปกป้องชีวิตไว้

จอมมารฝืนยิ้ม กล่าวสะอึกสะอื้นว่า“ท่านดู ข้าสัญญากับท่าน ข้าทำมันได้แล้ว”

“ต่อไป….อย่าใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานอีกนะ”

“เพียงแค่ท่านอยู่ข้างกายข้า ข้าก็จะไม่มีทางใช้มันอีก”

“ข้าไม่อยู่ข้างกายเจ้า เจ้าก็ห้ามใช้มัน”

“ได้…..”

จอมมารก้มศีรษะลง เพื่อจัดการทำให้น้ำตาบริเวณหางตาเหือดหายไป

เขากับเยี่ยจิ่งหานล้วนอยากพากู้ชูหน่วนออกไปหาหมอเทวดา

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า มองเยี่ยจิ่งหานด้วยความอาลัยอาวรณ์ ราวกับต้องการนำเยี่ยจิ่งหานเข้าสู่จิตวิญญาณห้วงลึกตลอดไป

“ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเองก็เป็นหมอ บาดแผลของข้า ข้ารู้ดีกว่าผู้ใดทั้งหมด”

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย….ท่าน….เหตุใดถึงได้มาอีกล่ะ”

“เพราะเจ้าอยู่ที่นี่”

เยี่ยจิ่งหานใช้ปลายคางถูสัมผัสกับเส้นผมของนาง

แม้ว่าเขาไม่ยอมรับ เขาก็รู้กู้ชูหน่วน…กลัวคือไม่สามารถช่วยกลับมาได้แล้ว

“บาดแผล….เจ็บหรือไม่?”

แววตาอ่อนไหวของกู้ชูหน่วนอยู่บริเวณหน้าอกของเขา

ตรงนั้น นางแทงหนึ่งกริช

แต่ทว่ามันกลับเจ็บมากกว่านางแทงตนเอง

“ไม่เจ็บ นั่นคือความรักที่เจ้าฝากไว้แก่ข้า ข้าจะเจ็บได้อย่างไร เจ้าหญิงโง่ผู้นี้ เหตุใดถึงได้โง่ทึ่มอย่างนี้นะ พวกเราคือสามีภรรยากัน มีเรื่องที่ยากลำบากก็ต้องร่วมกันเผชิญ แต่ตอนเจ้ามีเรื่องยากลำบาก กลับอยากผลักไสข้า”

ที่น่าตลกคือ

นึกไม่ถึงเลยว่าเมื่อก่อนเขาจะเชื่อคำพูดที่ไร้ความรู้สึกเหล่านั้นของนาง

ยังเชื่อด้วยว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันอย่างแท้จริง

ยิ่งกู้ชูหน่วนเป็นเช่นนี้ เยี่ยจิ่งหานยิ่งเจ็บปวดหัวใน

ตอนที่นางยากลำบาก ผู้ที่อยู่ข้างนางตลอดไม่ใช่เขา

เขาก็ไม่สามารถทำอะไรแทนทำอะไรเพื่อนางได้

“ขอโทษนะ….”

นางขอโทษเขา นางทำร้ายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า หลอกลวงเขา แต่เขายังคงเชื่อนาง ไม่สนใจอาการบาดเจ็บหนักของร่างกาย กลับมาที่เผ่าหยก กลับมาที่เตากลั่นยา….

“เด็กโง่ ระหว่างสามีภรรยามีสิ่งใดที่ต้องขอโทษล่ะ เจ้าไม่ใช่ชอบดูทิวทัศน์สวยงามหรือ รอเจ้าหายแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปชมทิวทัศน์ที่สวยงามในโลกทุกแห่งหน และข้าจะเป็นคนทำขนมเปี๊ยะดอกไม้ที่เจ้าโปรดปรานให้เจ้ากินด้วย”

“ได้…..”

มุมปากของกู้ชูหน่วนยกขึ้น แววตาอ่อนไหวคู่นั้นของนางปรากฎราศีขึ้น

สง่าราศีอย่างนี้ไม่ได้เห็นกับคนอื่น

จอมมารเจ็บแปลบที่หัวใจ

กู้ชูหน่วนไม่กล่าวพูด แต่เขารู้ ใจของกู้ชูหน่วนคือเยี่ยจิ่งหาน

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ท่านสัญญากับข้าเรื่องหนึ่งสิ”

“นอกจากเจ้าจะดีขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่สัญญาอะไรกับเจ้าเลย”

“สัญญากับข้า ท่านต้องมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป”

“หากท่านตาย ทั่วฟ้าธรณีทุกแห่งหน ไม่ว่าเป็นหรือตายข้าจะตามอยู่เสมอ”

กู้ชูหน่วนดวงตาแดงก่ำ พอพูดออกมาหนึ่งประโยคทำให้เยี่ยจิ่งหานเจ็บปวดหัวใจอย่างไร้การเทียบเทียน

“หากท่านยอมตายเพื่อความรัก ใต้ธรณีจะไม่มีวันให้อภัยท่านชั่วชีวิต”

“อาหน่วน….”

“ข้าต้องการให้ท่านดูแลเผ่าหยกแทนข้า ดูแลรัฐเยี่ย เพราะว่าข้าคือ….องค์หญิงของรัฐเยี่ย”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนรู้

คำพูดสุดท้ายของกู้ชูหน่วนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย นางไม่ยอมให้เยี่ยจิ่งหานบูชาความรักหรอก

เพราะเผ่าหยกไม่ต้องการให้เขาปกป้องหรอก

รัฐเยี่ยก็ไม่ต้องการให้เขาปกป้อง

เยี่ยจิ่งหานกลั้นน้ำตา มือทั้งสองข้างกำแน่นขนัด