"เจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยบูชาเป็นภาระหน้าที่อันหนักอึ้งของข้า เจ้ารีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเถิด ในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหนึ่งถ้วยชา"
"ข้าไม่สนว่าท่านจะเป็นหัวหน้าเผ่าหรือไม่ และไม่สนใจว่าท่านภาระหน้าที่อันหนักอึ้งอะไร ข้ารู้เพียงว่าท่านเป็นพี่หญิงของข้า เป็นพี่หญิงที่ซือม่อเฟยสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต"
"หัวหน้าเผ่า ท่านได้โปรดคิดให้รอบคอบ"
ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลง แม้แต่ผู้อาวุโสสูงและผู้อาวุโสสูงสุดก็คุกเข่าลงเช่นกัน
กู้ชูห่วนก้มหน้าลง และมองดูเลือดที่ไหลออกมาจากหัวใจของตนเอง ความโศกเศร้าผุดเข้ามาหัวใจของนาง
หากสามารถมีชีวิตอยู่ได้ มีใครบ้างไม่อยากมีชีวิตอยู่
น่าเสียดาย......
นางไม่มีทางเลือก
หากดาบสั้นที่อยู่ในมือของนางแทงลึกลงไปอีก ก็จะแทงทะลุหัวใจของนาง
ความเป็นความตายของอยู่ที่ความคิดเพียงชั่ววูบของนางเท่านั้น
"ข้าคือผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุด บางที......บางทีหากผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุดสังเวยชีวิต ไข่มุกมังกรอาจจะสามารถหลอมรวมได้?"
เขารู้ว่าต่อให้เขาจะสังเวยชีวิตสักกี่ครั้ง ไข่มุกมังกรก็ไม่สามารถหลอมรวมกันได้ แต่นี่ก็เป็นความหวังเดียวที่ริบหรี่ของเขา
"หากเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนของเจ้าจริง ๆ เจ้าก็รีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน มีชีวิตอยู่ต่อไป และเป็นจอมมารที่ดี"
จอมมารสีหน้าเปลี่ยน และคำรามอย่างบ้าคลั่งในใจ "หากไม่มีท่าน ข้ามีชีวิตอยู่แล้วจะมีความหมายอะไร หากท่านตายไป ข้าก็จะไม่อยู่คนเดียว"
"ติ๋ง......"
ในที่สุดน้ำตาก็หยดลงมาจากหางตาของกู้ชูหน่วน
นางเบือนหน้าหนี "ทำไมเธอทำแบบนี้"
"เพราะ......ข้าปลูกดอกพุดซ้อนไว้ทั่วทั้งภูเขาแล้ว ท่านยังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ......ครั้งแรกหลังจากที่ได้พบท่าน ท่านบอกว่าข้าว่าท่านจะปกป้องข้า และข้าก็คิดว่าท่านจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ข้าซือม่อเฟยอยากจะรักและทะนุถนอมไปชั่วชีวิต ข้าขอร้องท่าน ท่านวางดาบสั้นในมือของท่านลงเถิด"
เสียงหล่นลงไปที่พื้น
จอมมารผู้หยิ่งยโสคุกเข่าทั้งสองข้างลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน และขอร้องนางอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
เขาอ้อนวอนขอให้นางวางมีดสั้นลง และอย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัว
บุรุษต้องไม่คุกเข่าให้ใครง่าย ๆ
ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังคงเป็นจอมมารผู้สูงส่งของเผ่าปีศาจ
มีทั้งดีทั้งชั่ว และไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อน และทำอะไรตามอำเภอใจมาแต่ไหนแต่ไร แต่ในตอนนี้......
ทุกคนในตระกูลหยกต่างตกตะลึง
กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึงเช่นกัน และรู้สึกเจ็บปวดในมากขึ้นเรื่อย ๆ
"ข้าขอโทษ......"
กู้ชูหน่วนกัดฟัน
นางรู้ว่าหากไม่รีบสังเวยชีวิตโดยเร็วที่สุด จอมมารก็จะไม่หยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน
และเมื่อถึงเวลาหนึ่งถ้วยชาก็จะสายเกินไป
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว กู้ชูหน่วนก็ออกแรงแทงดาบสั้นในมือเข้าไปที่หัวใจ
"ฉึก..."
เลือดไหลทะลักออกมา และทุกหยดก็ตกลงไปในเตาหลอม
ในเตาหลอมมีเปลวไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง และเกือบจะลุกท่วมกู้ชูหน่วน
"พี่หญิง......"
"หัวหน้าเผ่า......"
นางเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเจ็ด
และห่างไกลจากพวกเขา
นางต้องการจะฆ่าตัวตาย และไม่มีใครสามารถหยุดนางได้
แม้แต่ดอกลำโพงของจอมมารก็ไม่สามารถหยุดได้ ทุกอย่างล้วนแต่ถูกดาบอ่อนของกู้ชูหน่วนขัดขวางไว้
เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว
ดาบสั้นของกู้ชูหน่วนก็แทงทะลุหัวใจของนาง
"ไม่......"
จอมมารรีบเข้าไปโอบกู้ชูหน่วนไว้ และหัวใจของเขาก็ตกลงไปสู่ก้นบึ้ง
"หัวหน้าเผ่า......"
ผู้คนในเผ่าหยกตะโกนด้วยความตกใจ
ในเวลาเดียวกัน มีคนห้าคนปรากฏตัวขึ้นที่นอกห้องหลอมยา
หนึ่งคือชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...
เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ...