กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 777

"นี่คือกาขังวิญญาณ เพียงแค่ผู้ที่มีวรยุทธขั้นสูงสุดระดับหกขึ้นไปใช้พลังทั้งหมดเพื่อดึงวิญญาณของนางออกมา และใส่ลงในกาขังวิญญาณ ก็จะสามารถเก็บวิญญาณของนางไว้ได้ตลอดไป"

ผู้อาวุโสสูงสุดหยิบกาหลากสีขนาดเล็กออกจากตัวอย่างระมัดระวัง หางตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ

เขาคิดไว้นานแล้วว่าเมื่อกู้ชูหน่วนสังเวยชีวิต เขาจะสละชีวิตของตัวเองเพื่อรักษาดวงวิญญาณของนาง และหวังว่านางจะมีโอกาสฟื้นคืนชีพ

แต่เขาไม่คิดเลยว่าหลังจากที่ตนเองออกจากการบำเพ็ญเพียรแล้ว จะประสบกับความสูญเสียอย่างไม่ขาดสาย

ในตอนนี้......

เขาไม่มีความสามารถที่จะดึงวิญญาณของอาหน่วนออกมา

เมื่อมองดูในเผ่าหยก มีเพียงผู้อาวุโสสูงเท่านั้นที่พอจะเป็นไปได้ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ไม่มีความสามารถเช่นนี้

แต่อาการบาดเจ็บของผู้อาวุโสสูงไม่เบาไปเขาเลย

ผู้อาวุโสสูงสุดทรุดตัวลงกับพื้น ราวกับว่าเขาแก่ลงกว่าสิบปีในชั่วพริบตาเดียว

จอมมารเข้าใจในทันที

มิน่าเล่า......

มิน่าเล่าในตอนแรกที่เผ่าหยกประสบกับเคราะห์ร้าย ชายชราผู้นี้ถึงไม่ยอมออกจากการบำเพ็ญเพียร ที่แท้เขาก็กำลังคิดหาวิธีที่จะรักษาชีวิตของพี่หญิง

เขาถามว่า "ในโลกนี้มีวิธีการชุบชีวิตวิญญาณจากซากศพหรือไม่？"

"ข้าไม่รู้ แต่ข้าอ่านจากม้วนหนังแกะโบราณที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ในเผ่าหยกเคยมีคนที่ฝืนชะตาฟ้าลิขิต เก็บดวงวิญญาณไว้ และในที่สุดก็สามารถฟื้นคืนชีพได้"

"ข่าวคราวนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่？"

"สิ่งที่บรรพบุรุษคงทิ้งไว้น่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก แต่จะสามารถฟื้นคืนชีพได้อย่างไรนั้น ไม่ได้มีการสืบทอดต่อกันมา ข้าคิดหาวิธีมานานหลายปี แต่ก็ยังไม่สามารถหาวิธีได้ ข้าเชื่อว่าขอเพียงดวงวิญญาณของอาหน่วนไม่ถูกทำลาย นางจะต้องฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้อย่างแน่นอน"

ใบหน้าที่ตึงเครียดของจอมมารผ่อนคลายลงในทันที และรอยยิ้มจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

"ขอแค่มีความหวังเพียงน้อยนิด ข้าก็จะไม่ยอมแพ้" แม้ว่าจะเป็นชีวิตของเขา แม้ว่าทั่วทั้งใต้หล้าต้องเป็นเครื่องสังเวยก็ตาม

เขาจะต้องทำให้พี่หญิงของเขามีชีวิตอยู่ต่อไป

"ในตอนนี้แม้แต่ม่านอาคมของพวกเราก็ยังทำลายไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะหยุดนางเลย" ผู้อาวุโสสูงสุดก้มหน้าลงอย่างท้อใจ และความรู้สึกไร้กำลังก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา

"งั้นหรือ......"

จอมมารยิ้มอย่างมีเสน่ห์และงดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้

นัยน์ตาอันชั่วร้ายของเขาดูมีความมั่นใจ และรอยยิ้มของเขาก็บีบหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ผู้คนต่างตกตะลึง

หรือว่าเขาจะมีวิธี？

จอมมารหลับตาลงอย่างช้า ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไร ดอกลำโพงแต่ละดอกที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขายังคงเบ่งบาน

หนึ่งดอก

สิบดอก

ร้อยดอก

พันดอก

และกลายเป็นสิบล้านดอกในชั่วพริบตาเดียว ราวกับว่าดอกลำโพงเหล่านี้ออดอ้อนเขา และดูเหมือนกำลังบอกลาเขา

ดอกลำโพงแต่ละดอกที่อยู่รอบ ๆ จอมมารนั้นเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

ผู้คนในเผ่าหยกดูสับสนงุนงง

ทำไมถึงมีดอกลำโพงบานสะพรั่งมากมายขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าดอกลำโพงทั่วทั้งให้หล้าถูกเขาเรียกมาที่นี่หรอกนะ？

กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งเผ่าหยก ทำให้ทุกคนที่ได้กลิ่นรู้สึกผ่อนคลาย

นอกจากดอกลำโพงแล้ว ยังมีดอกสุ่ยเซียน ดอกโบตั๋น ดอกเบญจมาศ ดอกกุหลาบและอื่น ๆ ยังบานสะพรั่งอีกด้วย

พวกเขาสามารถกล้ารับรองได้

ดอกไม้ที่พวกเขาเคยเห็นมาทั้งหมดในโลกนี้ ล้วนแต่อยู่ที่นี่

แต่ละดอกเบ่งบานจนสุด ราวกับพวกมันแสดงรูปลักษณ์ที่สวยงามที่สุดให้จอมมารดู

นี่เป็นภาพอันงดงาม

ผู้คนในเผ่าหยกมองอย่างตกตะลึง

มีเพียงผู้อาวุโสสูงสุดเท่านั้นที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นวิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน"

สาวกคนหนึ่งของเผ่าหยกถามว่า "ผู้อาวุโสสูงสุด วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานคืออะไรขอรับ？"

"วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน สามารถเพิ่มกำลังภายในได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ และยังสามารถทำให้คนใกล้ตายกลับมาเป็นปกติ แต่มีชีวิตอยู่ได้เพียงไม่กี่วัน แต่......แต่วิธีการนี้ฝืนชะตาฟ้าลิขิตมากเกินไป หลังจากใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน เขา......ต้องตายอย่างแน่......"

"เขาต้องการใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเพื่อคลายจุด ทำลายม่านอาคม และยับยั้งอาหน่วน......"

หลังจากที่ผู้อาวุโสสูงสุดพูดจบ ร่างของจอมมารก็เปล่งแสงสว่างโชติช่วง ไม่เพียงแต่จะสามารถคลายจุดได้ทั้งสิบแปดจุดได้ แม้แต่ม่านอาคมที่แน่นหนาก็ถูกดอกไม้นับร้อยของเขาทำลายเช่นกัน

"ตูม ๆ ๆ ......"

ม่านอาคมเปิดออก และผู้คนที่อยู่ภายในม่านอาคมก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา