กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 776

"หัวหน้าเผ่า......"

ทุกคนต่างพากันไม่เห็นด้วย

ตั้งแต่อดีตกาลนานมา ตำแหน่งหัวหน้าของเผ่าหยกจะถูกสืบทอดให้แก่ธิดาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ไม่มีทางส่งต่อให้แก่ผู้อาวุโส

อีกทั้งพวกเขาต้องการให้นางเป็นหัวหน้าเผ่าเท่านั้น

แม้แต่ผู้อาวุโสสูงสุดก็ปฏิเสธและไม่เห็นด้วย

กู้ชูหน่วนกวาดสายตาไปยังทุกคนและกล่าวด้วยเสียงดัง

"ความหมายของการดำรงอยู่ของเผ่าหยกคืออะไรกัน? คือการรวบรวมไข่มุกมังกรเพื่อกำจัดคำสาปโลหิตและไม่ให้คนในเผ่าต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดของคำสาปโลหิตอีกต่อไป เผ่าหยกของเราต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้มาเป็นพันปีและยังต้องสูญเสียผู้คนไปนับไม่ถ้วน ตอนนี้ก็รวบรวมไข่มุกมังกรได้ครบเจ็ดเม็ดอย่างยากลำบากแล้วและตอนนี้ก็ขาดเพียงยาตัวเดียวเท่านั้น หากยอมแพ้ เช่นนั้นแล้วการเสียสละของเผ่าหยกมากว่าพันปีก็ไร้ความหมายและสูญเปล่าไปไม่ใช่หรือ?"

"หากยาตัวสุดท้ายคือหัวใจและเลือดของท่าน เช่นนั้นเรายอมที่จะไม่กำจัดคำสาปโลหิต" คนในเผ่าตะโกนออกมา

"ใช่ พวกเจ้าอาจจะไม่ต้องการกำจัดคำสาปโลหิต แต่ลูกหลานของพวกเจ้าล่ะ คนรุ่นหลังของพวกเจ้าล่ะ? หรือว่าพวกเจ้าต้องการให้คนรุ่นหลังของพวกเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดของการออกฤทธิ์คำสาปโลหิตอย่างนั้นหรือ?"

ประโยคที่เชือดเฉือนตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้คนในเผ่าจำนวนมากไม่น้อยต่างพากันหน้าซีด

พวกเขาไม่คาดหวังให้เป็นเช่นนั้น

คำสาปโลหิตช่างทรมานเจ็บปวดเหลือเกิน อธิบายด้วยคำว่าเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็นยังน้อยไป

ขอเพียงสามารถกำจัดคำสาปโลหิต ให้พวกเขาต้องเสียสละอย่างไรพวกเขาก็ยอม

แต่......การเสียสละนี้ เหตุใดต้องเป็นการเสียสละชีวิตของหัวหน้าเผ่าด้วย?

"ตำแหน่งหัวหน้าของเผ่าหยกจะสืบทอดต่อธิดาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น นั่นก็เป็นเพราะเลือดและหัวใจของธิดาศักดิ์สิทธิ์สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ อดีตกาลเมื่อพันกว่าปีก่อน ชะตากรรมของธิดาศักดิ์สิทธิ์ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว"

"หัวหน้าเผ่า......"

"ในเมื่อข้าเป็นหัวหน้าเผ่า เช่นนั้นข้าก็ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งนี้ สิ่งนี้ไม่เพียงทำเพื่อพวกเจ้าเท่านั้น แต่เพื่ออนาคตที่สดใสของลูกหลานของเผ่าหยก พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาปฏิเสธแทนพวกเขา"

กู้ชูหน่วนมอบป้ายคำสั่งของหัวหน้าให้กับผู้อาวุโสสูงสุดด้วยมือของนาง

"ต่อไปผู้อาวุโสสูงสุดก็คือหัวหน้าเผ่าคนต่อไป เรื่องในเผ่าหยกทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสสูงสุด"

ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวด้วยความหวาดกลัว "หัวหน้าเผ่า ข้า......ข้าเกรงว่าจะไม่ได้"

"ท่านทำไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ อนาคตของเผ่าหยกอยู่ในมือของท่าน ข้าเชื่อว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง"

ผู้อาวุโสหกใช้โอกาสที่ทุกคนต่างพากันตกตะลึงไม่ทันตั้งตัว เพื่อหลุดพ้นออกจากฝูงชน นางตะโกนออกไปว่า "หากการกำจัดคำสาปโลหิตนี้ต้องใช้หัวใจและเลือดของท่าน เช่นนั้นแล้วพวกเราไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน ท่านห้ามสังเวยชีวิตของตัวเองเด็ดขาด"

"หัวหน้าเผ่า......เราคิดหาวิธีอื่นเถอะ"

คนจำนวนมากต่างพากันเห็นด้วย

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น "คิดหาวิธีอื่น? หากมีวิธีอื่น เช่นนั้นแล้วเผ่าหยกคงไม่ต้องทุกข์ทรมานมากว่าพันปีหรอก"

จอมมารคำรามออกมา "ข้าไม่ยอมให้ท่านสังเวยชีวิต หากท่านสังเวยชีวิต เช่นนั้นแล้วข้าจะไม่มีทางอภัยให้ท่านอย่างแน่นอน"

"ขอโทษด้วยนะ......อาม่อ ข้ายังหวังให้เจ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่สดใสไร้กังวลและเย่อหยิ่งภาคภูมิใจ"

กู้ชูหน่วนพูดจบก็หยิบดาบอ่อนขึ้นมาและเสียบแทงเข้าไปอย่างโหดเหี้ยม สองมือของนางเป็นผนึกและสร้างเกราะป้องกันขนาดใหญ่ขึ้นมาเพื่อครอบคนในเผ่าทั้งหมดให้อยู่ในเกราะตาข่าย

"ผู้อาวุโสสูงสุด ท่านช่วยข้าดูแลจอมมารด้วยนะ"

"หัวหน้าเผ่า ท่านจะไปไหน?"

"ไปหลอมรวมไข่มุกมังกร"

กู้ชูหน่วนพูดโดยไม่หันกลับไปมองและเดินออกไปที่ห้องปรุงยากลั่นยาโดยตรง โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะตะโกนขอร้องเพื่อห้ามปรามอย่างไร

และไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะพยายามอย่างยิ่งเพื่อจะหลุดพ้นออกจากแสงเกราะตาข่ายอย่างไร

"หัวหน้าเผ่า......หัวหน้าเผ่า......ท่านห้ามสังเวยชีวิต......ท่านตายไป เช่นนั้นแล้วเผ่าหยกจะทำอย่างไร?"

"ผู้อาวุโสไท่ซั่ง ท่านรีบคิดหาวิธีสิ รีบหาวิธีขัดขวางหัวหน้าเผ่าสิ"

"ผู้อาวุโสสูงสุด ท่านเป็นคนเฉลียวฉลาดมาโดยตลอด ท่านจะต้องมีวิธีเพื่อขัดขวางใช่หรือไม่?"

"ไม่......ไม่ได้......นี่คือแสงเกราะอะไรกัน เหตุใดเราถึงฝ่าฟันออกไปไม่ได้......"