กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 775

จอมมารลูบผมสีดำที่หน้าผากของเขาอย่างอายๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่หญิง ท่านกำลังพูดคุยเรื่องแต่งงานกับข้าอย่างนั้นหรือ?"

"ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าต่างหากล่ะ"

รอยยิ้มของจอมมารหุบลง

"คิดบัญชี? คิดบัญชีอะไรหรือ?"

"ท่านคงไม่ได้ลืมไปแล้วหรอกนะ ลืมไปแล้วหรือว่าวันนั้นท่านไล่ล่าฆ่าฟันข้า ทำข้าบาดเจ็บสาหัสและสุดท้ายก็ฆ่าข้า"

"เอ่อ......ตอนนั้นข้ามาหาท่านเพื่อประลองการต่อสู้ แต่ท่านกลับบอกปัดและผัดวันประกันพรุ่ง ข้าจึงตามตื๊อท่านไม่หยุดหย่อน อีกอย่าง......อีกอย่างข้าก็ไม่เคยพบเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าข้า ฉะนั้นข้าจึงมีความสนใจในตัวของท่านอยู่มาก แต่ข้าสัญญาได้ว่าข้าไม่เคยคิดแย่งชิงไข่มุกมังกรจากท่านเลย"

"ใช่ เจ้าไม่เคยคิดแย่งชิงไข่มุกมังกรจากข้า แต่เพราะเจ้าทำให้ข้าต้องพบเจอกับอันตรายมากมายและเกือบตายอยู่หลายครั้ง คนรอบกายที่สนิทชิดเชื้อก็ต้องตายไปเพราะเจ้า หากไม่ใช่เพราะข้าโชคดี เช่นนั้นแล้วก็เกรงว่าข้าคงต้องตายในเงื้อมมือของเจ้าไปแล้ว"

อาจเพราะนึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมาย จอมมารก็เกาศีรษะอย่างเขินอายเล็กน้อย

"เรื่องเหล่านี้ก็เป็นอดีตผ่านไปแล้วไม่ใช่หรือ? เรามาคิดถึงอนาคตกันดีกว่านะ"

"อนาคต? ข้าและเจ้ามีเรื่องอนาคตที่สามารถพูดคุยกันได้อย่างนั้นหรือ?"

"พี่หญิง ท่านลืมไปแล้วหรือว่าท่านเคยพูดกับข้าว่า ขอเพียงแค่ข้าปลูกดอกพุดซ้อนสีขาวไว้เต็มภูเขา เช่นนั้นแล้วท่านจะแต่งงานกับข้า ตอนนี้ข้าได้ปลูกดอกพุดซ้อนสีขาวไว้เต็มภูเขาแล้ว ท่านดูสิ นี่คือดอกพุดซ้อนที่ข้าปลูกเอาไว้"

จอมมารหยิบดอกพุดซ้อนออกมาอย่างระมัดระวัง

กลิ่นหอมของดอกไม้หอมแตะจมูกและสดชื่น สีขาวอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ เพียงแค่ได้มองก็ทำให้รู้สึกสบายใจ

จอมมารรอให้กู้ชูหน่วนชมเขา

ถึงอย่างไรเสีย ในช่วงเวลาสั้นๆ สามารถปลูกดอกพุดซ้อนได้เต็มภูเขาเช่นนั้น เกรงว่าบนโลกนี้คงไม่มีใครทำได้เหมือนอย่างเขา

แต่กู้ชูหน่วนกลับทำสีหน้านิ่งเฉย กลับไม่มีทีท่าชื่นชมอย่างที่เขาคิดแบบนั้น

"พี่หญิง ท่านไม่ชอบหรอกหรือ? หรือว่าข้านำมาน้อยเกินไป ไปกันเถอะ ข้าจะพาท่านไปที่เผ่าปีศาจ ที่นั่นมีดอกพุดซ้อนเต็มภูเขาและทุ่งกว้างงดงามตระการตาเลย เครื่องใช้สำหรับการแต่งงานของเราสองคน ข้าก็ได้เตรียมพร้อมเอาไว้ทั้งหมดแล้ว พอดีกับที่ท่านจะได้ตรวจสอบด้วยว่ายังขาดเหลืออะไรบ้าง ข้าจะได้รีบสั่งให้คนเตรียมเพิ่ม"

กูชูหน่วนสะบัดมือออกจากเขาและกล่าวเรียบๆ "ซือม่อเฟย คนที่ตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับเจ้านั้นเป็นกู้ชูหน่วนที่สูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่ไม่ใช่ข้า"

"หยุดเหลวไหลได้แล้ว พวกท่านทั้งสองคนก็เป็นคนเดียวกันไม่ใช่หรือ?"

"ไม่ใช่ ข้ามีความทรงจำทั้งหมด แต่นางเป็นเพียงคนที่ไม่สมบูรณ์"

จอมมารส่ายหน้าและรอยยิ้มก็ค่อยๆ หายไป "พี่หญิง ท่านหยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว หรือว่าท่านไม่ต้องการแต่งงานกับข้าตอนนี้? หากท่านไม่ต้องการแต่งงานตอนนี้ เช่นนั้นข้าสามารถรอท่านได้"

"เพื่อเห็นแก่การที่เจ้าขอร้องข้าอยู่หลายครั้ง เจ้ากลับไปเถอะ ต่อไปอย่าได้มาที่เผ่าหยกอีก ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า"

"ออกไป? ไปไหนหรือ? พี่หญิงอยู่ที่ไหน ข้าก็อยู่ที่นั่น"

"เจ้าต้องการบีบบังคับให้ข้าต้องพูดให้ชัดเจนเช่นนั้นเลยหรือ?"

"อะ......อะไรนะ......"

"ตั้งแต่ต้นจนจบ ข้าก็เพียงแค่หลอกใช้เจ้าก็เท่านั้น หลอกใช้ในฐานะที่เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าปีศาจ หลอกใช้ฝีมือระดับหกของเจ้า หลอกความรู้สึกของเจ้า หลอกลวงเจ้าทั้งหมด ในสายตาของข้า เจ้าเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งเท่านั้น และตอนนี้ หมากตัวนี้ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะใช้งานอะไรอีกต่อไปแล้ว"

จอมมารยังคงยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นกลับแข็งทื่อเล็กน้อย

"ข้าไม่เชื่อหรอก ท่านเคยพูดว่าจะปกป้องดูแลข้าไปตลอดชีวิต"

"หากข้าไม่พูดเช่นนั้นเจ้าจะตกหลุมรักข้าได้อย่างไร"

"ตอนนั้นท่านกลับยังไม่รู้สถานะตัวตนที่แท้จริงของข้าเลยด้วยซ้ำ"

"เป็นถึงจอมมารที่มีดวงตาสีต่างกัน คนบนโลกนี้มีหรือจะไม่รู้?"

กู้ชูหน่วนยังกล่าวต่ออีกว่า "ข้าโกหกเจ้า แต่เจ้าก็เคยฆ่าข้า เราเสมอกันแล้ว รีบไสหัวออกไปจากเผ่าหยกเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนความคิด"

"ข้าไม่เชื่อแม้แค่คำเดียว พี่หญิง สังเวยชีวิตที่เยี่ยจิ่งหานพูดไปเมื่อสักครู่หมายความว่าอย่างไรหรือ? หรือว่าท่านต้องการสละชีวิตของตัวเองเพื่อหลอมรวมไข่มุกมังกร"

คนในเผ่าหยกไม่น้อยที่ได้ยินและต่างพากันตกใจ

หัวหน้าเผ่าจะสละชีวิตของตัวเองเพื่อหลอมรวมไข่มุกมังกร?

การหลอมรวมไข่มุกมังกรล้มเหลวไปแล้วไม่ใช่หรือ?

อีกอย่างหัวหน้าเผ่าก็ไม่ใช่บุคคลที่เป็นหยินสุดโต่งและก็ไม่ใช่บุคคลที่เป็นหยางสุดโต่ง เช่นนั้นแล้วจะหลอมรวมไข่มุกมังกรได้อย่างไร?

มีเพียงแค่ผู้อาวุโสสูงสุดและคนไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่จอมมารอยู่หลายครั้ง