กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 774

กู้ชูหน่วนง้างมือขึ้นผู้อาวุโสหกก็ถูกสกัดจุดใบ้กลางอากาศ

สาวกของเผ่าหยกทั้งหลายต่างมองไปยังกู้ชูหน่วนและผู้อาวุโสหกด้วยความประหลาดใจ

ไม่รู้ว่าคำพูดของผู้อาวุโสหกหมายถึงสิ่งใดกันแน่

เยี่ยจิ่งหานได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสหกอย่างคลุมเครือ ด้วยกระบวนท่าปั้นแต่งก็ล้มลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน

“อาหน่วน ข้าเข้าใจความจริงทั้งหมดแล้ว ที่แท้พวกเราไม่ใช่พี่น้องกัน พวกเราเป็น......พรวด......”

เยี่ยจิ่งหานไม่สามารถเก็บซ่อนความสุขและความตื่นเต้นบนใบหน้าเอาไว้ได้

ก่อนที่เขาจะกล่าวจบประโยคดาบก็ได้แทงทะลุหัวใจเสียแล้ว

หากว่าเป็นผู้อื่นแทงเขาจะต้องหลบเลี่ยงได้อย่างแน่นอน

แต่กลับเป็น......

ผู้ที่แทงเขากลับเป็นกู้ชูหน่วนผู้ซึ่งเขาคิดถึงอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืน

"ตึง......"

ราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่งลงเช่นนั้น

รูม่านตาของเยี่ยจิ่งหานหดตัวลงและมองลงยังดาบตรงหน้าอกของตนอย่างไม่เชื่อสายตา

ปวด......

ปวดจนเขาแทบจะหมดสติสิ้นใจลงไป

ถึงจะปวดก็ไม่ความเจ็บปวดเท่าในใจ

เขามีคำพูดมากมายที่ต้องการจะพูดกับกู้ชูหน่วน เขายังมีคำพูดอีกนับพันนับหมื่นที่ยังไม่ทันได้พูดออกมา

แต่กู้ชูหน่วนได้แทงเขาดาบหนึ่งอย่างไร้ความปรานี

หากไม่ใช่ว่าดาบเล่มนั้นยังเสียบอยู่ในร่างกายของเขา

หากไม่ใช่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเต็มไปด้วยใบหน้าอันเย็นชาและดวงตาคู่อำมหิต เยี่ยจิ่งหานก็ไม่อยากจะเชื่อว่านางคือกู้ชูหน่วน

ทุกคนในที่นั้นก็มองกันอย่างตะลึง

กู้ชูหน่วนชอบพอเยี่ยจิ่งหานไม่ใช่หรือ?

เหตุใดจู่ๆถึงได้แทงเขาหล่ะ?

แม้แต่จอมมารก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเยี่ยจิ่งหานแต่ก็ไม่สามารถที่จะไม่ยอมรับได้ว่าเยี่ยจิ่งหานมีความรักที่จริงใจต่อกู้ชูหน่วนและเป็นผู้ซื่อตรง เป็นสหายที่สามารถคบหาอย่างลึกซึ้งได้

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยตกใจจนหัวใจแทบจะกระโจนออกมา พวกเขาร้องตะโกนขึ้นว่า "นายท่าน ...... "

เยี่ยจิ่งหานค่อยๆยกมือขวาขึ้นเพื่อยับยั้งพวกเขาก้าวไปด้านหน้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"เพราะเหตุใด......"

เพราะเหตุใดถึงต้องฆ่าเขา......

นางรู้แล้วไม่ใช่หรือว่าพวกเขาไม่ใช่พี่น้องกันทางสายเลือดกัน?

ใช่สิ......เพราะเหตุใด......

นี่คือสิ่งที่ทุกคนอยากรู้ แม้แต่สาวกทั้งหลายของเผ่าหยกก็อยากรู้

กู้ชูหน่วนชักแล้วดึงดาบอ่อนของตนเองออกมาโดยไม่สนใจว่าดึงออกมานี้เยี่ยจิ่งหานจะตายหรือไม่

หลังจากการดึงนี้เลือดก็ได้กระเด็นกระดอนไปทั่วทุกทิศ กระเด็นไปบนร่างของชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ย แล้วก็กระเด็นไปบนร่างของเยี่ยจิ่งหานและตัวนางเอง

เยี่ยจิ่งหานเจ็บปวดจนร่างกายนั้นไม่สามารถทนได้ไหวอีกต่อไปจึงล้มลงไป ดวงตาคู่ลึกซึ้งและสับสนของเขาจ้องไปยังบนร่างของกู้ชูหน่วนโดยที่ไม่แม้แต่จะกระพริบตา ราวกับว่าต้องการจะมองหญิงตรงหน้าให้ทะลุปรุโปร่ง

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะท่านทำสิ่งใดอยู่ ท่านรู้หรือไม่ว่าการต่อสู่ระหว่างนายท่านกับเหวินเส่าอี๋ในครั้งนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงใด เพื่อที่จะเร่งมาพบท่านที่เผ่าหยกท่านรู้หรือไม่ว่านายท่านเสียสละสิ่งใดบ้าง นายท่านทำเพื่อท่านแล้วแม้แต่ชีวิตเขาก็สละได้ เหตุใดท่านถึงแทงเขาได้หล่ะ"

"พระชายาพ่ะย่ะค่ะ จิตใจท่านช่างอำมหิตยิ่งนัก......ช่างอำมหิตนัก...... "

มือของกู้ชูหน่วนซึ่งถือดาบอ่อนสั่นเทาอยู่บ้างเล็กน้อยและในใจนั้นราวกับถูกมีดกรีด

แต่ว่าท่าทางภายนอกของนางสงบนิ่ง พยายามกำดาบอ่อนเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองแสดงออกมา

นางรู้ว่าหากไม่ทำให้เยี่ยจิ่งหานตายใจหมดสิ้น แม้ว่าคำสาปโลหิตของเขาคลายลงเขาก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่เพียงลำพังได้

“ท่านอยากรู้ว่าเพราะเหตุใด?” นางถาม

“ใช่” เยี่ยจิ่งหานพยักหน้า

เขาไม่เชื่อว่านางจะสังหารเขาโดยไม่มีเหตุผล

“ในเมื่อท่านอยากรู้งั้นข้าจะบอกท่าน ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่พี่น้องกันพ่อแม่เดียวกัน แต่ท่านแม่ของท่านได้สังหารพ่อแม่ของข้าทำให้ข้าเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็ก ข้าในฐานะหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยกและท่านก็ได้สังหารผู้อาวุโสเก้าและสาวกมากมายของเผ่าหยกของข้า ความแค้นใหม่เพิ่มพูนจากความแค้นเก่าท่านว่าข้าจะไม่สังหารท่านได้หรือไม่?

“เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น ความแค้นของคนรุ่นก่อนเจ้าไม่มีทางดึงมาถึงรุ่นนี้ได้ การสังหารผู้อาวุโสเก้าก็ไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของข้า......”