กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 781

เยี่ยจิ่งหานกัดฟัน รวบรวมกำลังภายในทั้งหมดของเขา และคิดที่จะสะเทือนจอมมารออกไปและไว้ชีวิตเขาชีวิตหนึ่ง

จนถึงตอนนี้ทั้งคู่เข้าใจแล้วว่าการทุ่มเทพละกำลังของพวกเขาสูญเสียมากเกินไป และถูกโจมตีด้วยพลังของตนเองซึ่ฝผู้คนที่เหลืออยู่จะไม่มีชีวิตรอดได้เป็นแน่

“เจ้าคือสหายที่อาหน่วนห่วงใยมากที่สุด หากเจ้าตายอาหน่วนจะไม่มีความสุขชั่วชีวิต”

ไม่รอให้เยี่ยจิ่งหานลงมือจอมมารได้ชิงก้าวไปด้านหน้าและตะโกนเสียงดังเสียงหนึ่งขึ้นและสะเทือนเยี่ยจิ่งหานออกไปเลย

“ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ว่าในใจของพี่หญิงฐานะของเจ้าสำคัญกว่าข้า หากเจ้าตายแม้ว่าพี่หญิงจะมีชีวิตอยู่ก็ตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ทนดูเจ้าตายอยู่ที่นี่ พี่หญิงของข้าข้าช่วยเองได้และไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นมาช่วย"

"พรวด......"

เยี่ยจิ่งหานต้องการที่จะต่อต้าน แต่จอมมารกลับกระตุ้นวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานขึ้นอีกครั้งเพื่อยกระดับความแข็งแกร่งให้ถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

สามารถยกถึงระดับเจ็ดนั้นถือว่าฝืนมติสวรรค์แล้วแต่เขากลับยกระดับถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

เยี่ยจิ่งหานได้รับบากดเจ็บสาหัสเกินกว่าจึงไม่สามารถยกระดับขึ้นมาได้ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจอมมาร

เขาถูกสะเทือนออกและกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง พละกำลังในร่างกายเสมือนลูกบอลที่ลมคลายออกไป ทำเช่นไรก็ไม่สามารถรวมรวบขึ้นได้โดยที่คนก็ใกล้จะหมดลมแล้ว

"นายท่าน......"

"อาหาน......"

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยและซูมู่ก้าวไปต่างด้านหน้า ซูมู่แตะจุดชีพจรสองสามจุดบนร่างกายของเขาและถ่ายพละกำลังของตนเองเข้าสู่ตัวเขา ฝืนทนปกป้องชีพจรในใจของเขา

ความโกรธของเยี่ยจิ่งหานพุ่งเข้าสู่หัวใจ "ซือม่อเฟย เจ้าไม่สามารถทำ......"

จอมมารปรากฏรอยยิ้มอันน่ายินดีมีเสน่ห์ตรงมุมปากขึ้น แววตาชั่วร้ายคู่นั้นมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยความรักและไม่รู้สึกเสียใจ

ดอกลำโพงเบ่งบานขึ้นทีละดอกๆจากนั้นก็เหี่ยวเฉาลงทีละดอกๆ

ผมดำสนิทของจอมมารกลายเป็นหิมะขาวโพลนด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ผิวหนังบนตัวของเขาก็ราวกับดอกลำโพงซึ่งค่อยๆเหี่ยวเฉาลงไป

จากอายุยี่สิบปีถึงสามสิบปีถึงห้าสิบแล้วก็ถึงเจ็ดสิบปี ในชั่วพริบตาใบหน้านั้นได้เหี่ยวย่นและสังขารล่วงโรยไป

จอมมารผู้สง่างามและวรยุทธ์สูงส่งผู้หนึ่งได้กลายเป็นชายชราผมขาวผู้หนึ่งไปแล้ว

ผิวเรียบเนียนอ่อนเยาว์ขาวกระจ่างของเขาได้แห้งเหี่ยวตั้งนานแล้ว ความชุ่มฉ่ำในร่างกายก็ไม่รู้ว่าหายไปที่ใดหมดซึ่งผอมราวกับกระดูกแห้งเหี่ยวกระดูกหนึ่ง

ผมขาวโพลนและใบหน้าเหี่ยวย่นทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเจ็บปวดใจ

เส้นเอ็นของจอมมารฉีกขาดไปหมดแล้ว พลังชีวิตทั้งหมดของเขาถูกเผาไหม้อย่างหมดจด อวัยวะภายในของเขาเสียหายพังสลายไปหมด ผู้ใดจะสามารถช่วยเขาได้

เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆเจ็บปวด

หากว่ากู้ชูหน่วนยังมีชีวิตอยู่และเห็นจอมมารกลายเป็นเช่นนั้น กู้ชูหน่วนจะทุกข์ใจมากมายเพียงใด

“คุณชายซู ไร้หนทางแล้วจริงๆหรือ? ยังมีปาฏิหาริย์ใดอีกหรือไม่?” ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

แต่ก่อนเขาไม่ชอบจอมมาร แต่ตอนนี้......

เขากลับรู้สึกเสียดายแทนจอมมาร

ซูมู่ยิ้มอย่างขมขื่น

“ในโลกนี้จะมีปาฏิหาริย์มากมายใดได้ เจ้าคิดว่าเทพเจ้าแห่งความโชคดี จะดูแลทุกคนเหมือนที่ดูแลเยี่ยจิ่งหานหรือ?”

เยี่ยจิ่งหานทนฝืนร่างกายอันแหลกสลายของเขามาถึงข้างกายของจอมมาร เสียงนั้นสะอื้นเล็กน้อย "เจ้ายังมีคำฝากฝังใดไหม?"

"หา......หาวิธีฟื้นคืนชีพพี่หญิง......"

“ได้ ข้ารับปากเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่กล่าวข้าเยี่ยจิ่งหานก็จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อหาวิธีฟื้นคืนชีพให้นาง”

"ข้าเชื่อท่าน......"

จอมมารยิ้ม

เขาชราแล้ว ผิวหนังบนใบหน้าทั้งเหี่ยวย่นและแก่ชราราวกับผิวหนังที่ติดเข้าไปชั้นหนึ่ง ยิ้มขึ้นมารางกับภูตผีก็ไม่ปานแต่ไม่มีผู้ใดคิดว่ารอยยิ้มของเขาน่าเกลียด

จอมมารยื่นกาขังวิญญาณให้เยี่ยจิ่งหานอย่างอาวรณ์

เขามอบให้กับเขาก็เป็นการมอบความหวังสุดท้ายให้กับเยี่ยจิ่งหานด้วย

"พี่หญิง......ข้าขอโทษ......อาม่อ......ไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านได้อีกแล้ว......"

ภาพของกู้ชูหน่วนที่อยู่ด้วยกันกับเขาแว๊บผ่านสมองไปเป็นฉากๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของจอมมารยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะประโยคนั้นของกู้ชูหน่วน "ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

ใช่สิ......

เขามีคนปกป้องอยู่