กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 781

sprite

เยี่ยจิ่งหานกัดฟัน รวบรวมกำลังภายในทั้งหมดของเขา และคิดที่จะสะเทือนจอมมารออกไปและไว้ชีวิตเขาชีวิตหนึ่ง

จนถึงตอนนี้ทั้งคู่เข้าใจแล้วว่าการทุ่มเทพละกำลังของพวกเขาสูญเสียมากเกินไป และถูกโจมตีด้วยพลังของตนเองซึ่ฝผู้คนที่เหลืออยู่จะไม่มีชีวิตรอดได้เป็นแน่

“เจ้าคือสหายที่อาหน่วนห่วงใยมากที่สุด หากเจ้าตายอาหน่วนจะไม่มีความสุขชั่วชีวิต”

ไม่รอให้เยี่ยจิ่งหานลงมือจอมมารได้ชิงก้าวไปด้านหน้าและตะโกนเสียงดังเสียงหนึ่งขึ้นและสะเทือนเยี่ยจิ่งหานออกไปเลย

“ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ว่าในใจของพี่หญิงฐานะของเจ้าสำคัญกว่าข้า หากเจ้าตายแม้ว่าพี่หญิงจะมีชีวิตอยู่ก็ตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ทนดูเจ้าตายอยู่ที่นี่ พี่หญิงของข้าข้าช่วยเองได้และไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นมาช่วย"

"พรวด......"

เยี่ยจิ่งหานต้องการที่จะต่อต้าน แต่จอมมารกลับกระตุ้นวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานขึ้นอีกครั้งเพื่อยกระดับความแข็งแกร่งให้ถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

สามารถยกถึงระดับเจ็ดนั้นถือว่าฝืนมติสวรรค์แล้วแต่เขากลับยกระดับถึงขั้นสูงสุดระดับเจ็ด

เยี่ยจิ่งหานได้รับบากดเจ็บสาหัสเกินกว่าจึงไม่สามารถยกระดับขึ้นมาได้ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจอมมาร

เขาถูกสะเทือนออกและกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง พละกำลังในร่างกายเสมือนลูกบอลที่ลมคลายออกไป ทำเช่นไรก็ไม่สามารถรวมรวบขึ้นได้โดยที่คนก็ใกล้จะหมดลมแล้ว

"นายท่าน......"

"อาหาน......"

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยและซูมู่ก้าวไปต่างด้านหน้า ซูมู่แตะจุดชีพจรสองสามจุดบนร่างกายของเขาและถ่ายพละกำลังของตนเองเข้าสู่ตัวเขา ฝืนทนปกป้องชีพจรในใจของเขา

ความโกรธของเยี่ยจิ่งหานพุ่งเข้าสู่หัวใจ "ซือม่อเฟย เจ้าไม่สามารถทำ......"

จอมมารปรากฏรอยยิ้มอันน่ายินดีมีเสน่ห์ตรงมุมปากขึ้น แววตาชั่วร้ายคู่นั้นมองไปยังกู้ชูหน่วนด้วยความรักและไม่รู้สึกเสียใจ

ดอกลำโพงเบ่งบานขึ้นทีละดอกๆจากนั้นก็เหี่ยวเฉาลงทีละดอกๆ

ผมดำสนิทของจอมมารกลายเป็นหิมะขาวโพลนด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ผิวหนังบนตัวของเขาก็ราวกับดอกลำโพงซึ่งค่อยๆเหี่ยวเฉาลงไป

จากอายุยี่สิบปีถึงสามสิบปีถึงห้าสิบแล้วก็ถึงเจ็ดสิบปี ในชั่วพริบตาใบหน้านั้นได้เหี่ยวย่นและสังขารล่วงโรยไป

จอมมารผู้สง่างามและวรยุทธ์สูงส่งผู้หนึ่งได้กลายเป็นชายชราผมขาวผู้หนึ่งไปแล้ว

ผิวเรียบเนียนอ่อนเยาว์ขาวกระจ่างของเขาได้แห้งเหี่ยวตั้งนานแล้ว ความชุ่มฉ่ำในร่างกายก็ไม่รู้ว่าหายไปที่ใดหมดซึ่งผอมราวกับกระดูกแห้งเหี่ยวกระดูกหนึ่ง

ผมขาวโพลนและใบหน้าเหี่ยวย่นทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเจ็บปวดใจ

คนมากมายของเผ่าหยกคุกเข่าลงทีละคนๆและอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า “จอมมาร......”

ผู้อาวุโสสูงสุดก็กุมหัวใจของตนเองเอาไว้และหวังหว่าเจะทนรับความเจ็บปวดทั้งหมดแทนจอมมารได้

ผู้คนทั้งหมดในที่นั้นเป็นผู้ที่ฝึกฝนวรยุทธ์ทั้งสิ้น พวกเขารู้ดีว่าพลังชีวิตของจอมมารสิ้นลงอย่างต่อเนื่อง

เพื่อรักษาดวงจิตของกู้ชูหน่วนจึงยินยอมที่จะเสียสละชีวิตของตนเองได้จริงๆ

ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยและคนอื่นๆก็มีร่องรอยอันทนไม่อยู่

ร่างกายของกู้ชูหน่วนไม่ได้ขับไล่พละกำลังออกได้อีกต่อไป ดวงจิตก็ถูกดึงออกมาอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว เพียงแค่ดึงดวงจิตของนางเข้าไปในกาขังวิญญาณก็พอแล้ว

หน้าตาของจอมมารผ่อนคลายลงและจ้องมองไปยังดวงจิตโดยไม่กะพริบตาจากนั้นเพิ่มเรี่ยวแรงมากขึ้นเพื่อดึงดวงจิตเข้าไปในกาขังวิญญาณ

อย่างไรก็ตาม.....

ความปรารถนาอันยาวนานได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

พลังดวงจิตของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งเกินไป จอมมารไม่สามารถนำทางและก็ไม่สามารถควบคุมมเอาไว้ได้

ดวงจิตที่ถูกดึงออกมาถูกแยกออกเป็นสามดวงจิตเจ็ดดวงวิญญาณ บินไปทุกหนทุกแห่งและควบคุมไม่อยู่

ผู้คนตกใจกลัว

ผู้อาวุโสสูงสุดตะโกนว่า “เร็วเข้า ตั้งค่ายกล อย่าได้ปล่อยให้ดวงจิตของหัวหน้าเผ่าวิ่งออกไป ไม่เช่นนั้นหัวหน้าเผ่าก็จบสิ้นกัน”

เสียงตั้งค่ายกลดังซ่าๆๆๆ......

เกือบจะพร้อมกันกับผู้อาวุโสสูงสุดออกไป คนของเผ่าหยกทั้งหมดต่างก็ได้ช่วยเหลือเกื้อกูลร่วมตั้งค่ายกลอย่างพร้อมเพรียงกัน

เซี่ยวอวี่เซวียนด้านนอกประตูก็ยังสร้างค่ายกลใหญ่เอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ดวงจิตบินออกไปจากในห้องกลั่นยา

พวกเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วยิ่งนัก

ดวงจิตของกู้ชูหน่วนยิ่งวิ่งเร็วกว่า หนึ่งในดวงจิตได้พุ่งออกไปแล้ว

เสียงฟ่อๆๆยังคงดังมาจากนอกค่ายกลไม่หยุด

ท่ามกลางความไม่ชัดเจนนั้นดูออกว่าเป็นงูตัวหนึ่ง

ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรตัวหนึ่ง

นั่นเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของกู้ชูหน่วน

เมื่อมันมาถึงดวงจิตก็วิ่งออกไป อย่างไม่ต้องคิดร่างงูขนาดใหญ่เสียงดังฟ่อได้รีบวิ่งไล่ตามดวงจิตออกไป

ผู้คนในเตาหลอมยาเกรงว่าดวงจิตของกู้ชูหน่วนจะวิ่งออกไปอย่างเร็วอีกครั้งจึงทำได้เพียงเก็บดวงยิตอื่นๆของนางเอาไว้ก่อน

“ผู้อาวุโสสูงสุดดวงจิตของอาหน่วนวิ่งออกไปแล้ว จะเป็นอย่างไร?”

“เพียงแค่เก็บรักษาดวงจิตอื่นๆของนางไว้ได้ก็จะสามารถค้นพบดวงจิตที่หายไปผ่านการชักนำของดวงจิตดวงอื่นได้”

เรี่ยวแรงของจอมมารหมดสิ้นลงแล้วแต่ว่าเขากัดฟันทน

ไม่อยากล้มเหลวในช่วงเวลาขั้นตอนสุดท้าย

ด้วยเหตุนี้เขาได้เผาผลาญพลังชีวิตที่เหลืออยู่ ของตนเองและฝืนบังคับดวงจิตทั้งหมดของกู้ชูหน่วนลงในกาขังวิญญาณ จากนั้นก็ปิดฝากาขังวิญญาณไว้แน่น

หลังจากกระทำการทั้งหมดนี้แล้วจอมมารก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปและล้มลงไปในกองเลือด

จอมมารถือกาขังวิญญาณไว้แน่นราวกับว่ากาขังวิญญาณเป็นสิ่งของแปลกประหลาดอันล้ำค่าที่สุด

เขายิ้มโดยไม่เสียใจภายหลัง แม้ว่าใบหน้าอันงดงามไร้ที่เปรียบจะมีรอยเหี่ยวย่นอย่างไม่เต็มใจในเวลานี้ เขาก็ยังยิ้มอย่างมีความสุขนัก

“พี่หญิง......ในที่สุด......ก็รักษาดวงจิตของท่านเอาไว้ได้”

ประโยคสั้นๆประโยคหนึ่งก็ทำให้ผู้คนในที่นั้นน้ำตาตกอย่างช่วยไม่ได้

ในโลกไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้ว่าจอมมารรักใคร่ในความงาม

ผมอันขาวโพลนบนศีรษะและรอยย่นทั่วร่างกายนี้สำหรับจอมมารแล้วเป็นสิ่งที่เจ็บปวดใจมากเพียงใด

แต่ว่าเขาไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยกลับเผยรอยยิ้มอย่างมีความหวังออกมา

“ไปดูจอมมารสักหน่อย......”

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างอ่อนแรง

ซูมู่จับชีพจรของจอมมารแล้วส่ายศีรษะบาๆ

หนึ่งคนสองคนสามคนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสกันทั้งสิ้น

เขาเป็นเพียงแค่หมอผู้หนึ่งไม่ใช่เทพเซียน แล้วจะรักษาได้อย่างไร?

เส้นเอ็นของจอมมารฉีกขาดไปหมดแล้ว พลังชีวิตทั้งหมดของเขาถูกเผาไหม้อย่างหมดจด อวัยวะภายในของเขาเสียหายพังสลายไปหมด ผู้ใดจะสามารถช่วยเขาได้

เยี่ยจิ่งหานและคนอื่นๆเจ็บปวด

หากว่ากู้ชูหน่วนยังมีชีวิตอยู่และเห็นจอมมารกลายเป็นเช่นนั้น กู้ชูหน่วนจะทุกข์ใจมากมายเพียงใด

“คุณชายซู ไร้หนทางแล้วจริงๆหรือ? ยังมีปาฏิหาริย์ใดอีกหรือไม่?” ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

แต่ก่อนเขาไม่ชอบจอมมาร แต่ตอนนี้......

เขากลับรู้สึกเสียดายแทนจอมมาร

ซูมู่ยิ้มอย่างขมขื่น

“ในโลกนี้จะมีปาฏิหาริย์มากมายใดได้ เจ้าคิดว่าเทพเจ้าแห่งความโชคดี จะดูแลทุกคนเหมือนที่ดูแลเยี่ยจิ่งหานหรือ?”

เยี่ยจิ่งหานทนฝืนร่างกายอันแหลกสลายของเขามาถึงข้างกายของจอมมาร เสียงนั้นสะอื้นเล็กน้อย "เจ้ายังมีคำฝากฝังใดไหม?"

"หา......หาวิธีฟื้นคืนชีพพี่หญิง......"

“ได้ ข้ารับปากเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่กล่าวข้าเยี่ยจิ่งหานก็จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อหาวิธีฟื้นคืนชีพให้นาง”

"ข้าเชื่อท่าน......"

จอมมารยิ้ม

เขาชราแล้ว ผิวหนังบนใบหน้าทั้งเหี่ยวย่นและแก่ชราราวกับผิวหนังที่ติดเข้าไปชั้นหนึ่ง ยิ้มขึ้นมารางกับภูตผีก็ไม่ปานแต่ไม่มีผู้ใดคิดว่ารอยยิ้มของเขาน่าเกลียด

จอมมารยื่นกาขังวิญญาณให้เยี่ยจิ่งหานอย่างอาวรณ์

เขามอบให้กับเขาก็เป็นการมอบความหวังสุดท้ายให้กับเยี่ยจิ่งหานด้วย

"พี่หญิง......ข้าขอโทษ......อาม่อ......ไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านได้อีกแล้ว......"

ภาพของกู้ชูหน่วนที่อยู่ด้วยกันกับเขาแว๊บผ่านสมองไปเป็นฉากๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของจอมมารยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะประโยคนั้นของกู้ชูหน่วน "ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

ใช่สิ......

เขามีคนปกป้องอยู่

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 781

อ่าน บทที่ 781 ของนวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์, ผู้แต่ง: อี้หมิง, ประเภท: Romance, Drama, .... กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ Hinovel เยี่ยมชม novelones.com เพื่ออ่าน บทที่ 781 ฟรีและบทต่อไปของ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ตอนนี้! ... บทที่ 781 ให้การสนับสนุนการดาวน์โหลด PDF ฟรี

การค้นหาที่เกี่ยวข้อง:

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 781

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ โดย อี้หมิง

บทที่ 781 pdf