กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 782

หมู่บ้านตระกูลหลิน

หมู่บ้านตระกูลหลินตั้งอยู่ที่หุบเขาสลับซับซ้อน ที่นี่ห่างไกลออกไปและถือเป็นบริเวณของชนเผ่าตระกูลไป๋หลี่ ทุกเดือนคนในหมู่บ้านจะต้องจัดหาหญ้าน้ำค้างแข็งสีม่วงมาให้เผ่าตระกูลไป๋หลี่ เพื่อทำการปรุงกลั่นยา

หมู่บ้านไม่ใหญ่และมีประชากรเพียงสิบกว่าหลังคาเรือน ประชาชนในหมู่บ้านแต่ละหลังคาเรือนล้วนซูบผอม เสื้อผ้ามีแต่รอยเย็บปะไม่รู้กี่ชั้นต่อกี่ชั้น คนในหมู่บ้านจำนวนมากที่ไม่มีแม้แต่รองเท้าฟางที่สวมใส่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าความเป็นอยู่เป็นไปอย่างยากลำบาก

ในกระท่อมมุงจากหลังหนึ่ง กู้ชูหน่วนกำลังนอนอยู่บนเตียง นางมีรูปลักษณ์ที่สวยงามและดวงตาทั้งคู่ของนางก็ถูกปิดลง คิ้วขมวดย่นเล็กน้อย แม้ในขณะที่หลับก็ดูเหมือนว่าจะหลับไม่ดีและมักยื่นมือออกมาเหมือนจะจับคว้าอะไร แต่ก็ไม่มีอะไร

ความทรงจำที่ท่วมท้นยังคงหลั่งไหลเข้ามาจนทำให้นางแทบจมไม่เหลืออะไร

ความทรงจำเหล่านั้นขาดตกไม่สมบูรณ์และดูเลอะเลือน นางพยายามจะคิดและเห็นให้ชัดเจน แต่ทำยังไงก็มองไม่ชัดเจน

และเห็นเพียงใบหน้าที่เลอะเลือนไม่ชัดเจน

หนึ่งในนั้นคือภาพผู้หญิงและผู้ชายนับร้อยกำลังกระโดดเข้าไปในเตาหม้อต้มปรุงกลั่นยา และอีกหนึ่งคือภาพศพที่ถูกฆ่าตายเกลื่อนกลาดทุกหนทุกแห่ง มีเลือดยังคงไหลหยดย้อยนองออกมา ท่ามกลางมรสุมนี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งถือดาบสีเงินยืนอยู่และได้แตกหักกับนาง

และยังมีชายชราผมหงอกกำลังกอดศพของนางและคร่ำครวญอย่างโศกเศร้า

อาจเป็นเพราะภาพที่ปรากฏเหล่านั้นช่างน่าเศร้าเกินไป กู้ชูหน่วนจึงลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นตระหนก

เมื่อได้ขยับ บาดแผลบนร่างกายของนางก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบร้องออกมา

ในหูของนางมีเสียงที่รื่นรมย์และไพเราะเสนาะหูดังขึ้นช้าๆ

"แม่นาง ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าหมดสติไปกว่าครึ่งเดือนแล้ว เราได้เชิญหมอมารักษาให้เจ้าอยู่หลายคนและเกือบคิดว่าเจ้าจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว"

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามอง

ที่นี่คือกระท่อมมุงจากที่เก่าและทรุดโทรมแห่งหนึ่ง ภายในนั้นเรียบง่ายมาก มีเพียงเตียงเล็กๆ เตียงหนึ่งและโต๊ะสามขาอีกหนึ่งตัวและมีเก้าอี้สามขาอีกสองตัวเท่านั้น นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่ภายในห้องก็ได้รับการดูแลอย่างดีและสะอาดสะอ้านไม่มีแม้แต่ฝุ่น เห็นได้ชัดว่าเจ้าของกระท่อมก็เป็นคนที่รักความสะอาดมากเช่นกัน

เมื่อมองลงไป ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลขนาดเล็กใหญ่เป็นจำนวนมาก หนึ่งในนั้นเป็นรอยแส้และแผลพุพองจากความร้อน และมีของมีคมแทงทะลุหน้าอกของนาง ซึ่งอยู่ห่างจากหัวใจของนางไม่ถึงครึ่งเซนติเมตร

หากอาวุธมีคมเอียงมากกว่านี้เล็กน้อย นางคงตายแน่ๆ

"เจ้าคือใคร?" กู้ชูหน่วนถามออกมาจากสัญชาตญาณ

"เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าคือหลินซือหย่วนแห่งหมู่บ้านตระกูลหลิน ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและเป็นลมหมดสติไปที่หลังเขาของหมู่บ้านตระกูลหลิน ข้าและท่านปู่จึงได้ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ แม่นาง เจ้ายังอายุน้อยอยู่เลย เหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ หรือเจ้าไปทำให้ใครโกรธเคืองหรือ?"

ชายหนุ่มคนนี้สวมใส่ด้วยชุดผ้าเนื้อหยาบ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเขายิ้มก็เผยให้เห็นเขี้ยวเสือทั้งสองข้างที่โผล่ออกมา

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วเล็กน้อย

หมู่บ้านตระกูลหลิน?

หลินซือหย่วน?

นางได้ทำให้ใครโกรธเคือง?

นางทำให้ใครโกรธเคืองอย่างนั้นหรือ?

เหตุใดในหัวของนางจึงไม่มีอะไรเลย?

บาดแผลของนางมาได้อย่างไรกัน?

"แม่นาง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? หรือเป็นเพราะข้าพูดอะไรผิดไป ข้าเป็นคนหยาบคายไม่สุภาพ หากข้าพูดอะไรผิดไป เจ้าอย่าได้ถือสาเลยนะ"

"ข้าคือใคร?" กู้ชูหน่วนถาม

คำถามนี้ทำให้หลินซือหย่วนถึงกับไปไม่ถูกเหมือนกัน

"เจ้า......ไม่รู้หรือว่าตัวเองเป็นใครกัน?"

"ไม่รู้"

กู้ชูหน่วนพยายามจะฟื้นความทรงจำ แต่นอกจากความเจ็บปวดที่รู้สึกขึ้นเป็นครั้งคราวแล้วนั้น กลับไม่มีแม้แต่ความทรงจำใดๆ เลย ราวกับนางเป็นเพียงกระดาษขาว และชีวิตของนางก็เริ่มต้นขึ้นจากหมู่บ้านตระกูลหลิน

"เอ่อ......พวกข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร เพียงแต่เห็นเจ้าน่าสงสารจึงหามเจ้ากลับมารักษา"

กู้ชูหน่วนพยายามตบศีรษะของตัวเองอย่างแรงเพื่ออยากจะทำให้ภาพที่ปรากฏในหัวนั้นชัดเจนขึ้นมาบ้าง แต่ยิ่งตบก็ยิ่งพร่ามัวไม่ชัดเจนและยิ่งปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆ