กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 786 1144-1145
ผู้ใดจะคิดว่ามุมปากของกู้ชูหน่วนกลับบังเกิดรอยยิ้มบางเบาขึ้น ร่างกายเกิดเสียงชู่ว์ขึ้นกลายเป็นเถ้าถ่าน และก็ไม่รู้ว่านางเคลื่อนไหวได้อย่างไร ไม่เพียงแต่ไม่หลบแต่กลับเงยหน้าพุ่งร่างเข้าใส่หมาป่าหิมะ
ในขณะที่อยู่ห่างจากราชาหมาป่าหิมะเพียงไม่กี่ชุ่นร่างกายได้อาศัยเถาวัลย์เหวี่ยงเข้าไปและเหวี่ยงเข้าไปถึงยังทางเข้าถ้ำที่ราชาหมาป่าหิมะยืนอยู่เมื่อครู่จากนั้นหยิบไข่หมาป่าหิมะขึ้นมา
ชิ่ว......
ไข่หมาป่าหิมะถูกยิงไปทางไป๋หลี่หมิง
ลุงเกิ่งคิดว่าสิ่งที่นางยิงมาคือก้อนหินจึงได้ทุบไข่แตกเลยโดยตรง
เสียงตุ๊บ......
ไข่แตก พญาหมาป่าโมโห
พญาหมาป่าเปล่งประกายแสงอันเย็นเฉียบเหี้ยมโหด เสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นหมาป่าหิมะทั้งหมดหันเป้าหมายและต่างพุ่งมาทางไป๋หลี่หมิงและคนอื่นๆ
และ......
ในถ้ำได้ปรากฏหมาป่าหิมะระดับหนึ่งขึ้น แต่ละตัวได้แฝงเจตนาสังหารโหดร้ายต่อเนื่องพุ่งทะยานเข้าไปหา
ไป๋หลี่หมิงตกใจ
"เป็น......เป็นไปได้อย่างไร......ไม่ว่ามีหมาป่าหิมะระดับหนึ่งเพียงตัวเดียวเท่านั้นหรือ? อสุรกายระดับหนึ่งมากมายเช่นนี้มาจากที่ใดกัน?"
"ไป......"
ลุงเกิงดึงมีดและพุ่งเข้าไปสังหารหมาป่าหิมะพร้อมกับทหารอารักขาคนอื่นๆ
่
หมาป่าหิมะโกรธโดยที่แต่ละตัวนั้นดุร้าย ทหารอารักขาของตระกูลไป๋หลี่จำนวนไม่น้อยถูกหมาป่าหิมะกัดตายทั้งที่มีชีวิตอยู่ในที่นั้น
ลุงเกิงก็ถูกราชาหมาป่าหิมะระดับหนึ่งหลายตัวเกาะแกะ
เขาเป็นระดับสอง ต่อกรกับหมาป่าหิมะระดับหนึ่งตัวหนึ่งการชนะก็ยังคงมีอยู่ค่อนข้างมาก
แต่กลับมีพญาหมาป่าหิมะระดับหนึ่งจำนวนถึงห้าตัวอยู่ที่นี่ ศัตรูมากกว่าลุงเกิ่งรับมือไม่ไหว
ไป๋หลี่หมิงตกใจจนหน้าซีดเผือด โชคดีที่เขานำทหารอารักขามาด้วยจำนวนไม่น้อยและทหารอารักขาเหล่านี้ฝืนทนคุ้มกันเขาจากไป
ชิงเฟิงถามว่า “นายท่าน พวกเราต้องช่วยหรือไม่?”
ทหารองครักษ์เหล่านั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมาป่าหิมะเลย
หากว่าพวกเขาไม่ช่วย
เกรงว่าวันนี้ชีวิตของพวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย
เยี่ยจิ่งหานเพียงแค่หมุนขลุ่ยหยกขาวไปมา ดวงตาเย็นชาคู่นั้นอยู่บนตัวของกู้ชูหน่วนอยู่เช่นนั้น และก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่
เยี่ยจิ่งหานเงียบ
เจี้ยงเสวี่ยพอจะรู้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใดแต่ชิงเฟิงกลับยังคงโง่เขลาอยู่
ไม่รู้ว่ากลิ่นไอของพวกเขาหนักหน่วงเกินไปหรือเปล่า หรือคงเพราะเจี้ยงเสวี่ยปิดบังอยู่หมาป่าหิมะเหล่านั้นไม่โจมตีเขาเลยแม้แต่ตัวเดียว
ร่างกายของลุงเกิ่งถูกกัดเป็นโพรงเลือดจำนวนไม่น้อยโดยที่เลือดไหลรินทั่ว
ไป๋หลี่หมิงส่งสัญญาณเพื่อขอความช่วยเหลือ
ไป๋หลี่สยงตะโกนใส่เยี่ยจิ่งหานว่า "เฮ้ เจ้าคือแขกที่ผู้อาวุโสชิงได้เชิญมาจากตระกูลไป๋หลี่ของเราด้วยเงินจำนวนมาก ตอนนี้คุณชายของเราตกอยู่ในอันตรายเจ้ายังไม่รีบไปช่วยพวกเราอีก"
“เพี๊ยะๆๆ......”
เจี้ยงเสวี่ยตบหน้าไป่หลี่สยงหลายสิบฝ่ามือติดต่อกัน กำลังหนักหน่วงนักจนฟันหน้าของเขาถูกตบจนร่วงออกมา
“นายท่านของเราใช่ว่าเจ้าจะสามารถตะโกนเรียกเรื่อยเปื่อยได้”
“เดิมทีหน้าที่ของพวกเจ้าก็คือคุ้มครองคุณชาย หากว่าคุณชายเกิดสิ่งใด......อ๊ะ......”
ไม่รอให้ไป๋หลี่สยงพูดจบเจี้ยงเสวี่ยก็ได้โยนเขาเข้าไปในกองหมาป่าหิมะแล้ว
ไม่เกินความคาดหมายไป๋หลี่สยงถูกหมาป่าหิมะฉีดขาดจนตาย แม้แต่ร่างกายก็ถูกหมาป่าหิมะกินจนสะอาดหมดจดไม่ทิ้งเศษซากไว้เลยแม้แต่น้อย
ไป๋หลี่หมิงตื่นตระหนกไปเลยและไม่ใส่ใจที่จะขอความช่วยเหลือจากเยี่ยจิ่งหาน
แต่ให้คนของเขาคุ้มกันเขาจากไป
มีคนรับใช้คึ้มกันสุดชีวิตเดิมทีเขาสามารถจากไปได้
แต่ดัน......
กู้ชูหน่วนผู้นั้นกลับใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อนำหมาป่าหิมะเข้ามาทางเขาอีกครั้ง
“มู่หน่วน เจ้ามันเศษสวะผู้หนึ่งของตระกูลธรรมดาๆถึงกับกล้าทำร้ายข้า เจ้าช่างใจกล้ายิ่งนัก?”
"เจ้ารู้จักข้า?"
“ไร้สาระ คุณหนูสามตระกูลมู่ เศษสวะชื่อดังของรัฐปิงผู้ใดจะไม่รู้จัก วันนี้เจ้ากล้าทำร้ายข้าเช่นนี้หลังจากข้ากลับไปแล้วจะต้องเอาชีวิตไร้ค่าของเจ้าอย่างแน่นอน......
"อ๊า......"
ไม่รอให้เขาพูดจบกู้ชูหน่วนเตะก้นเขาเข้าไปยังใจกลางฝูงหมาป่า
นางหังเราะเยาะ "แม้ว่าเจ้าจะเป็นโอรสสวรรค์ ในสายตาของข้าเจ้าก็เป็นแค่คนสารเลวก็เท่านั้น หนึ่งชีวิตทดแทนหลายสิบชีวิตเจ้าได้เปรียบแล้ว"
"อ๊า......"
แม้ว่าไป๋หลี่หมิงจะเป็นรดับหนึ่งแต่ศัตรูจำนวนมากกว่า ถูกฝูงหมาล้อมรอบให้อยู่ตรงกลางฉีกกัดจนเลือดไหลนองแต่กลับไม่มีความสามารถในการโจมตีกลับเลยแม้แต่น้อย
แม้กระทั้งแขนขวาของเขาถูกกัดจนขาดทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่
"อ๊า......มือของข้า......มือของข้าหมดสิ้นแล้ว......"
ไป๋หลี่หมิงยังคงคร่ำครวญไม่หยุด
"ชู่ว์ๆๆ......"
ฝ่ามืออันแข็งแกร่งสองสามเส้นกระทบกลางอากาศอย่างดุเดือดในระยะไกล ทำให้หมาป่าหิมะสะเทือนออกไปอย่างแรง
พวกเขายังมาไม่ถึงพลังฝ่ามือนั้นมาถึงก่อนแล้ว
หมาป่าหิมะล้มลงเป็นชิ้นๆ
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว
ระดับสี่......
กลับมีระดับสี่มาสามคน
ในขณะนี้ความแข็งแกร่งของนางต่ำต้อยและไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาเลย
ชาวบ้านเหล่านั้นยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
ลมแรงนัก คิดจะวิ่งหนีไปเสียก่อน
กู้ชูหน่วนมาถึงตรงหน้าชาวบ้านและบอกให้ชาวบ้านแยกกันเดิน อย่าได้กลับไปยังหมู่บ้านตระกูลหลินตลอดไป พยายามเดินไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้เพื่อหลีกเลี่ยงตระกูลไป๋หลี่เอาคืน
"แม่นาง ข้าสามารถไปกับเจ้าได้หรือไม่? ท่านปู่สิ้นแล้ว ข้า......ก็ไม่มีที่ใดให้ไปแล้ว
หลินซือหย่วนกล่าวสะอื้นไห้พร้อมดวงตาแดงก่ำ
“ข้าก็ไม่มีที่ใดให้ไปเช่นเดียวกัน”
กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไปกันเถอะ"
สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องออกจากที่นี่ก่อน เพื่อมิให้เจ้าพวกนั้นวกกลับมาคิดบัญชีกับพวกเขา เรื่องของภายหน้าภายหน้าค่อยว่ากัน
"ได้"
หลินซือหย่วนแบกร่างของท่านปู่หลินขึ้นและใช้กำลังอย่างเต็มที่ตามกู้ชูหน่วนหนีไปจากที่นี่ ทิ้งความยุ่งเหยิงเป็นกองไว้ให้คนตระกูลไป๋หลี่มาเก็บกวาด
เยี่ยจิ่งหานมองไปยังด้านหลังอันผอมเรียวนั้น ในดวงตาปรากฏความสนใจขึ้น
ผู้หญิงคนนี้......
ช่างน่าสนใจ
ในป่าอันลึก
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 786 1144-1145 โดย อี้หมิง
นวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้อัปเดตเป็น บทที่ 786 1144-1145
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ เป็นซีรีส์ที่ดีที่สุดและน่าสนใจที่สุดของผู้แต่ง อี้หมิง ใน บทที่ 786 1144-1145 นักแสดงนำหญิงดูเหมือนจะตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังและใจสลายมือเปล่า แต่ไม่คาดคิดเหตุการณ์ใหญ่ก็เกิดขึ้น โปรดอ่าน บทที่ 786 1144-1145 และอัปเดตบทต่อไปของซีรีส์นี้ที่ novelones.com
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 786 1144-1145:
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 786 1144-1145
บทที่ 786 1144-1145 กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์