กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 787

"แม่นาง......"

หลินซือหย่วนต้องการจะไล่ตามไป แต่นางรวดเร็วเกินไป ไม่ว่าเขาจะไล่ตามอย่างไรก็ตามไม่ทัน จึงทำได้เพียงยอมถอดใจ

คำพูดของกู้ชูหน่วนก้องอยู่ในหูของเขา

"ในโลกนี้มีแต่ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด หากเจ้าไม่อยากถูกรังแก และอยากปกป้องคนที่อยากปกป้อง เจ้าจะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ"

ใช่ เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น

แข็งแกร่งจนไม่มีใครสามารถรังแกเขาได้ตามอำเภอใจ

แข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องแม่นางผู้นั้น......

ความมืดมิดในยามค่ำคืน

กู้ชูหน่วนกระโดดไปมาบนหลังคาในเมืองหลวงของรัฐปิงอย่างรวดเร็วราวกับเสือชีตาห์

นางไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับเมืองหลวงเลย จึงต้องถามคนที่อยู่แถวนั้น และในที่สุดก็มาจนถึงจวนมู่

จากการสอบถามของนาง

จวนมู่เป็นตระกูลขุนนางมานับหลายพันปี แต่ก็ตกต่ำไปนานแล้ว จวนมู่นอกจากผู้นำตระกูลมู่และคนนอกตระกูลอีกสองคนแล้ว ก็ไม่มีใครอยู่ในลำดับที่หนึ่งแม้แต่คนเดียว

และผู้นำตระกูลมู่ก็เป็นเพียงอันดับที่สองเท่านั้น

แม้ว่าจะยังเป็นตระกูลขุนนางอยู่ แต่ก็ไม่มีใครถือว่าตระกูลมู่เป็นตระกูลสูงศักดิ์ อย่างมากที่สุดก็ถือได้ว่าเป็นตระกูลสามัญชน

จนกระทั่งตอนนี้ตระกูลมู่ก็ยังล่มสลาย เพียงเพราะบรรพบุรุษของพวกเขาเคยช่วยชีวิตบุคคลสำคัญในราชวงศ์ไว้ ดังนั้นพวกเขาจึงได้รับการปกป้องจากราชวงศ์

มู่หน่วน คุณหนูสามตระกูลมู่มีชื่อเสียงว่าไร้ประโยชน์มานาน

เนื่องจากนางได้มีโอกาสเข้าไปฝึกวรยุทธในสำนักศึกษาอี้เหอตั้งแต่ด็ก จนกระทั่งตอนนี้อายุสิบแปดแล้ว เพิ่งจะสามารถเปิดเส้นวรยุทธ์ได้ และในตอนนี้ก็ยังอยู่ในขั้นที่หนึ่ง

ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งย่อมเป็นที่เคารพนับถือ แน่นอนว่านางโดนดูถูกเหยียดหยาม

ในสำนักศึกษาอี้เหอไม่มีใครเห็นนางอยู่ในสายตาเลย

เมื่อครึ่งเดือนก่อน คุณชายและคุณหนูหลายคนของตระกูลไป๋หลี่ ทรมานนางราวกับสัตว์เดรัจฉานจนตาย จากนั้นก็โยนนางลงไปที่ภูเขารกร้าง

เมื่อนึกถึงสาเหตุการตายของตนเอง แววตาของกู้ชูหน่วนก็เยือกเย็น

"ชิ่ว......"

ในที่สุด......

นางก็โดดขึ้นไปบนหลังคาจวนมู่

ในยามค่ำคืน จวนมู่มีผู้คนมากมาย และมีแสงไฟส่องสว่าง

กู้ชูหน่วนมองลงมาจากด้านบน

และเห็นว่านอกจากคนในจวนมู่แล้ว ยังมีคนจากตระกูลไป๋หลี่อีกหลายคน

ตระกูลไป๋หลี่โหดเหี้ยมอำมหิต นำโดยชายชราผู้หนึ่งและไป๋หลี่หมิง ตามมาด้วยกลุ่มคนที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร

ในทางกลับกันผู้คนในตระกูลมู่ได้แต่รับปากและตื่นตระหนก และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

บนพื้น ยังมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งถูกบังคับให้คุกเข่าลงตรงหน้าไป๋หลี่หมิง

คนรับใช้ชั่วร้ายของตระกูลไป๋หลี่สองคนนั้น ใช้แส้กร่อนกระดูกฟาดลงบนหลังของชายวัยกลางคนจนกระอักเลือด

"บอกมา มู่หน่วนอยู่ที่ไหน？" ไป๋หลี่เจิ้นถามอย่างฉุนเฉียว

ผู้นำรองของจวนมู่กล่าวอย่างสั่นเทา "ท่านผู้เฒ่าไป๋หลี่โปรดระงับความโกรธ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ยอมส่งตัวมู่หน่วนออกมา แต่เมื่อครึ่งเดือนก่อน พวกเราส่งคนจำนวนมากไปตามหา แต่ก็ไม่พบมู่หน่วน หากนางกลับมา แล้วพวกท่านไม่ได้มาเอาตัว นางก็จะพานางไปส่งที่ตระกูลไป๋หลี่ด้วยตนเอง"

ผู้นำสามรีบกล่าวในทันทีว่า "ใช่ มู่หน่วนเป็นคนกล้าหาญ นางกล้าทำ......เรื่องที่ผิดแปลก จวนมู่ของเราไม่มีทางปกป้องคนผิดเช่นนาง ท่านได้โปรดให้เวลากับพวกเรา บอกพวกเราจะหามู่หน่วนให้พบโดยเร็วที่สุด"

ผู้นำรองและผู้นำสามมองหนากัน ผู้นำตระกูลมู่เอามือไพล่หลัง ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

คำพูดของพวกเขาไม่สามารถทำให้ไป๋หลี่เจิ้นและคนอื่น ๆ พึงพอใจได้

"หากคืนนี้พวกเจ้าไม่ส่งตัวมู่หน่วนออกมา เช่นนั้น......ก็อย่าโทษว่าข้าโหดเหี้ยมและทำลายตระกูลมู่ทั้งหมด"

ฮ้า......

ผู้คนในตระกูลมู่ต่างตกตะลึง

ทำลาย......ทำลายตระกูลมู่ทั้งหมด？

นี้......

หากพวกเขาลงมือจริง ๆ ตระกูลมู่จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้หรือ？

ตระกูลมู่ถูกบีบคั้น มู่จั่นซินผู้นำตระกูลมู่รู้สึกไม่พอใจ เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "แม้ว่าตระกูลมู่จะตกต่ำอย่างไร พวกเขาก็ยังมีรากฐาน ผู้อาวุโสไป๋หลี่กล่าวหนักเกินไปแล้วกระมัง"

ไป๋หลี่เจิ้นหัวเราะเยาะ "รากฐาน？อาศัยความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อยกับราชวงศ์งั้นหรือ？เหอะ...... หลายร้อยปีผ่านไปแล้วที่บรรพบุรุษของพวกเจ้าช่วยชีวิตบุคคลสำคัญของราชวงศ์ไว้ เจ้าคิดว่าพวกเจ้าตระกูลมู่มีค่าแค่ไหนในตอนนี้？"

แต่เสียงของที่พูดว่าอาหน่วน ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยมากน่าประหลาด

ชายผู้นี้......

เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของนางหรือ？

"ใครก็ได้ ทุบตีเขาให้ตายเดี๋ยวนี้ และตัดแขนขาของเขาออกไปโยนให้สุนัขกิน จากนั้นก็ควักลูกตาออกมาด้วย"

"คุณชายไป๋หลี่ ควรพอแล้ว" ผู้นำตระกูลมู่เตือน

"ถุย ตระกูลที่ตกต่ำตระกูลหนึ่ง กล้าที่จะยั่วโมโหข้า อย่าว่าแต่คนเลย ต่อให้ให้เป็นสัตว์เดรัจฉาน ข้าก็จะไม่ละเว้นพวกเจ้าแม้แต่คนเดียว"

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในตระกูลมู่เต็มไปด้วยความโกรธเคืองต่อความไม่เป็นธรรม

มากเกินไปแล้ว ยโสโอหัง

มากเกินไปแล้วจริง ๆ ......

หากต้องการให้ไปถึงจุดนั้นจริง ๆ เรื่องใหญ่คือต่อสู้กันจนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย

พ่อของกู้ชูหน่วนคือมู่ซิน จัดว่าเป็นพี่ใหญ่ในตระกูล แต่เขาไม่ได้บรรลุวรยุทธขั้นแรกได้

เขากัดฟันและกล่าวว่า "คุณชายไป๋หลี่ เมื่อครึ่งเดือนก่อน ท่านกับพี่สาวอีกหลายคนทรมานอาหน่วนจนตาย อีกทั้งยังโยนนางลงไปที่เขารกร้าง พวกเราก็ไม่ได้ตามหาท่าน ในตอนนี้......ในตอนนี้นางทำเช่นนี้ก็เพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น？"

"ก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ข้าอยากจะทุบตีก็ทุบตี อยากจะฆ่าก็ฆ่า แต่นางกล้าวางแผนให้หมาป่าหิมะพวกนั้นมากัดแขนของข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าแขนของข้าสำคัญมากแค่ไหน？"

ไม่เพียงแค่เท่านั้น นางยังขว้างไข่หมาป่าหิมะด้วย

ในโลกนี้มีใครบ้างไม่รู้ว่ามีเพียงพญาหมาป่าหิมะระดับหนึ่งขึ้นไปเท่านั้นที่จะสามารถออกไข่ได้ ส่วนหมาป่าหิมะธรรมดาทั่วไปจะออกลูกเป็นตัว

ไข่หมาป่าหิมะเป็นของล้ำค่า เมื่อพวกมันฟักตัวออกมาจากไข่ ความแข็งแกร่งของพวกมันก็จะอยู่ที่ระดับหนึ่ง และไม่จำเป็นต้องฝึกฝน

อีกอย่างไข่หมาป่าหิมะก็เป็นไข่ศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์หมาป่าหิมะ

เมื่อถูกทำลาย หมาป่าหิมะทั่วทั้งใต้หล้าก็จะมาแก้แค้นพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ตระกูลไป๋หลี่ของพวกเขาถูกหมาป่าหิมะจำนวนมากโจมตี

หากไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของพวกเขา พวกเขาก็คงจะถูกหมาป่าหิมะกัดตายไปนานแล้ว

เมื่อนึกถึงแขนของตนเอง และเรื่องที่เกี่ยวข้องกับไข่หมาป่าหิมะ ไป๋หลี่หมิงก็โกรธมาก

เขาชักมีดออกมาแล้วฟันไปที่แขนของมู่ซินอย่างโหดเหี้ยม