กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 820

เพราะการกลิ้งครั้งนี้ ทำให้เสื้อผ้าของเหวินเส่าอี๋หลุดออกมาอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนรีบช่วยเขาสวมใส่ เพื่อปกปิดสิ่งที่ปรากฏออกมาให้เห็น

นักฆ่าเหล่านั้นจะรอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหวินเส่าอี๋ใส่เสื้อผ้าได้อย่างไร แต่ละคนใช้โอกาสจังหวะนี้เข้ามาปิดล้อมกู้ชูหน่วนไว้พร้อมกับดาบโค้ง

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงกอดเหวินเส่าอี๋ไว้และหลบหลีกการลอบสังหารของพวกเขาอย่างยากลำบาก มีหลายครั้งที่เกือบจะถูกโจมตี

ในการต่อสู้ระยะประชิด อาวุธลับของนางไม่สามารถใช้งานได้ อีกทั้งยังต้องปกป้องเหวินเส่าอี๋ ดังนั้นนางจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้นเจ้าเสือน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางก็พุ่งออกมา เปลี่ยนจากเสือตัวเล็กเป็นเสือตัวใหญ่ จากนั้นเปลวไฟที่ลุกโชนก็พุ่งออกไปเป็นดวงไฟวงกลม

กู้ชูหน่วนตะโกน "อย่า......"

นางพูดออกไปเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าเสือน้อยเร็วกว่า บริเวณที่ดวงไฟพุ่งออกไปนั้นทำให้ต้นไม้ใบหญ้าถูกเผา นักฆ่าชุดดำที่หนีไม่พ้นเหล่านั้นก็ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านในทันที ไม่รู้ว่าดวงไฟที่มันพ่นออกไปนั้นเป็นไฟชนิดใด

กู้ชูหน่วนแทบอยากบีบคอเจ้าเสือน้อยให้ตายเสียแต่ตอนนี้

หากจะพ่นออกไปก็พ่นให้ถูกทาง พ่นออกไปทุกทิศทุกทางเช่นนี้ไม่กลัวจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร มันไม่รู้หรือว่าเปลวเพลิงของมันมีความร้ายแรงมากเพียงใด?

แต่เมื่อพ่นออกไป เปลวไฟของมันก็ทำให้ทั้งป่าลุกเป็นไฟ ปากของเจ้าเสือน้อยก็ติดไฟด้วยเล็กน้อย ทำให้มันวิ่งร้องคำรามไปทั่ว

กู้ชูหน่วนไม่มีเวลาคนอื่นคนอื่น นางพยายามลากเหวินเส่าอี๋ไปยังขอบหน้าผา

ไฟนั้นลุกลามขึ้นเรื่อยๆ และไม่สามารถหยุดยั้งได้ บริเวณโดยรอบของกู้ชูหน่วนได้ถูกเปลวไฟรายล้อมเอาไว้แล้ว

นางก้มหน้าลงไปดู ข้างล่างของหน้าผาเป็นแม่น้ำสายหนึ่ง แม้ว่าน้ำในแม่น้ำจะเชี่ยวกราก แต่โชคดีที่ไม่สูงมากนักจากยอดหน้าผา

นางกอดเหวินเส่าอี๋และต้องการจะกระโดดลงไป

เหวินเส่าอี๋รีบกล่าวขึ้นมา "ก่อนที่เจ้าจะกระโดดลงไป เจ้าช่วยใส่เสื้อผ้าของข้าให้ดีได้หรือไม่"

"ชีวิตสำคัญกว่า อย่างไรเสียข้าก็เห็นหมดแล้ว ยังจะกังวลอะไรอีก"

"(ปัดโธ่)......"

เหวินเส่าอี๋ปฏิเสธ

เขาเป็นอัมพาตทั้งตัวและไม่สามารถขยับได้ จึงทำได้เพียงกระโดดลงไปพร้อมกับนาง

น้ำในแม่น้ำเย็นเชี่ยวถึงกระดูก

ดูจากภายนอกแล้วน้ำไหลเป็นปกติ แต่เมื่อกระโดดลงไปแล้วกลับค้นพบว่ามีกระแสน้ำวนอยู่ข้างใต้

กระแสน้ำวนอันทรงพลังพัดพาพวกเขาไปสู่ความงุนงง

เดิมทีเหวินเส่าอี๋เพียงแค่เอาผ้ามาปกปิดร่างกายเอาไว้เท่านั้น ไม่ได้ผูกไว้เลยสักนิด เมื่อถูกกระแสน้ำพัดวนเช่นนี้

เสื้อผ้าของเขาถูกพัดไปทั้งหมด

ใต้แม่น้ำ

เหวินเส่าอี๋ที่เป็นอัมพาตทั้งตัวทำได้เพียงมองดูเสื้อผ้าหลุดลอยไปและตัวเองก็เปลือยเปล่าอีกครั้ง

และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกโกรธยิ่งไปกว่านั้นคือ

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ว่ายน้ำเป็นหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะกระแสน้ำวนเชี่ยวกรากมากเกินไปและลากเขาไปอย่างต่อเนื่อง

หากลากบริเวณอื่นของเขาก็แล้วไป

แต่......กลับลากตรงนั้น

เขาเจ็บจนแทบร้องออกมา

โกรธ

แม้ว่าเหวินเส่าอี่จะเป็นคนนิสัยดีแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาโมโหจนแทบอยากจะฉีกผู้หญิงตรงหน้าเป็นชิ้นๆ

กระแสน้ำวนพัดไปพัดมาและในที่สุดเขาก็หมดสติไป

และเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่ริมลำธารเสียแล้ว

กู้ชูหน่วนก็เพิ่งจะฟื้นขึ้นมาและในมือของนางก็เต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้และใบไม้

เหวินเส่าอี๋มองไปที่เรือนร่างของตัวเอง

และ......

เหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้

"เสือ้ผ้าของข้าล่ะ?" เสียงของเขาแหบแห้งและสำลักน้ำออกมา

"ไม่รู้ว่าลอยไปไหนตั้งนานแล้ว"

"ไปหาเสื้อผ้ามาให้ข้า"

"ในป่าเขารกทึบและห่างไกล ข้าจะไปหามาจากที่ใด?"

กู้ชูหน่วนแกว่งใบไม้ในมือ และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ถึงแม้ว่าจะไม่มีเสื้อผ้า แต่ใบไม้สำหรับปกปิดร่างกายก็ยังมีอยู่นะ วางใจได้ ที่ที่ควรจะปิดก็สามารถปิดได้"

เหวินเส่าอี๋ขนหัวลุก

เขาเป็นถึงหัวหน้าเผ่า

"ไร้ยางอายอย่างไร? ดูสิ ฟันของข้าออกจะขาวสะอาด"

เหวินเส่าอี๋ "......."

"พอได้แล้ว เก็บแววตาที่จะกลืนกินคนอื่นของเจ้าเสีย ข้าจะช่วยเจ้าใส่เสื้อผ้าก่อน เจ้าจะได้ไม่ถูกคนอื่นมองจนหมด ไม่เช่นนั้นข้าคงรู้สึกสงสารอย่างมาก"

"......"

"หากไม่นับชุดใบไม้นี้ ข้าได้ช่วยเจ้าแล้วถึงสองครั้ง เมื่อได้รับบุญคุณจากผู้อื่น แม้จะเล็กน้อยสักเท่าใด ก็พึงระลึกถึงและตอบแทนด้วยการกระทำให้ทบเท่าพันทวี ข้าไม่คาดหวังให้เจ้าต้องตอบแทนร้อยเท่าพันเท่า แต่ข้าหวังเพียงแค่เจ้าจะไม่ตอบแทนบุญคุณของข้าด้วยการล้างแค้นก็พอแล้ว"

เหวินเส่าอี๋พูดไม่ออก

ครั้งแรก หากนางไม่โยนลงในเวลาสำคัญที่เขากำลังเพิ่มระดับความสามารถ เขาต้องตกอยู่ในสภาพล้มเหลวเช่นนั้นหรือ?

ครั้งที่สอง เห็นได้ชัดว่าคนที่นักฆ่าเหล่านั้นต้องการฆ่าคือนาง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย แต่นางยังคงลากเขาไปด้วยและลากเขากระโดดลงแม่น้ำไปพร้อมกัน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในแม่น้ำทั้งหมด เหวินเส่าอี๋ก็รู้สึกซึมเศร้าขึ้นมา

แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่รู้สึกอะไรและยังคงบ่นพึมพำ

"จะว่าไปแล้ว ตรงนั้นของเจ้าช่างไม่ถูกกับการดึงเอาเสียเลย เพิ่งจะดึงไปไม่กี่ครั้งก็แดงก่ำถึงเพียงนี้ หากต้องใช้งานจริงจะใช้ได้หรือไม่นะ?"

ซู่ว......

กลางวันที่อากาศแจ่มใสเช่นนี้ จู่ๆ ก็มีลมหนาวพัดมา

กู้ชูหน่วนตัวสั่น

แววตาของชายตรงหน้าเย็นชาจนไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่นิดเดียว

นางไม่สงสัยเลยสักนิดเดียว

หากเขาสามารถขยับได้ นางคงต้องจบชีวิตลงแน่ๆ

รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง

"ข้าใส่เสื้อผ้าให้เจ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกสามวันเจ้าก็จะฟื้นคืนกำลังภายในร่างกาย ข้ายังมีธุระ ข้าไปก่อนล่ะ เจ้าขอพรให้กับตัวเองเถอะ"

"ไป รีบไปให้พ้นเถอะ"

ควับๆๆ......

กลุ่มโจรปล้นปรากฏตัวขึ้นและปิดล้อมกู้ชูหน่วนเอาไว้

เมื่อมองไปที่ชุดของคนเหล่านี้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นชุดจากสัตว์ คาดว่าน่าจะเป็นคนพื้นเมือง ไม่น่าจะเป็นคนที่ตระกูลไป๋หลี่ส่งมา