กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 820

เพราะการกลิ้งครั้งนี้ ทำให้เสื้อผ้าของเหวินเส่าอี๋หลุดออกมาอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนรีบช่วยเขาสวมใส่ เพื่อปกปิดสิ่งที่ปรากฏออกมาให้เห็น

นักฆ่าเหล่านั้นจะรอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหวินเส่าอี๋ใส่เสื้อผ้าได้อย่างไร แต่ละคนใช้โอกาสจังหวะนี้เข้ามาปิดล้อมกู้ชูหน่วนไว้พร้อมกับดาบโค้ง

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงกอดเหวินเส่าอี๋ไว้และหลบหลีกการลอบสังหารของพวกเขาอย่างยากลำบาก มีหลายครั้งที่เกือบจะถูกโจมตี

ในการต่อสู้ระยะประชิด อาวุธลับของนางไม่สามารถใช้งานได้ อีกทั้งยังต้องปกป้องเหวินเส่าอี๋ ดังนั้นนางจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้นเจ้าเสือน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางก็พุ่งออกมา เปลี่ยนจากเสือตัวเล็กเป็นเสือตัวใหญ่ จากนั้นเปลวไฟที่ลุกโชนก็พุ่งออกไปเป็นดวงไฟวงกลม

กู้ชูหน่วนตะโกน "อย่า......"

นางพูดออกไปเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าเสือน้อยเร็วกว่า บริเวณที่ดวงไฟพุ่งออกไปนั้นทำให้ต้นไม้ใบหญ้าถูกเผา นักฆ่าชุดดำที่หนีไม่พ้นเหล่านั้นก็ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านในทันที ไม่รู้ว่าดวงไฟที่มันพ่นออกไปนั้นเป็นไฟชนิดใด

กู้ชูหน่วนแทบอยากบีบคอเจ้าเสือน้อยให้ตายเสียแต่ตอนนี้

หากจะพ่นออกไปก็พ่นให้ถูกทาง พ่นออกไปทุกทิศทุกทางเช่นนี้ไม่กลัวจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร มันไม่รู้หรือว่าเปลวเพลิงของมันมีความร้ายแรงมากเพียงใด?

แต่เมื่อพ่นออกไป เปลวไฟของมันก็ทำให้ทั้งป่าลุกเป็นไฟ ปากของเจ้าเสือน้อยก็ติดไฟด้วยเล็กน้อย ทำให้มันวิ่งร้องคำรามไปทั่ว

กู้ชูหน่วนไม่มีเวลาคนอื่นคนอื่น นางพยายามลากเหวินเส่าอี๋ไปยังขอบหน้าผา

ไฟนั้นลุกลามขึ้นเรื่อยๆ และไม่สามารถหยุดยั้งได้ บริเวณโดยรอบของกู้ชูหน่วนได้ถูกเปลวไฟรายล้อมเอาไว้แล้ว

นางก้มหน้าลงไปดู ข้างล่างของหน้าผาเป็นแม่น้ำสายหนึ่ง แม้ว่าน้ำในแม่น้ำจะเชี่ยวกราก แต่โชคดีที่ไม่สูงมากนักจากยอดหน้าผา

นางกอดเหวินเส่าอี๋และต้องการจะกระโดดลงไป

เหวินเส่าอี๋รีบกล่าวขึ้นมา "ก่อนที่เจ้าจะกระโดดลงไป เจ้าช่วยใส่เสื้อผ้าของข้าให้ดีได้หรือไม่"

"ชีวิตสำคัญกว่า อย่างไรเสียข้าก็เห็นหมดแล้ว ยังจะกังวลอะไรอีก"

"(ปัดโธ่)......"

เหวินเส่าอี๋ปฏิเสธ

"เรียกเพราะๆ สิ"

"......"

"ไม่เรียกหรือ? เช่นนั้นก็พูดเพราะๆ สิ"

เหวินเส่าอี๋หลับตาลงและไม่พยายามร้องขออีกต่อไป

เขากัดฟันกรอด ราวกับกำลังอดทนกับความโกรธ

กู้ชูหน่วนรออยู่นานแต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีทีท่าที่อ่อนลง เมื่อเห็นว่าเขาดูโดดเด่นสง่างามหล่อเหลาและสูงส่งผิดจากคนธรรมดา คาดว่าตัวตนของเขาจะต้องไม่ต่ำต้อยอย่างแน่นอน

"ช่างเถอะ ใครบอกให้ข้าอารมณ์ดีล่ะ เห็นแก่ไฝอันสวยงามที่แก้มก้นของเจ้า เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าใส่เอง"

นางไม่พูดก็แล้วไป เมื่อพูดออกไปทำให้บรรยากาศเยือกเย็นขึ้น

กู้ชูหน่วนราวกับไม่เห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา จากนั้นขยับร่างกายของเขาเข้ามาและตบไปที่แก้มก้นของเขาแรงๆ อยู่หลายครั้ง

"อืม ทั้งนิ่มและลื่นและยังมีกลิ่นหอม ไฝของเจ้าราวกับเป็นไฝดอกเหมย เมื่อเกิดขึ้นบนแก้มก้นของเจ้ายิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น"

"บังอาจ......"

แววตาของเหวินเส่าอี๋เปล่งประกายรัศมีการสังหารที่เยือกเย็นและจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน

ดูเจ้าเปลือยเปล่าเช่นนี้ แทบไม่มีราศีของผู้นำเลยสักนิด ข้าจึงต้องหากำไรจากที่อื่นบ้างสิ อีกอย่าง

"ไร้ยางอาย......"

"ไร้ยางอายอย่างไร? ดูสิ ฟันของข้าออกจะขาวสะอาด"

เหวินเส่าอี๋ "......."

"พอได้แล้ว เก็บแววตาที่จะกลืนกินคนอื่นของเจ้าเสีย ข้าจะช่วยเจ้าใส่เสื้อผ้าก่อน เจ้าจะได้ไม่ถูกคนอื่นมองจนหมด ไม่เช่นนั้นข้าคงรู้สึกสงสารอย่างมาก"

"......"

เมื่อได้รับบุญคุณจากผู้อื่น แม้จะเล็กน้อยสักเท่าใด ก็พึงระลึกถึงและตอบแทนด้วยการกระทำให้ทบเท่าพันทวี ข้าไม่คาดหวังให้เจ้าต้องตอบแทนร้อยเท่าพันเท่า