กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 876

ผู้นำตระกูลไป๋หลี่ไม่ต้องการทำให้เยี่ยจิ่งหานไม่พอใจ

แต่คำพูดของเยี่ยจิ่งหานทำให้เขาเสียหน้า

ใบหน้าของเขาแดงก่ำและไม่น่ามองมากนัก

เมื่อเห็นว่าตระกูลไป๋หลี่ระงับความโกรธไว้ และเห็นว่าพวกเขามีอำนาจมาก ผู้นำสำนักฉางซาจึงรวบรวมความกล้าและพูดยุยง "จะกลัวอะไร ไม่ว่าวรยุทธ์ของเขาจะเก่งกาจแค่ไหน พวกเรามีมากมายจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้อย่างไร？ทุกคนไปด้วยกัน ไปร่วมกันฆ่าคนผู้นั้น"

"ฆ่า......"

ผู้คนหลายสิบคนพากันชูมีดขึ้นมาเพื่อจะไปฆ่าเยี่ยจิ่งหาน

ริมฝีปากบาง ๆ ของเยี่ยจิ่งหานยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาอันลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยการดูถูก และไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร พวกคนที่มาฆ่าเหล่านั้นหายไปอย่างรวดเร็ว แต่ละคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและกระอักเลือด บางคนก็สลบอยู่ตรงนั้น และไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

ฮ้า......

ผู้คนที่อยู่ที่นั่นอ้าปากค้างอีกครั้ง

ผู้นำสำนักไฮ่เทียนสะบัดแขนเสื้อ และทำให้ผู้คนตกตะลึง

ครั้งนี้เขาไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย แต่ทำให้ผู้คนบาดเจ็บสาหัสนับร้อย และยิ่งอกสั่นขวัญหาย พวกเขานึกไม่ออกเลยว่าพลังของชายหนุ่มผู้นี้น่ากลัวเพียงใด

ซั่งกวนชิงลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน สีหน้าของเขาดูไม่น่ามองมากนัก "ผู้นำตระกูล ชายหนุ่มผู้นี้เป็นใคร หรือว่าเขาเป็นแขกลึกลับที่ตระกูลไป๋หลี่เชิญมา？"

ผู้นำตระกูลซั่งกวนตะลึงงัน ราวกับว่าไม่สะทกสะท้าน แต่หากมองดี ๆ จะเห็นได้ว่าเขากำมือทั้งสองไว้แน่นและตัวสั่น

เป็นใคร？

เขาก็อยากรู้ว่าเป็นใคร？

"แต่ในเมื่อเขาเป็นแขกที่ตระกูลไป๋หลี่เชิญมา เหตุใดเขาต้องช่วยหญิงผู้นั้น？"

ไม่มีใครตอบคำถามของซั่งกวนชิง

เพราะในใจของพวกเขาก็สงสัยเช่นกัน

การปรากฏตัวของเขาทำลายสมดุลของรัฐปิง และไม่มีใครรู้ว่าเขาจะทำอะไร

กู้ชูหน่วนเหลือบมองเยี่ยจิ่งหาน จากนั้นก็เหลือบมองวงแหวนอวกาศในมือ และเอามือที่สวมวงแหวนอวกาศไปซ่อน

"แหวนวงนี้ให้ข้าได้หรือไม่？หรือไม่ก็ให้ข้าดูหน่อยว่าในวงแหวนอวกาศมีขลุ่ยและขนมเปี๊ยะดอกไม้หรือไม่？"

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่ให้เจ้า แต่ข้าเปิดวงแหวนอวกาศดูแล้ว และไม่มีของสองสิ่งนั้นอยู่ข้างในเลย"

ราวกับกลัวว่าเยี่ยจิ่งหานจะไม่เชื่อ กู้ชูหน่วนจึงเปิดวงแหวนอวกาศ และทุกอย่างที่อยู่ข้างในก็ถูกเหวินเส่าอี๋ปล้นไปเกือบหมดแล้ว

แต่สิ่งที่สามารถยืนยันได้ก็คือไม่มีขลุ่ยและขนมเปี๊ยะดอกไม้

นางก็ไม่รู้ว่าทำไม่ในตอนแรกของสองสิ่งนี้ถึงปรากฏอยู่ในวงแหวนอวกาศ？

บางทีมันอาจจะถูกเจ้าของเดิมผนึกไว้？

เยี่ยจิ่งหานหรี่ตาลง

ขลุ่ยและขนมเปี๊ยะดอกไม้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่อี้เฉินเฟยทิ้งไว้ให้นางก่อนตาย และนั่นเป็นสิ่งที่รัก นางจะปิดผนึกได้อย่างไร？

เป็นเรื่องน่าขันที่เขากับนางเป็นสามีภรรยากัน แต่นางไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้เขาเลย และเขาก็ไม่เคยให้อะไรนางเลย จนกระทั่งตอนนี้แม้แต่ความคิดถึงก็ไม่มี

"เจ้าพักฟื้นให้ดี ๆ เถอะ"

กู้ชูหน่วนยินดีที่จะพักฟื้นที่นี่

มีเยี่ยจิ่งหานคอยปกป้อง สำนักเหล่านั้นคงจะไม่ทำอะไรนาง

สิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การดูแลอย่างพิถีพิถันของเยี่ยจิ่งหาน ทำให้อาการบาดเจ็บของกู้ชูหน่วนดีขึ้นมาก

สิบวันผ่านไปอย่างสงบสุข ทั้งสองต่างคนต่างทำเรื่องของตนเอง

ในวันที่สิบ เยี่ยจิ่งหานเป่าขลุ่ยบรรเลงเพลงอย่างโศกเศร้า

กู้ชูหน่วนรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นก็แสงหนึ่งเข้ามาใกล้ และฟังเสียงบรรเลงของเยี่ยจิ่งหานอย่างเงียบ ๆ