กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 898

เขาปวดศีรษะจนแทบระเบิด เจ็บปวดเสียจนร่างทั้งร่างกระตุกโดยตรง

ร่างกายเสียเลือดมากเกินไปแม้ว่าจะมีกำลังภายในของกู้ชูหน่วนทว่าทุกครั้งที่เขากล่าวประโยคหนึ่งก็แทบจะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ ยิ่งกว่านั้นสมองของเขาราวกับจะระเบิดออกมาเช่นนั้น

“เจ้าอดทนเอาไว้ กินยาเม็ดนี้ซะก่อนซักครู่ข้าจะถ่ายเลือดให้กับเจ้า”

น้ำตาไหลรินลงมาจากขอบตาของหลินซือหย่วน

"ข้าไม่ไหวแล้ว......อย่า......อย่าได้เสียแรงเปล่าเลย......"

“เจ้าปวดศีรษะมากเลยหรือ?”

กู้ชูหน่วนตรวจสอบดูและก็ไม่เห็นว่าสมองของเขามีปัญหาอันใด

"เจ็บ......เจ็บยิ่งนัก......พวกเขา......พวกเขาไม่ได้ตายเพราะเลือดถูกดูดจนแห้ง แต่เป็น......แต่เป็นการกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดจนตายทั้งที่ยังเป็นๆ......หัวของข้า......ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก......"

กู้ชูหน่วนก็ได้ตรวจสอบอีกครั้งแต่ก็ตรวจไม่พบสิ่งใดเลย

“แคร๊ก......”

จู่ๆสมองของหลินซือหย่วนได้แยกออกเป็นสองส่วน

ดวงตาทั้งคู่ของเขาเบิกกว้าง นั่นเป็นการแสดงออกถึงความทุกข์ทรมานอันเจ็บปวดมากมายก่อนสิ้นใจที่ได้เผชิญ

ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะกล้าหาญเพียงใดอดไม่ได้ที่จะตกใจกลัวจนเนื้อตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ผู้หนึ่งในตอนนี้ได้เสียชีวิตอยู่ตรงหน้านางภายในชั่วพริบตา

สมองของเขาก็แยกออกเป็นสองส่วนอย่างแปลกประหลาด

ที่น่าแปลกคือในสมองของเขาไม่มีเลือดและไม่มีไข

ไขสมองได้สูญหายว่างเปล่าตั้งนานแล้ว

เมื่อมองดูดวงตาเบิกกว้างที่เจ็บปวดของเขา ในใจของกู้ชูหน่วนขึ้นลงไม่แน่นิ่งโดยไม่สามารถบอกได้ว่าลำบากใจเพียงใด

สิ่งแรกที่นางเห็นเมื่อฟื้นขึ้นมาก็คือหลินซือหย่วน

แม้ว่ามิตรภาพกับหลินซือหย่วนจะไม่ได้ลึกซึ้งเท่ากับของเซี่ยวอวี่เซวียน แต่ก็เป็นหนึ่งในสหายจำนวนไม่กี่คนของนาง

“เกล้ากระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”

ระหว่างทางกู้ชูหน่วนเห็นผู้อาวุโสบางส่วนของสี่ตระกูลใหญ่รอด้วยความกังวลใจอยู่ที่ศาลาชิงเฟิงในอุทยานอวี้ฮวา

พวกเขามองไปทางตำแหน่งของตำหนักเฉินหยวนอย่างประหม่าเป็นครั้งคราว

บางครั้งก็เดินไปมาอย่างร้อนรน เดินกลับไปกลับมา

ต้องการไปตำหนักเฉินหยวนจำต้องผ่านอุทยานอวี้ฮวา

คนของสี่ตระกูลใหญ่เห็นพวกเขาแต่ละคนได้ล้อมเข้ามาแล้วกล่าวอย่างวิตกกังวล

“ท่านกงกง ไม่รู้ว่าฝ่าบาทได้ทรงบอกหรือไม่ว่าจะทรงเรียกพวกเราเมื่อใด?”

“ตอนนี้ยังไม่มี รบกวนทุกท่านรออีกครู่หนึ่ง”

“รอก่อน พวกเรารอมานานเพียงใดแล้ว นี่ฝ่าบาทไม่ทรงยอมพบพวกเรากระมัง” ไป๋หลี่เฉิงเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว ในคำพูดก็มีความโกรธเพิ่มมากขึ้นบางส่วน

“บังอาจ ฝ่าบาททรงยุ่งอยู่กับราชกิจจะมีเวลามากมายมาพบพวกท่านที่ใดกัน ให้พวกท่านรอก็รอเมื่อถึงเวลาเรียกให้ท่านเข้าเฝ้าก็จะเรียกพวกท่านเป็นธรรมดา”

ไป๋ลี่เฉิงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ดันอยู่ในวังเขาโกรธก็ไม่สามารถระบายออกมาได้

ฝ่าบาททรงหมกมุ่นอยู่กับความรักความใคร่ตลอดทั้งวัน นางไม่ได้เข้าประชุมขุนนางมานานเท่าใดแล้ว?

ยุ่งราชกิจอันใดกัน เห็นชัดว่าไม่ต้องการทรงเรียกให้พวกเราเข้าเฝ้า

ได้ผ่านพ้นไปเป็นเวลาหลายวันมากแล้ว ทุกวันก็มีขันทียกศพออกมา

หากว่าไม่รีบเข้าเฝ้าจักรพรรดินีให้เร็วเกรงว่าหลานชายแท้ๆของเขาจะถูกจักรพรรดินีทรมานจนตายทั้งที่เป็นๆเสียแล้ว

ตั้งแต่สิ้นสุดการชุมนุมควบคุมสัตว์ร้าย จักรพรรดินีได้ขอสาวกชั้นยอดของตระกูลไป๋หลี่เข้าวังครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งก็ไม่รู้ว่านางต้องการทำสิ่งใดกันแน่

ไม่ ไม่เพียงแต่สาวกชั้นเลิศของตระกูลไป๋หลี่ แต่น่าจะกล่าวว่าสาวกชั้นยอดของแต่ละนิกายใหญ่ๆได้ถูกนำตัวไปหมดแล้ว

ได้มีข่าวแพร่มาว่าผู้คนที่ถูกนำตัวเข้าวังมาเหล่านั้น จำนวนมากได้ถูกจักรพรรดินีเล่นสำราญจนเสียชีวิตไปหมดแล้ว

เขามีหลานชายแท้ๆเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยให้หลานชายของเขาเกิดเรื่องได้