กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 939

ชั่วขณะที่ประกายแสงสีเขียวและสีแดงแว๊บผ่าน มือของไป๋หลี่หมิงเยียนที่ซัดกลางกะโหลกศีรษะก็แข็งทื่อขึ้นมาในทันใด ราวกับว่ามีเรี่ยวแรงอยู่มากมายแต่ไม่สามารถใช้การได้

จอมมารก็มิได้โง่เง่าเช่นนั้น อาศัยช่องว่างนี้ก็คิดที่จะเจาะออกมา

น่าเสียดายที่ไป๋หลี่หมิงเยียนก็มิได้โง่ เขาใช่เรี่ยวแรงสะเทือน ความปวดเมื่อยและชาในมือรู้สึกน้อยลงมากมายนัก

แม้ว่าจะไม่มีฝ่ามือซัดกลางกะโหลกศีรษะของจอมมารกระจุย แต่จอมมารก็ถูกจับตัวกลับมาอีกครั้ง

ไป๋หลี่หมิงเยียนด้านหนึ่งกุมตัวจอมมาร อีกด้านหนึ่งมองไปยังธงใหญ่ทั้งแปดโดยรอบ

ธงใหญ่ทั้งแปดธงนี้ดูเหมือนจะเรียบง่ายสบายๆ แต่ว่าธงใหญ่แต่ละธงมีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด อยู่ห่างมากมายเช่นนี้ก็ยังสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอความอันตรายที่สามารถฆ่าคนให้ถึงแก่ชีวิตได้

ปี่หยกและวงแหวนอวกาศสีแดงล่องลอยอยู่เหนือธงทั้งแปด และถ่ายทอดพลังงานไปทางธงทั้งแปดธงอยู่อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย

ในสถานที่ที่ผู้อื่นมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า สถานที่ที่มีธงใหญ่ทั้งแปดผืนล้อมเอาไว้ยังมีธงขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนด้วย ธงเล็กแปรเปลี่ยนอย่างคาดเดาไม่ได้และหมุนเวียนไปไม่หยุด

แม้ไป๋หลี่หมิงเยียนจะรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ทั้งระวังตัวทั้งโลภมากและก็หัวเราะดังสนั่น

“ฮ่าๆๆ......คิดไม่ถึงว่าแม่สาวน้อยผู้หนึ่ง ในตัวกลับมีสมบัติล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ค้นหาไปทั่วดินแดนวิญญาณเยือกแข็งเกรงว่าก็ไม่สามารถรวบรวมของล้ำค่าในตัวเจ้าได้กระมัง”

“หากข้าทายไม่ผิด ในวงแหวนอวกาศนั้นก็คงจะมีลมหายใจของยอดฝีมือระดับเจ็ดเหลืออยู่ด้วยถูกต้องหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนเยาะเย้ยเสียงหนึ่งโดยที่คร้านที่จะตอบกลับต่อเขา

นางใช้ความคิดกระตุ้นวงแหวนอวกาศและปี่หยก

ธงทั้งแปดเปลี่ยนรูปร่างและโยกย้ายตำแหน่งโดยที่ค่ายกลได้ปรากฏหมอกวงกตขึ้น ท่ามกลางหมอกวงกตมีอาวุธลับอันแหลมคมแฝงอยู่ทั่วอย่างหนาแน่นและยิงไปยังไป๋หลี่หมิงเยียนดังพรึ่บพรับๆ

นี่คือไพ่ตายที่สำคัญที่สุดของนาง

เดิมทีไม่ต้องการนำออกมารวดเร็วเช่นนี้ แต่น่าเสียดายที่อาม่อตกอยู่ในมือของเขา

อย่างไรก็ตามถึงกระนั้น พลังของค่ายกลธงก็รุนแรงยิ่งนัก

ผีร้ายและโครงกระโหลกพอๆกัน ไม่สามารถแบ่งแยกผู้แพ้ผู้ชนะได้ในชั่วเวลาขณะหนึ่ง

ซือม่อเฟยตกใจจนหลบซ่อนอยู่ในมุมโดยที่ตัวสั่นเทาไม่หยุดเลย

เขาไม่กล้าลืมตาและก็ลืมตาไม่ได้ด้วย เนื่องจากภายในค่ายกลธงกำลังช่างรุนแรงนัก เงาแห่งการสังหารนั้นหนักอึ้งและลมมืดนั้นก็โหยหวนด้วยความโมโห

เวลาผ่านไปเป็นนาทีเป็นวินาที

การต่อสู้ของตระกูลไป๋หลี่ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ทั่วทุกหนแห่งล้วนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและเสียงของอาวุธที่ได้ปะทะกัน

ที่ไม่ไกลนักยังมีเสียงโครมครามดังสนั่นขึ้น

พื้นดินสั่นสะเทือนไม่หยุดราวกับแผ่นดินไหว เดิมทีที่เป็นกลางวันมืดมิดเสมือนหมึกดำ

น่าจะเป็นผลงานชิ้นเอกที่หลงเหลือจากสงครามโดยเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และคนอื่นๆ

สองหมัดของผู้นำไป๋หลี่ได้ทุบลงไปหมัดแล้วหมัดเล่าอย่างดุดัน แต่ก็ยังไม่สามารถระเบิดหน้ากากลมที่บดบังเขาได้ ทำให้เขารู้สึกโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

กู้ชูหน่วนจำต้องควบคุมค่ายกลธงอย่างสุดพละกำลัง หากว่าในเวลานี้มีคนซัดนางหนึ่งฝ่ามือหรือว่าทำให้เขาเสียสมาธิ นางจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยเป็นแน่

พอดีที่ในเขตหวงห้ามไม่มีสาวกของตระกูลไป๋หลี่เข้ามาอีกเลย

ในร่างของไป๋หลี่หมิงเยียนได้เกิดหมอกหนาโครงกระโหลกเล็ดลอดออกมารวมเข้ากับเขาเป็นร่างเดียว

แม้ว่าเขาจะสูญเสียวิทยายุทธไปชั่วคราวก็ไม่ได้ส่งผลต่อความสามารถในการควบคุมหมอกหนาทึบของเขา

เพียงแค่กลัวว่าเสียงบึ้มเสียงหนึ่งแล้วไป๋หลี่หมิงเยียนจะหลอกใช้โครงกระโหลกหมอกหนาทึบเข้าโจมตีด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ธงทั้งแปดยังคงสั่นสะท้านไม่หยุดและสั่นไหวรุนแรงนัก สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็ซีดเซียงวขึ้นมาบางส่วนอีกครั้ง

ผีร้ายและโครงกระโหลกได้รับบาดเจ็บทั้งคู่และต่างระเบิดออกกลายเป็นความว่างเปล่า