กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1000

มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

ทุกคนยังไม่ทันหายตกใจจากวรยุทธ์ระดับเจ็ดขั้นสูงสุด เหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหานก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระอักเลือดออกมา

รองหัวหน้าเผ่ารู้สึกตกตะลึงอย่างมาก

วรยุทธ์ระดับเจ็ดขั้นสูงสุด?

เช่นนั้นก็จะเข้าขั้นมนุษย์แล้วไม่ใช่หรือ?

หากวันนี้นางไม่ถูกกำจัด วันข้างหน้าใครจะกำจัดนางได้?

เมื่อเห็นหัวหน้าเผ่าของตัวเองหน้าซีดเผือดและเอามือขวาค้ำยันกับพื้น โดยไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อยู่นาน

รถเข็นของเยี่ยจิ่งหานก็กระเด็นออกไป

กู้ชูหน่วนกลับไม่สามารถขยับได้และลมหายใจอ่อนแรง

รองหัวหน้าเผ่ากัดฟันกรอด

เขาฝืนพยายามเพิ่มระดับวรยุทธ์เพื่อให้ปะทุเป็นพลังมหาศาลออกมา และโจมตีฮวาอิ่งอย่างซึ่งหน้าตายเป็นตาย

เหวินเส่าอี๋รีบร้องอุทาน "รองหัวหน้า ถอยไป"

"หัวหน้าเผ่ารีบหนีไป เผ่าเพลิงฟ้าต้องการเจ้า"

"ปัง ปัง ปัง....."

รองหัวหน้าเผ่าระดมเพลิงฟ้าร้องเพื่อโจมตีฮวาอิ่ง และในขณะเดียวกันก็ใช้พลังของตัวเองเพื่อก่อร่างเกราะแสงขึ้นมาปกคลุมฮวาอิ่งด้วยคิดอยากกำจัดนางให้เร็วที่สุด

เหวินเส่าอี๋กัดฟันลุกขึ้นมา ทว่ากลับเป็นการใช้แรงมากเกินไปและทำให้กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

เขาพยายามควบคุมกำลังที่ไม่คงที่ของตัวเอง และจากนั้นก็หยิบขลุ่ยหยกออกมาบรรเลง

เสียงขลุ่ยหยกดังขึ้นและทันใดนั้นบรรยากาศก็เปลี่ยนไป และน้ำใสๆ ก็กลายเป็นกรวยน้ำแข็งที่พุ่งโจมตีไปที่ฮวาอิ่ง

ฮวาอิ่งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้กรวยน้ำแข็งทำอะไรนางไม่ได้

เพราะรองหัวหน้าเผ่าอยู่ไม่ไกลจากนาง ทำให้ถูกนางจัดการได้อย่างง่ายดาย

นางลงมือใช้ฝ่ามือจัดการรองหัวหน้าเผ่าครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่ารองหัวหน้าเผ่ากลับไม่ยอมไปไหนและคิดพยายามยื้อเวลาให้กับเหวินเส่าอี๋

เหวินเส่าอี๋จะไปไหนได้อย่างไร

เขารู้ดีเหลือเกิน

ว่าการที่พวกเขาต้องมารวมตัวกันที่นี่นั้น หากไม่สามารถกำจัดนางไปได้ และหากคิดจะรวบตัวกันอีกครั้งคงทำได้ยาก

เหวินเส่าอี๋เผยประกายความโหดเหี้ยมในแววตา

จากนั้นเสียงขลุ่ยหยกก็เร็วขึ้นอย่างต่อเนื่องและอุณหภูมิในอากาศก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง

เกล็ดหิมะตกลงมาราวกับกลุ่มนางฟ้ากำลังเต้นระบำ

ผู้คนต่างหนาวเหน็บจนตัวสั่น

อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว ทำให้บริเวณลานพิธีกลายเป็นน้ำแข็ง

น้ำแข็งรวมตัวเป็นอาวุธร้ายแรงหลากหลายชนิดและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเพื่อไล่ตามและต่อสู้รอบๆ ฮวาอิ่ง

รองหัวหน้าเผ่าร้อนรนกระวนกระวายใจอย่างมาก

เขาต้องใช้พลังภายในอย่างมากในการเปลี่ยนสภาพอากาศจากร้อนเป็นเย็นด้วยพลังของตัวเอง

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อให้หัวหน้าเผ่าของเขาไม่ตาย อย่างน้อยวรยุทธ์ของเขาจะต้องหายไปอย่างแน่นอน

เยี่ยจิ่งหานก็รู้สึกได้

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับล้มลงไม่ไกลจากเขาและลมหายใจก็อ่อนแรง

เขาทำได้เพียงพยายามคลานไปข้างกู้ชูหน่วนและใช้กำลังภายในของตัวเองเพื่อรักษาการเต้นของหัวใจนางไว้

"มู่หน่วน เจ้าจะตายไม่ได้ ข้าไม่ให้เจ้าตาย เจ้าจะตายไม่ได้รู้หรือไม่"

"ฟื้นขึ้นมา ฟื้นขึ้นมาเร็วเข้า เจ้ายังต้องการล้างแค้นให้กับตระกูลมู่ไม่ใช่หรือ เจ้ายังจะตามหาเซี่ยวอวี่เซวียนไม่ใช่หรือ หากเจ้าตายลงใครจะช่วยแก้แค้นแทนเจ้า ใครจะคอยช่วยเจ้าตามหาเซี่ยวอวี่เซวียน"

เยี่ยนจิ่งหานแทนอยากจะโอนถ่ายกำลังของเขาให้นางทั้งหมด

เขารู้สึกประหม่าและตื่นตระหนกอย่างมาก

กลัวว่ากู้ชูหน่วนจะตายลงที่นี่

เหตุใดเขาถึงรู้สึกเสียใจมากเช่นนี้

เพราะเหตุใดกัน

กระทิงเก้าเขาและเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบเข้ามาและต่างพากันโอนถ่ายกำลังของตัวเองให้กู้ชูหน่วนอย่างต่อเนื่อง

"แม่นางจะตายไม่ได้ หากท่านตายไปใครจะคอยดูแลพวกข้า"

"ฮือๆ......ฟื้นขึ้นมาเถอะ เหล่าอสูรร้ายต่างก็ต้องการท่าน"

ปวด

ปวดศีรษะเหลือเกิน

ร่างกายของนางก็รู้สึกเจ็บปวด เจ็บราวกับถูกรถม้าเหยียบย่ำ

ใครกำลังพูดอะไรอยู่ข้างๆ หูนาง?

กู้ชูหน่วนคิดจะลืมตาขึ้นมา ทว่ากลับไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

"ปัง....."

"ตุ่บ......"

รองหัวหน้าเผ่าล้มลงอย่างอ่อนล้า