กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1003

"เช่นนั้นให้ข้าน้อยออกประกาศเพื่อค้นหาหมอที่มีความสามารถในหมู่ประชาชนดีหรือไม่เพคะ"

"ไม่ต้อง มันสามารถรักษาตัวมันเองได้ การแทรกแซงมากเกินไปของมนุษย์อาจไม่ดีต่อมันเท่าไรนัก ปล่อยไว้เช่นนี้ดีแล้ว"

"เพคะ"

กู้ชูหน่วนลูบศีรษะของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และพึมพำออกมา "เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ถ้าเจ้าตื่นขึ้นมาข้าจะย่างหมูเก้าสิบเก้าตัวให้เจ้ากิน เจ้าต้องรีบฟื้นขึ้นมานะ"

ลำตัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นเล็กน้อยและไม่นานก็กลับเป็นปกติอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินหรือไม่

"ฝ่าบาท เยี่ยกุ้ยเหรินฟื้นแล้วเพคะ"

"ฝ่าบาท พระสวามีก็ฟื้นแล้วเพคะ"

สาวใช้ทั้งสองคนรีบกล่าวรายงานอย่างระมัดระวังและท่านอ๋องเสวี่ยก็ดูมีความสุขอย่างมาก

"ฝ่าบาท ยาอายุวัฒนะของฝ่าบาทช่างวิเศษมากพ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนกล่าว "ไปกันเถอะ ไปดูเยี่ยจิ่งหานกัน"

"ฝ่าบาท พระสวามีถือเป็นหัวหน้าของวังหลัง ฝ่าบาทควรจะเสด็จไปเยี่ยมเขาก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำไมหรือ เจ้าว่างมากหรืออย่างไร? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เจ้าก็ยังมายุ่ง"

"เอ่อ.....กระหม่อมเกรงว่าพระสวามีจะไม่สบายใจ เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นพระสวามีเอกของฝ่าบาท"

"ท่านอ๋องเสวี่ย ข้าเป็นจักรพรรดินีของรัฐปิงใช่หรือไม่?"

"แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"ในเมื่อข้าเป็นบุคคลผู้มีอำนาจสูงสุด เช่นนั้น....ข้าพูดอะไรไปเจ้าก็ควรฟังข้าใช่หรือไม่?"

"ขอเพียงเป็นคำสั่งของฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีทางปฏิเสธได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทต้องการให้กระหม่อมทำอะไร ฝ่าบาทตรัสสั่งมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ดีมาก เช่นนั้นเจ้าก็ไปขัดส้วมซะ"

"อ๋า......"

"อ๋าอะไรของเจ้า ข้าเป็นถึงจักรพรรดินี คิดว่าข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ"

"กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ"

"เช่นนั้นก็ไป จัดการขัดส้วมทุกที่ในวังหลวงให้หมด หากทำความสะอาดไม่ดี ข้าจะลงโทษให้เจ้าไปขัดส้วมทุกที่ในเมืองหลวงให้หมด"

ท่านอ๋องเสวี่ยไม่กล้าพูดอะไร

เขาอยากถามว่าเพราะอะไร

แต่.....

นี่คือคำสั่งแรกหลังจากที่ฝ่าบาทได้ขึ้นครองราชบัลลังก์ หากเขาไม่ปฏิบัติตาม ต่อไปจะมีขุนนางข้าราชบริพารที่ไหนยอมปฏิบัติ

แม้ว่าท่านอ๋องเสวี่ยจะไม่อยากทำมากแค่ไหน ทว่าก็เดินทางไปทำตามคำสั่งที่ได้รับ

จากนั้นก็ได้ยินเสียงกู้ชูหน่วนบอกให้หยุด

ท่านอ๋องเสวี่ยดีใจอย่างมากและคิดว่าฝ่าบาทจะยกเลิกคำสั่ง ทว่าคิดไม่ถึงว่านางกลับกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น "เจ้าต้องเป็นคนทำด้วยตัวเองเท่านั้น ห้ามให้คนอื่นช่วยเหลือ เข้าใจหรือไม่"

"เข้าใจพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปทำเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ"

สาวใช้หลิงเอ๋อร์แทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลยสักนิด

"ฝ่า....ฝ่าบาท ท่านอ๋องเสวี่ยเป็นถึงท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และยังเป็นท่านอ๋องเพียงคนเดียว การที่ฝ่าบาทได้ขึ้นครองบัลลังก์ก็เป็นเพราะการดำเนินการของเขา ให้เขาไปขัดส้วมเช่นนั้นจะดีหรือเพคะ?"

"ข้าคิดว่าดี ส้วมยังไม่เหม็นเหมือนปากของเขา ไปกันเถอะ ไปดูอาการของเยี่ยจิ่งหานกัน"

"อ๋า.....เราไม่ไปเยี่ยมพระสวามีก่อนหรือเพคะ?"

"ทำไมหรือ เจ้าก็อยากไปขัดส้วมด้วยอย่างนั้นหรือ?"

"ข้าน้อยไม่กล้าเพคะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ฝ่าบาทได้โปรดให้อภัยด้วยเพคะ"

"ไปกันเถอะ"

กู้ชูหน่วนจับหลิงเอ๋อร์ลุกขึ้นและให้นางนำทาง

นิสัยของเยี่ยจิ่งหานแย่กว่าเหวินเส่าอี๋อย่างมาก

เหวินเส่าอี๋เป็นคนรูปงามและมีจิตใจดี หากพูดเกลี้ยกล่อมปลอบใจสักหน่อย ก็ยังพอจัดการได้

ทว่าเยี่ยจิ่งหาน....

เมื่อนึกถึงตอนที่เยี่ยจิ่งหานฟื้นขึ้นมาและได้รู้ว่าตัวเองถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับนาง แถมเป็นได้เพียงพระสวามีรองเท่านั้น นางแทบไม่อยากจะคิดเลยว่าเยี่ยจิ่งหานจะโมโหมากแค่ไหน

ภายในตำหนักรับรอง เยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปที่รูปปั้นบนเตียงอย่างว่างเปล่าด้วยความงุนงง แม้แต่ตอนที่นางเดินเข้ามาและเรียกเขาอยู่หลายครั้ง เยี่ยจิ่งหานก็ไม่ตอบสนองอะไร

กู้ชูหน่วนลูบหน้าผากของเขา "คงไม่ได้เสียสติไปแล้วหรอกหรือ?"

เมื่อจับชีพจรของเขาแม้ว่ามันจะยุ่งเหยิงและมีอาการบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง แต่ไม่มีวี่แววว่าจะเสียสติไป

กู้ชูหน่วนคิดว่าเขาคงสงบก่อนเกิดพายุและอดไม่ได้ที่จะอธิบายว่า "ข้าไม่ได้ต้องการเป็นจักรพรรดินี และไม่ได้ต้องการแต่งตั้งเหวินเส่าอี๋เป็นพระสวามี อีกทั้งข้าก็ไม่ได้ต้องการแต่งตั้งให้เจ้าเป็นพระสวามีรอง เจ้าอย่าได้มองข้าผิดไป ใครเป็นคนก่อเรื่องขึ้น เจ้าก็ไปคิดบัญชีกับคนนั้น ข้าก็เป็นผู้ถูกกระทำด้วยเช่นกัน"

เยี่ยจิ่งหานไม่ตอบสนองใดๆ

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างระมัดระวัง "ไม่เช่นนั้น ข้ายกเลิกตำแหน่งกุ้ยเหรินของเจ้าก็ได้?"

เยี่ยจิ่งหานยังคงไม่ตอบสนองใดๆ

กู้ชูหน่วนรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

ในขณะที่นางกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อให้ความโกรธของเขาลดลง

ทว่ากลับได้ยินเยี่ยจิ่งหานเหมือนกำลังถามนางและดูเหมือนกำลังพึมพำกับตัวเอง

"เจ้าว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่เหตุใดเลือดของพวกเขาถึงหลอมรวมกันได้?"

"อ๋า....."

อะไรกันเนี่ย?