กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1005

"อันดับแรก ส่งคนไปตรวจสอบตามแม่น้ำโบราณที่แห้งเหือดเพื่อดูว่ามีแหล่งน้ำใต้ดินอยู่หรือไม่ และจากนั้นก็ส่งผู้เชี่ยวชาญไปตรวจสอบว่ามีน้ำอยู่ด้านล่างหรือไม่ จากนั้นก็ทำการขุดบ่อน้ำหากมีน้ำ อันดับถัดไปผู้คนที่เข้าร่วมการขุดสร้างคูคลองจะได้รับการแจกจ่ายอาหารและที่พักทุกคน"

"ฝ่าบาท สองเรื่องแรกยังพอลองดูได้ แต่เรื่องที่สาม ผู้หญิงมีเรี่ยวแรงน้อยกว่าและทำอะไรได้ไม่เยอะเท่าไร ราชสำนักของเราก็.....ไม่มีข้าวที่จะแจกจ่ายออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่มีเรี่ยวแรง เช่นนั้นก็หุงหาอาหาร ทำความสะอาดเล็กๆ น้อยๆ ส่วนข้าว....."

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็กล่าวว่า "เปิดรับการระดมทรัพย์ด้วยการบริจาค"

"ทำอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"ผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นฆ่าขุนนางไปเป็นจำนวนมากไม่ใช่หรือ โดยเฉพาะขุนนางในเมืองหลวง? ขอเพียงแค่เป็นราษฎรของรัฐปิง ทุกคนสามารถบริจาคได้ การบริจาคนอกจากเงินแล้วก็ยังมีสิ่งของอื่นๆ เช่นข้าว หมี่ น้ำมัน ผ้า ยารักษาโรคต่างๆ ใครที่บริจาคมากก็สามารถเข้าร่วมการคัดเลือกตำแหน่งขุนนาง ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งน้อยใหญ่ก็ได้และสูงสุดจะได้เข้าร่วมการคัดเลือกตำแหน่งอัครเสนาบดี"

ซี๊ด......

บรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ต่างมองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

อัครเสนาบดีกล่าวด้วยความตื่นตระหนก

"ฝ่าบาท จะทำเช่นนั้นไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ทำเช่นนี้ก็เท่ากับขายตำแหน่งและหากเป็นเช่นนี้นานวันเข้าจะไม่เป็นการดีต่อราชสำนักพ่ะย่ะค่ะ"

"ใช่พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เพื่อให้รัฐปิงสามารถอยู่ต่อไปได้อย่างแข็งแกร่งยั่งยืน เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ ตั้งแต่อดีตกาลนานมาการสอบการขุนนางก็กระทำการคัดเลือกกันอย่างเคร่งครัดและเข้มงวด หากฝ่าบาท....กระทำเช่นนี้ หาก.......หาก"

"ฝ่าบาทได้โปรดยกเลิกพระราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"ฝ่าบาทได้โปรดยกเลิกพระราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

เบื้องล่างต่างพากันโห่ร้องและมีเพียงขุนนางไม่กี่คนที่ไม่คุกเข่าลง

กู้ชูหน่วนหัวเราะ "งั้นข้าถามพวกเจ้า หากไม่จัดการปัญหาเรื่องเสบียงอาหาร ปัญหาภัยพิบัติอุทกภัย เช่นนั้นรัฐปิงจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร?"

"รัฐปิงมีความแข็งแกร่ง จะต้องมีอายุอยู่ได้อย่างยาวนานหลายหมื่นยุคสมัยอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าพูดเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวจะถูกฟ้าผ่าบ้างเลยหรือ"

"ฝ่าบาทได้โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วย กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะเสียเวลากับคนเหล่านี้และกล่าวตัดบทออกไป "มีการกบฎเกิดขึ้นภายในรัฐปิงจำนวนมาก และรัฐเพื่อนบ้านก็เฝ้าจับตาดูอยู่ หากรัฐของเรายังคงอ่อนแอและมีปัญหาอยู่เช่นนี้โดยไม่รีบจัดการโดยเร็ว ข้าเกรงว่ารัฐปิงคงอยู่ไม่ได้แม้แค่เวลาเพียงสามปี"

ท่านอ๋องเสวี่ยและหยางโม่พิจารณาถึงคำพูดของนางและต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

"ฝ่าบาททรงพระอัจฉริยภาพ ราชสำนักขาดแคลนเสบียง ขุนนางและเงิน และนี่ก็คือวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดในตอนนี้"

หากขุนนางเหล่านั้นไม่เห็นด้วย รอให้รัฐปิงกลับมาเข้มแข็งแล้วค่อยจัดการกับคนเหล่านี้ก็ยังไม่สาย

"เรื่องนี้ขอให้จัดการตามที่บอกออกไป พวกเขาบริจาค ไม่เพียงสามารถเป็นขุนนาง แต่....ยังสามารถเป็นที่ปรึกษาจักรพรรดิ จากนั้นจัดทำป้ายประกาศเกียรติคุณของพวกเขาเพื่อเผยแพร่ไปสู่คนรุ่นหลัง"

ซี๊ด......

ไม่เพียงสามารถเป็นที่ปรึกษาจักรพรรดิ

ยังสามารถมีชื่อในผู้มีคุณงามความดีต่อรัฐ?

นี่ถือเป็นเรื่องที่เป็นเกียรติแก่ตระกูลและบรรพบุรุษอย่างมากเลยทีเดียว

เชื่อว่าขอเพียงแค่มีเงิน ไม่ว่าใครก็ยอมบริจาคกันทั้งนั้น

"การสร้างเขื่อนและคูคลองควรสร้างเพื่อกันน้ำท่วม และทุกค่าใช้จ่ายในรัฐปิงควรบริหารจัดการอย่างรอบคอบและประหยัด ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดินีเองและรวมไปถึงราษฎรทั่วไป จะไม่มีการอนุญาตให้ทำอาหารเกินสามอย่าง"

"ส่วนเมืองเกาเฉิง ในเมื่อทั้งเมืองได้ถูกทำลายลงแล้วจะยังสร้างอีกเพื่ออะไร ไม่ต้องสร้างใหม่แล้ว ให้ประชาชนที่ได้รับผลกระทบอพยพโยกย้ายไปยังเมืองใกล้เคียง"

"ฝ่าบาททรงพระปรีชา"

"ฝ่าบาท เช่นนั้นแล้วเรื่องเงินเดือนของทหารล่ะพ่ะย่ะค่ะ?"

กู้ชูหน่วนศีรษะแทบจะระเบิด

มีแต่เรื่องเงิน เงิน เงิน.....

ทองคำสองล้านตำลึงจะไปหามาจากที่ไหน?

"บอกเหล่าทหารว่าจะจ่ายให้กับพวกเขาภายในหนึ่งเดือน ให้พวกเขาวางใจได้"

บรรดาขุนนางยังมีเรื่องจะถามว่าจะไปหาทองคำสองล้านตำลึงมาจากที่ไหน? เก็บภาษีหรือ? ต่อให้เก็บภาษีหนึ่งเดือนก็ไม่เพียงพอ

ขุนนางถามออกไปอย่างลองเชิง "ฝ่าบาท ต้องจัดเก็บภาษีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"ไม่เก็บ ออกพระราชโองการออกไปว่ารัฐปิงจะไม่มีการเรียกจัดเก็บภาษีในสามปี อีกไม่นานจะถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ให้ประชาชนทุกคนรีบหว่านเมล็ดพันธุ์"

"พ่ะย่ะค่ะ"

"วันนี้พอแค่นี้ก่อน"

กู้ชูหน่วนขยี้ตาและแทบอยากลงจากการว่าพระราชกิจ แต่ก็เกรงว่าบรรดาขุนนางจะพูดอะไรไม่ดีออกมา ฉะนั้นจึงคิดหาวิธีหาเงิน

กู้ชูหน่วนเสมือนเป็นแม่ที่เกรี้ยวกราด

ตั้งแต่ที่นางได้เป็นจักรพรรดินี ชีวิตของนางเปรียบเสมือนขอทาน