กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1011

"เหวินเส่าอี๋ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

"ฝ่าบาทลืมไปแล้วหรือว่าหลังจากงานอภิเษกสมรสจะต้องกลับเผ่าเพลิงฟ้าไปกับกระหม่อม ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วเจ็ดวันเต็มๆ ไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะยื้อไปอีกนานแค่ไหน?"

"อ้อใช่ยังไม่ได้กลับเผ่าเพลิงฟ้าเลย งั้นก็กลับวันนี้แล้วกัน"

"เยี่ยจิ่งหานไม่ใช่คนของเผ่าเพลิงฟ้า เขาจะติดตามไปด้วยไม่ได้"

"แต่เขาเป็นคนของข้า ยังไงเขาก็ไปได้"

"พูดเช่นนี้ ฝ่าบาทคิดจะพาเขาไปด้วยแน่นอนใช่หรือไม่?"

แววตาของเหวินเส่าอี๋หรี่ลงและเผยให้เห็นการตักเตือน

แต่ก แต่ก แต่ก....

ไม่ไกลออกไปก็เห็นเยี่ยจิ่งหานสวมชุดสีม่วงนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีขันทีคนหนึ่งเข็นเข้ามา

น้ำเสียงของเขาเย็นชา "ในเมื่อฝ่าบาทตกลงแล้ว เช่นนั้นก็จะปฏิเสธไม่ได้"

เยี่ยจิ่งหานมองไปยังเหวินเส่าอี๋ ทั้งสองจ้องหน้ากันและรัศมีอาฆาตก็แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ

แม้จะรู้ว่าพวกเขาอาจเป็นพี่น้องกัน แต่พวกเขากลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด

ทว่ากลับมีเพียงความแค้นที่ฝังลึก

มีเพียงความเป็นความตาย

"เผ่าเพลิงฟ้าไม่ต้อนรับเจ้า"

"เจ้าเป็นเพียงพระสวามีตำแหน่งเล็กๆ เจ้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ"

"เจ้าเป็นเพียงกุ้ยเหริน เจ้ากลับไม่แสดงความเคารพเมื่อเห็นข้า"

กู้ชูหน่วนปวดหัว

แค่ต้องการหาที่พักผ่อนเท่านั้นเอง

มีเรื่องมากมายที่ยังจัดการไม่เสร็จ แถมยังต้องพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาสองคน คิดว่านางไม่เหนื่อยหรือไง?

"มู่หน่วน"

เยี่ยจิ่งหานตะโกนเรียก ทำให้กู้ชูหน่วนดึงสติขึ้นมาได้

"เจ้าจะเลื่อนตำแหน่งให้ข้าไม่ใช่หรือ? รีบเลื่อนขั้นเดี๋ยวนี้ ข้าต้องการเป็นพระสวามี"

"ฝ่าบาท เยี่ยจิ่งหานเป็นเพียงกุ้ยเหริน ทว่ากลับกล้าเรียกชื่อของฝ่าบาทออกมา ตามกฎแล้วต้องได้รับโทษอย่างหนักด้วยการโบยหนึ่งร้อยครั้งและจับไปขังที่ตำหนักเย็น"

"......."

พวกเจ้าทะเลาะกันโดยไม่ดึงข้าเข้าไปเกี่ยวข้องได้หรือไม่?

ข้าเป็นจักรพรรดินีที่ยากจนที่สุดมันง่ายมากเลยหรือ?

ยังไม่ทันที่กู้ชูหน่วนจะพูดอะไร กาวกงกงก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ "เยี่ยกุ้ยเหรินช่างกล้าหาญมาก ท่านกล้าไม่เคารพต่อฝ่าบาท....ปัง.....อ๊า....."

ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ กาวกงกงก็กระเด็นลอยออกไปกระแทกเข้ากับต้นมะเดื่อและกระอักเลือดออกมา และขยับไม่ได้อยู่นาน

"มีผู้บุกรุก มีผู้บุกรุก ปกป้องจักรพรรดินี"

ทหารอารักขาต่างชักดาบออกมาและพากันคุ้มกันกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ

ทว่าพวกเขาหาอยู่นานก็หาไม่เจอว่าผู้บุกรุกอยู่ที่ไหน?

และยิ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายกาวกงกง

กู้ชูหน่วนกลอกตาและโบกมือ "กาวกงกงอายุมากแล้ว คงแค่ปวดหลัง พวกเจ้าออกไปเถอะ ที่นี่ไม่มีผู้บุกรุก"

ปวด.....

ปวดหลัง?

แค่ปวดหลังก็ทำให้ตัวเองกระเด็นลอยออกไปได้ แถมยังกระแทกไปโดยต้นมะเดื่ออย่างนั้นหรือ?

แม้ว่าทหารอารักขาจะไม่เชื่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งและทำได้เพียงถอยออกไปคุ้มกันอยู่บริเวณรอบนอก

เหวินเส่าอี๋ยิ้ม "ฝ่าบาท เยี่ยกุ้ยเหรินกระทำผิดและไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา หากไม่ทำการลงโทษ เกรงว่าวังหลังและรวมถึงรัฐปิงคงไม่ยอมแน่พ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนปรบมือและกล่าวอย่างเห็นด้วย "เจ้าพูดมีเหตุผล เช่นนั้นก็ลงโทษเยี่ยกุ้ยจวินเป็นเงินห้าหมื่นตำลึงก็แล้วกัน"

"เลื่อนตำแหน่ง"

เยี่ยจิ่งหานกล่าวออกมาอย่างหลุดปาก รวมกับไม่สนใจเงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงนั้นเลยสักนิด

"ก็ได้ เหม่ยเหรินห้าแสนตำลึง จวินจื่อหนึ่งล้านตำลึง กุ้ยจวินสิบล้านตำลึง หวงกุ้ยจวินยี่สิบล้านตำลึง เจ้าต้องการตำแหน่งไหนอย่างนั้นหรือ?"

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ต่างมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างไม่เชื่อสายตา

นางยากจนจนเสียสติไปแล้วหรือไง?

ขายตำแหน่งขุนนางไม่พอ แม้แต่ตำแหน่งสนมในวังหลังก็หยิบยกมาขายด้วย?

และที่สำคัญก็คือนางบอกราคาสูงเช่นนี้ คิดว่าพวกเขาโง่อย่างนั้นหรือ?

ไม่ คิดว่าเยี่ยจิ่งหานโง่อย่างนั้นหรือ

เยี่ยจิ่งหานกัดฟันกรอด "ข้าต้องการตำแหน่งพระสวามี"

"พระสวามีหรือ เอ่อ.....เอ่อ.....เหวินเส่าอี๋ ในฐานะที่เจ้าเป็นพระสวามี ทว่าเจ้ากลับไม่ได้ทำหน้าที่พระสวามี แต่งงานมาได้สิบวันแล้วแต่ก็ไม่เคยเห็นเจ้ามาคอยปรนนิบัติข้า เจ้าเป็นพระสวามีที่ไม่ได้ความเอาเสียเลย"

เหวินเส่าอี๋ "......."

ผู้หญิงคนนี้ ได้เป็นจักรพรรดินีแค่สมองกลับไม่ได้ฉลาดขึ้นเลยหรือ?