กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1017

เหวินเส่าอี๋เงียบลง

เขายกมือขึ้นมาควานหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะ และจากนั้นก็รินน้ำชาให้ตัวเองดื่มจนหมด ราวกับต้องการปกปิดความคิดที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง

เขายังไม่รู้ว่าจะตอบนางอย่างไรดี

กู้ชูหน่วนหัวเราะและกล่าวออกมา "เรื่องในอนาคตค่อยพูดกันก็ได้ มาเถอะ ข้าจะฝังเข็มให้เจ้าก่อน"

ยังไม่ทันที่เหวินเส่าอี๋จะพูดอะไรกู้ชูหน่วนก็หยิบเข็มเงินออกมาและเล็งตำแหน่งอย่างแม่นยำก่อนที่จะฝังเข็มลงไปสามเข็ม

เหวินเส่าอี๋ขมวดคิ้วและกำถ้วยน้ำชาแน่น

"จะรู้สึกเจ็บมาก เจ้าต้องอดทนเอาไว้"

"ลงมือได้"

ความเจ็บอันเล็กน้อยแค่นี้เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจของเขาสักนิดเดียว

เมื่อสามปีก่อน เขาเห็นกู้ชูหน่วนลงมือตัดศีรษะพ่อของเขาต่อหน้า ฆ่าสังหารคนของเผ่าของเขาทั้งหมด ความเจ็บปวดแบบนั้นต่างหากที่เป็นความเจ็บปวดถึงขั้วกระดูก

เหวินเส่าอี๋หลับตาลงและพยายามไม่นึกถึงอดีตที่ผ่านมา

ยิ่งการฝังเข็มเจ็บปวดมากเท่าไร ในใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้น

"เสี่ยวหูเตี๋ย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ามีจิตใจดีมากแค่ไหน แม้ทุกครั้งเจ้าจะพูดว่าเจ้าต้องการฆ่าข้า และหลายครั้งที่เจ้าเตรียมพร้อมลงมือ แต่สุดท้ายเจ้าก็หยุดการกระทำนั้นลง"

"เจ้าไม่เพียงแค่หยุดลง แต่ทุกครั้งที่ข้าพบเจอกับอันตราย เจ้าก็จะคอยช่วยเหลือโดยไม่นึกถึงชีวิตของตัวเอง"

"เจ้าหน้าตาดีแถมยังมีจิตใจดี ความดีแบบนี้ไม่มีทางแสร้งขึ้นมาได้อย่างแน่นอน"

"ต่อให้กลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่ ต่อให้เจ้ากลับไปล้างแค้นเผ่าอวี้ เจ้าก็ไม่มีทางลงมืออย่างอำมหิตเลือดเย็นเช่นนั้นกับเด็ก คนแก่และผู้หญิงเหล่านั้นได้อย่างแน่นอน"

เมื่อได้ยินนางพูดถึงเผ่าอวี้ ร่างกายของเหวินเส่าอี๋ก็ขยับและคิดอยากออกไป

กู้ชูหน่วนบังคับให้เขานั่งลง

"ข้ากำลังทำการฝังเข็มให้เจ้าอยู่ หากเจ้าขยับไปมาละก็ ระวังจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ล่ะ"

"เจ้าช่างพูดมากเหลือเกิน"

เพราะเขาขยับทำให้เขาเจ็บปวดจนร้องซี๊ด

นี่คือการฝังเข็มวิธีไหนกัน

เขารู้สึกว่าสมองของเขาแทบจะระเบิดออกมา

"ตั้งแต่วันแรกที่เจ้ารู้จักข้า เจ้าก็คงรู้ว่าข้าไม่ใช่คนเงียบขรึมอะไร"

"......"

"เสี่ยวหูเตี๋ย ดินแดนเยี่อวี่และดินแดนวิญญาณเยือกแข็งต่างกัน ตอนนั้นพวกเจ้าเขามายังดินแดนวิญญาณเยือกแข็งได้อย่างไร? เจ้าบอกให้ข้ารู้ได้หรือไม่"

"......"

"เจ้าชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ"

"......"

"เจ้าได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีของข้า คาดว่าคงยากที่เจ้าจะแต่งงานในอนาคตได้อีก เหตุใดเจ้าไม่คอยช่วยเหลือข้าภายในสามปี และหลังจากสามปีข้าก็จะปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระ"

"......"

กู้ชูหน่วนพึมพำออกมาอย่างยืดยาว

จู่ๆ สีหน้าของเหวินเส่าอี๋ก็ไม่แสดงความรู้สึกอะไร ทว่าในใจของเขากลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ในขณะที่กำลังคิดจะให้นางหยุด จู่ๆ เขาก็ปวดศีรษะขึ้นมาและไม่นานความเจ็บก็มลายหายไปทันที

"เอาล่ะ ข้าไม่อาจรับปากได้ว่าชำระล้างเลือดคลั่งไปได้เท่าไร แต่ก็คาดว่าคงดีกว่าเดิมอย่างแน่นอน"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงแหบแห้งและเหน็ดเหนื่อยของนาง

หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จนางก็ได้บอกย้ำถึงสิ่งที่ควรระมัดระวังและกู้ชูหน่วนก็ไม่พูดอะไรอีก เหวินเส่าอี๋รู้ดีว่าเมื่อสักครู่ที่ทำไปนั้นเพื่อต้องการพูดเบี่ยงเบนความสนใจของเขาเท่านั้น

"อันที่จริงเจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรข้าได้"

"แต่ข้าไม่ต้องการให้เพื่อนของข้าต้องทุกข์ทรมาน ไม่ได้หรือ?"

"......"

"อดทนไปไม่กี่เดือน ต่อให้ไม่สามารถเป็นเหมือนเดิมได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เจ้าได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง วันนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ข้าจะตามเจ้ากลับไปที่เผ่าเพลิงฟ้าแล้วกัน"

"เอี๊ยด....."

ประตูถูกปิดลงและเหลือเพียงเหวินเส่าอี๋คนเดียว

ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า แผ่นหลังของเหวินเส่าอี๋ที่นั่งอย่างเดียวดายและแววตาที่เผยให้เห็นความโศกเศร้าและไม่สดใสอย่างเดิม