กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1023

"สิบล้านตำลึง" กู้ชูหน่วนต่อรอง

"แค่ห้าล้านตำลึง หากเจ้าไม่ต้องการ เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร"

"ได้ ห้าล้านตำลึงก็ห้าล้านตำลึง จะส่งมาให้ได้เมื่อไร"

เอาเงินตำลึงมาให้ได้ก่อน ส่วนที่เหลือก็ค่อยๆ บีบทีหลัง

"อย่างเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาเจ็ดวัน"

"ไม่ได้ เจ็ดวันนานเกินไป หนึ่งวัน"

"หนึ่งวัน? จะไปหาเงินห้าล้านตำลึงมาจากที่ไหนได้ภายในหนึ่งวัน?"

"ข้าเชื่อในความสามารถของเสี่ยวหูเตี๋ย แค่เงินเพียงห้าล้านตำลึง สำหรับเจ้าแล้วเป็นเรื่องเล็กนิดเดียวเท่านั้น"

เหวินเส่าอี๋เหมือนจะพูดอะไร ทว่ารอบตัวของเขากลับเต็มไปด้วยเสียงขอร้องที่ดังระงม ทำให้เขาต้องเก็บคำพูดเหล่านั้นและกล่าวออกมาเพียง "สามวัน อีกสามวันจะส่งไปวังหลวงอย่างตรงเวลา"

"ขอบคุณ"

ภายในรถม้ากลับมาสงบขึ้นอีกครั้ง

ระหว่างทาง พวกเขาผ่านหมู่บ้านหลายแห่งที่ได้รับผลกระทบจากโรคระบาด กู้ชูหน่วนหยุดรักษาผู้คนด้วยตัวเองและยังศึกษาวิจัยยาถอนพิษ

แม้ว่าเหวินเส่าอี๋จะมองไม่เห็นด้วยตาของเขา แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ว่ากู้ชูหน่วนกำลังทำอะไรอยู่

ในฐานะจักรพรรดิ นางสามารถไปที่หมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบเป็นการส่วนตัวเพื่อรักษาชาวบ้านโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของนางเอง ด้วยจิตใจเช่นนี้ มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่สามารถทำได้อย่างนาง

นางอาจไม่ใช่คนดี แต่นางก็ถือเป็นจักรพรรดินีที่ดีคนหนึ่ง

เป็นเวลาสามวันแล้วที่กลับมาที่วังหลวง และเหวินเส่าอี๋ได้นำเงินมามอบให้ตามสัญญา นับว่าได้ช่วยบรรเทาความต้องการเร่งด่วนของกู้ชูหน่วน

วังหลวงทำการค้นหากล่องหีบเป็นวงกว้าง ถึงขั้นขุดดินลึกกว่าสามฟุตก็ยังหากล่องใบนั้นไม่เจอ

เผ่าเพลิงฟ้ารู้สึกร้อนใจอย่างมาก เหวินเส่าอี๋จึงเสนอตัวขอเข้ามาควบคุมอำนาจเรื่องการค้นหากล่องใบนี้ด้วยตัวเอง แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะแอบสงสัยว่าเหวินเส่าอี๋จะมีแผนการอื่นแอบซ่อน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องการปกครองรัฐที่เต็มไปด้วยเรื่องวุ่นๆ ให้จัดการ ในที่สุดนางก็ตอบตกลง

เพียงชั่วพริบตาเวลาก็ผ่านไปแล้วครึ่งเดือน

กู้ชูหน่วนตกลงที่จะแต่งงานกับรัฐอี้ เพื่อแลกกับเสบียงอาหารยารักษาโรคและเงินตำลึง

พระราชพิธีอภิเษกสมรสเป็นไปอย่างเอิกเกริกและยิ่งใหญ่ แม้จะไม่ใช่การอภิเษกพระสวามี แต่ก็มีความยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน

หน้าเรือนอี้หยุน

กู้ชูหน่วนไม่สามารถขยับฝีเท้าของนางได้ ไม่ว่าจะขยับเขยื้อนวิธีไหน

นางรู้สึกรังเกียจการแต่งงานเพียงเพื่อผลประโยชน์ในครั้งนี้

ทว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่นางจำเป็นต้องทำ

"ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงยืนอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน น้ำค้างเริ่มปรากฏขึ้นแล้ว ค่ำคืนของฤดูใบไม้ผลิอันสั้น และหวงกุ้ยจวินทรงรออยู่ข้างในเป็นเวลานานแล้ว เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่เข้าไปข้างในและอบอุ่นร่างกายเพคะ?"

เมื่อมองไปที่ตัวอักษรมงคลสีแดงที่แปะไปทั่วห้อง กู้ชูหน่วนรู้สึกเพียงไม่สบายตาเท่านั้น

การแต่งงานกับเหวินเส่าอี๋ เยี่ยจิ่งหานและอาม่อล้วนไม่ใช่ความต้องการของนาง และตอนนี้นางยังต้องแต่งงานกับอีกคนที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อนอย่างไม่ยินยอม

เมื่อนึกถึงภาระหน้าที่ที่นางมี กู้ชูหน่วนจำเป็นต้องเก็บกลั้นความทุกข์เอาไว้และก้าวเท้าเดินเข้าไปในเรือนอี้หยุน

"เอี๊ยด...."

ประตูของเรือนอี้หยุนถูกเปิดออก และคนรับใช้รูปงามก็ผลักประตูออกมา

"ฝ่าบาท คุณชายของบ่าวกล่าวว่าร่างกายของเขาไม่ดีเท่าไรนัก ฉะนั้นคืนนี้เขาจะอยู่เพียงลำพังและขอให้ฝ่าบาทออกไปจากที่นี่พ่ะย่ะค่ะ"

"บังอาจ ฝ่าบาทเป็นถึงผู้สูงส่ง และคืนนี้ก็เป็นคืนวันอภิเษกสมรสระหว่างฝ่าบาทและหวงกุ้ยจวิน ฝ่าบาทจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร เจ้าคงไม่ได้พูดเท็จและบิดเบือนความจริงใช่หรือไม่"

กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปห้าม "นี่ งานวันนี้อาจทำให้เหนื่อยล้า ร่างกายของอี้หวงกุ้ยจวินก็ไม่แข็งแรงเท่าไรนัก ข้าลืมเรื่องนี้ไปเลย เช่นนั้นก็ปล่อยให้อี้หวงกุ้ยจวินพักผ่อนไปเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมอีกครั้ง"

เมื่อพูดจบ กู้ชูหน่วนก็เดินออกมาและอดไม่ได้ที่จะออกไปจากเรือนอี้หยุนอย่างรวดเร็ว

กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางแทบอดไม่ได้ที่จะคาดหวังว่าองค์ชายของรัฐอี้จะไล่นางออกมาทุกครั้งเช่นนี้

หลังจากที่ออกมาจากเรือนอี้หยุน กู้ชูหน่วนก็ถูกเยี่ยจิ่งหานขวางทางเดิน

"ค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิที่มีค่าเทียบเท่าทองนับพันชั่ง ฝ่าบาทรัฐปิงของเรากลับไม่อยู่ในเรือนอี้หยุนเพื่อเสวยสุข แต่กลับมาที่หอดาบของข้า?"

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นหอดาบจริงๆ ด้วย

"เดินผิดทางน่ะ"

นางหันหลังเดินกลับออกไป

เยี่ยจิ่งหานกล่าวอย่างเยือกเย็น

"ฝ่าบาทจะไปไหนหรือ? ฝ่าบาทคงไม่ลืมเรื่องที่จะให้เลือดหนึ่งถ้วยกับกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ"

"ความจำของเจ้าช่างดีเหลือเกิน"

"ธรรมดา ก็แค่ด้อยกว่าฝ่าบาทเล็กน้อยเท่านั้น"

เจ้าคนพิการคนนี้กินยาผิดหรืออย่างไร เหตุใดถึงพูดจาเสียดสีเช่นนี้

"ได้ ก็แค่เลือดหนึ่งถ้วยเท่านั้น ข้าให้เจ้าก็ได้"

นางไม่เชื่อว่าที่นี่ยังมีดวงวิญญาณของกู้ชูหน่วนอีก

ภายในหอดาบ กู้ชูหน่วนกรีดข้อมือของตัวเองและจากนั้นเลือดที่แดงสดก็ไหลหยดย้อยลงในถ้วย

เป็นถ้วยขนาดใหญ่ที่เลือดไหลอยู่นานก็ยังไม่เต็มสักที สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็ดูซีดเผือดขึ้นมา