กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1026

กู้ชูหน่วนกัดฟันกรอด "ได้ หนึ่งล้านตำลึงก็หนึ่งล้านตำลึง"

เยี่ยจิ่งหานหยุดชะงักและหมุนล้อรถเข็นไปทางกู้ชูหน่วนเพื่อรอให้นางปล่อยเลือดออกมา

กู้ชูหน่วนหยิบมีดขึ้นแล้ววางลงนับครั้งไม่ถ้วนด้วยความรู้สึกซับซ้อนในใจ

เจ้าหมอนั่นก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง เขาให้นางปล่อยเลือดจำนวนมากเช่นนี้ออกมาไม่กลัวว่านางจะสูญเสียเลือดมากเกินไปจนตายเลยหรือ

"เพล้ง...."

นางโยนถ้วยจนแตกและหยิบเลือดแก้วนั้นที่นางเพิ่งปล่อยออกไปขึ้นมาพร้อมกับเดินไปทางห้องนอนของเรือนอี้หยุนและกล่าวว่า "ถึงอย่างไรเพียงแค่ข้าสัมผัสรับรู้ได้ถึงดวงวิญญาณของนางก็พอ เจ้าไม่ต้องรู้วิธีการหรอก"

"ฝ่าบาท หวงกุ้ยจวินได้พักผ่อนลงแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

คนที่เฝ้าประตูเข้ามาขวางกู้ชูหน่วนเอาไว้

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเคร่งขรึม "บังอาจ เขาเป็นหวงกุ้ยจวินของข้า ร่างกายของเขาไม่แข็งแรง มีหรือข้าจะเข้าไปเยี่ยมไม่ได้"

ถ้าไม่ใช่เพราะนางไม่เคยได้เข้ามาในเรือนอี้หยุนแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่ผ่านงานอภิเษกสมรสมา รวมถึงการเรียกดวงวิญญาณภายนอกห้องนอนเมื่อสักครู่ ซึ่งเป็นการกระทำที่ไม่เห็นหวงกุ้ยจวินอยู่ในสายตาเลยสักนิด ไม่งั้นจากการที่นางให้ความสำคัญและดูเป็นห่วงเป็นใยในตอนนี้ละก็ นางกำนัลเหล่านั้นเกือบจะเชื่อแล้วว่าฝ่าบาทเป็นห่วงหวงกุ้ยจวินจริงๆ

"ฝ่าบาทอย่าทรงโกรธ ข้าน้อยรับคำสั่งมาเช่นกัน ฝ่าบาทได้โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ"

แค่มองก็ดูรู้ว่าคนที่เฝ้าประตูนั้นเป็นยอดฝีมือ แม้จะพูดอย่างนอบน้อม ทว่าสายตาของเขากลับแน่วแน่

"ข้าเพียงแค่เข้าไปดูเขาเท่านั้น ข้าจะไม่ทำให้เขาตื่น"

"ฝ่าบาทได้โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ"

กู้ชูหน่วนหันไปมองเยี่ยจิ่งหานพร้อมกับส่งสัญญาณเสนอให้เขาลงมือ

ยอดฝีมือในเรือนอี้หยุนมีเป็นจำนวนมาก หากนางคนเดียวคงไม่พอแน่

เยี่ยจิ่งหานกลอกตามองบนใส่นาง เพื่อบอกนางว่าเมื่อสักครู่นางพูดเองว่าไม่ต้องสนใจวิธีการของนาง

กู้ชูหน่วนแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและน้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นการตักเตือน

"จักรพรรดิอี้ส่งหวงกุ้ยจวินมาผูกสัมพันธไมตรี ข้าคิดว่าไม่ได้ผูกสัมพันธไมตรีอย่างเดียวกระมัง พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่ให้ข้าเข้าไปดูอาการป่วยของเขา?"

เมื่อพูดออกมา คนที่เฝ้าประตูก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด

แม้แต่ยอดฝีมือที่แอบซ่อนอยู่ก็หายใจติดขัด

เป็นเช่นนั้น......

จักรพรรดิอี้ส่งเขามาที่รัฐปิง เพราะต้องการให้เขารักษาอาการป่วย

แต่หากคิดจะรักษาเขาก็พูดออกมาตามตรง เหตุใดถึงต้องแสร้งทำเช่นนี้?

คนที่เฝ้าประตูแสดงสีหน้าลำบากใจและทำได้เพียงมองออกไปไกลๆ

ไม่นานพวกเขาก็กล่าวขึ้น "ฝ่าบาท หวงกุ้ยจวินได้นอนหลับแล้วจริงๆ หรือฝ่าบาทค่อยเสด็จมาพรุ่งนี้อีกครั้งจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ"

นอนแล้ว?

ชีวิตสำคัญกว่าการนอน?

หรือว่าหวงกุ้ยจวินจะไม่ได้อยู่ในห้องนอน?

"ก็ได้ บอกหวงกุ้ยจวินว่าพรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมเขาอีกครั้ง"

กู้ชูหน่วนหันไปทำปากใส่เยี่ยจิ่งหานเพื่อส่งสัญญาณให้เขากลับไป

ระหว่างทาง เยี่ยจิ่งหานเตือนนางอีกครั้งเรื่องการปล่อยเลือด

กู้ชูหน่วนกล่าว "หรือดวงวิญญาณของคนรักของเจ้าจะอยู่ในห้องนอนของเขา? หรืออาจถูกยอดฝีมือของเขาใช้วิชาอะไรที่ทำให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย พรุ่งนี้ข้าจะไปพิสูจน์อีกครั้งที่ห้องนอนของเขา"

ทำให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย?

ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้.....

เพราะรัฐอี้มียอดฝีมือจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน

"เสี่ยวเยี่ยเยี่ย จิตใจของเจ้าโหดเหี้ยมอย่างมากที่พยายามจะให้ข้าปล่อยเลือดจำนวนมากออกมาตลอดเวลา เจ้าไม่มีความคิดสงสารข้าบ้างเลยหรือ?"

"แลกมันด้วยของที่มีมูลค่าเท่ากัน เจ้าเองก็ได้สิ่งที่เจ้าต้องการไป"

"แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่เจ้าไม่สงสารข้าบ้างเลยหรือ?"

เยี่ยจิ่งหานจับรถเข็นแน่นด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่แสดงความรู้สึกอะไร ทว่ากล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น "หนึ่งวัน หากพรุ่งนี้ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงดวงวิญญาณของอาหน่วนละก็ ข้าจะไม่รออีกต่อไปแล้ว"

"ได้ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ ข้าจะออกนอกวังเสียหน่อย เจ้าจะไปหรือไม่?"

เยี่ยจิ่งหานไม่พูดอะไรและเมื่อกู้ชูหน่วนหันไปมอง เยี่ยจิ่งหานก็ได้หายตัวไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ โดยทิ้งนางเพียงลำพัง

กู้ชูหน่วนรู้สึกเศร้าเล็กน้อยและจู่ๆ ก็มีความรู้สึกอยากเข้าไปกอดเขา

คนรักได้ตายจากไปก่อนเวลาอันควร

ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

ศัตรูอาจเป็นคนใกล้ตัวของตัวเอง และยังคงอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

เป็นเรื่องที่ใครก็ไม่อาจรับได้

ในทุ่งที่อุดมสมบูรณ์นอกเมืองหลวง กู้ชูหน่วนขุดมันฝรั่งขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้า