กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1027

อาจเป็นเพราะร่างกายของนางอบอุ่นเกินไป หรืออาจเป็นเพราะเสียงของนางมีพลังแม่เหล็กที่ทำให้รู้สึกอุ่นใจ ทำให้อี้หยุนเฟยสงบลงมาก และปล่อยให้นางกอดเขาลงไปข้างล่าง

"เหมือนจะใกล้ถึงพื้นแล้ว ระวังล่ะ"

อี้หยุนเฟยไม่ทันตั้งตัว กู้ชูหน่วนก็ดึงเขาไปด้านข้างอย่างแรงก่อนจะถึงพื้น

"ซี๊ด...."

เขาล้มลงจนกระดูกแทบหักและเจ็บจนร้องอุทานออกมา

"ปัง...."

"อั่ก...."

ข้างๆ คือเสียงกระอักเลือดของกู้ชูหน่วนที่ดังขึ้น

สมองของอี้หยุนเฟยแทบระเบิด

"น้องสาว น้องสาว....เจ้าอยู่ที่ไหนหรือ?"

"ที่นี่คือที่ไหน ทำไมถึงมืดสนิทขนาดนี้ น้องสาว....เจ้าอยู่ที่ไหน"

กู้ชูหน่วนอยากจะตอบเขา แต่นางล้มลงและกระแทกอย่างแรงจนอวัยวะภายในสั่นสะเทือนและได้รับผลกระทบ

กระดูกตามร่างกายก็แตกหักไปไม่น้อย ทำให้นางไม่มีแรงที่จะตอบกลับไป

"คบไฟ ใช่ ข้ามีคบไฟ"

อี้หยุนเฟยหยิบคบไฟออกมาและเป่าอยู่นานแต่กลับไม่ติดไฟเสียที ทว่ากลับทำให้คบไฟนั้นตกลงพื้นด้วยความประหม่า

เขาพยายามคลำหาอยู่นานกว่าจะเจอและใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะติดไฟได้

ที่นี่มีขนาดใหญ่มาก ทว่าแสงสว่างที่คบไฟสาดส่องไปถึงนั้นมีจำกัด เขาไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน แต่เขารู้เห็นกู้ชูหน่วนนอนอยู่ไม่ไกลจากเขาเท่าไรนัก

ใบหน้าของนางซีดเผือดและมุมปากมีคราบเลือด ลมหายใจของนางอ่อนล้า

อี้หยุนเฟยรีบไปประคองนางขึ้น "น้องสาว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เล่นล้อเล่นกันแบบนี้"

"ร้องไห้....ร้องไห้ทำไม ข้าไม่เป็นอะไรง่ายๆ ข้ายังไม่ตาย"

"ข้าตกใจหมดเลย ข้าคิดว่า....คิดว่า...."

แสงของคบไฟอ่อนลง แต่นางสามารถเห็นหยดน้ำตาสองที่หยดอยู่บนใบหน้าที่งดงามของอี้หยุนเฟยและเมื่อเขาได้ยินว่านางไม่เป็นไร เขาก็ร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน

กู้ชูหน่วนตกลงมาอย่างเจ็บปวดทรมาน แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

นางยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เขา

"เวลาเจ้ายิ้มดูดีกว่าอีก ข้าไม่ชอบเวลาเห็นเจ้าร้องไห้"

"ข้าไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ข้าเพียงแค่...."

"เพียงแค่กลัว? ข้าบอกแล้วว่ามีข้าอยู่ทั้งคน เจ้าไม่มีทางเป็นอะไรได้ ต่อให้ต้องตาย ข้าก็จะตายก่อนเจ้า"

คำนี้หากเป็นคนอื่นพูดกับเขาหรือพูดเวลาอื่น เขาไม่มีทางใส่ใจเลยสักนิด แต่ครั้งนี้ คำนี้เหมือนมีพลังวิเศษอะไรบางอย่างที่กัดกร่อนหัวใจที่เปราะบางของเขาอย่างบ้าคลั่ง

"ทำไม? เราเจอกันเพียงสองครั้งเท่านั้นเอง"

"ไม่รู้ ข้าแค่ไม่ต้องการเห็นเจ้าเป็นอะไรไป"

"เจ้ารู้ไหมว่าการกระทำของเจ้าเมื่อครู่นั้นอาจทำให้เจ้าตายได้?"

"ไม่รู้และไม่อยากรู้ด้วย หากให้ข้าเลือก ไม่แน่ข้าคงไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้าหรอก"

อี้หยุนเฟยตรวจดูบาดแผลของนางด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาง่ายๆ ไม่คิดอะไร แต่เขารู้ว่าต่อให้เกิดขึ้นอีกครั้ง ถึงอย่างไรนางก็เลือกที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาอยู่ดี

สัญชาตญาณที่แท้จริงของคนเราจะออกเมื่อเมื่อถึงเวลาวิกฤติหรือเสี่ยงตาย

"ขาข้าหัก เจ้าถอยไปข้าจะต่อกระดูกด้วยตัวเอง"

กู้ชูหน่วนกัดฟันและจัดการต่อกระดูกของตัวเองอย่างใจแข็ง ได้ยินเสียงดังแกร๊กจากนั้นกระดูกก็ต่อเข้าด้วยกัน

แม้แต่กระดูกซี่โครงนางก็สามารถต่อกลับเหมือนเดิมได้

"เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บ ข้าเจอบาดแผลที่เจ็บกว่านี้ไม่รู้ตั้งเท่าไร เรื่องแค่นี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"

เงียบ

เงียบถึงขนาดที่สามารถได้ยินเสียงเต้นของหัวใจได้

"ทำไมถึงไม่พูดล่ะ?" หรือว่านางจะทำให้เขาตกใจ?

หรือว่าเขาจะตกใจกับถ้ำใต้ดินที่มืดสนิทแห่งนี้?

"เจ้า...เมื่อก่อนเจ้ามักได้รับบาดเจ็บอยู่บ่อยครั้งเลยหรือ?"

"ก็ไม่เท่าไร เมื่อก่อนชีวิตย่ำแย่ ใครๆ ก็พากันรังแก ความสามารถก็น้อย ทำให้ต้องเจ็บตัวอยู่เรื่อย เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่"

"ไม่"

"ไม่ต้องกลัว ประเดี๋ยวฝูกวงก็จะส่งคนมาช่วยเราแล้ว"