กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 103

ชิงเฟิงกลืนน้ำลาย เขารู้มาตลอดว่าพิษของนายท่านนั้นมีความอำมหิตมาก แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า พิษร้ายแรงจำนวนมากนี้เมื่อกัดนายท่านเข้าไปแล้วจะกลับกลายเป็นพิษที่ตายทั้งเป็นได้ และ......

อ่างอาบน้ำที่นายท่านกำลังแช่อยู่ในนั้นเปลี่ยนจากสีขาวบริสุทธิ์เป็นสีดำสนิท ดำราวกับน้ำหมึกยังไงยังงั้น

นี่มัน......

นี่นับว่าเป็นการล้างพิษจำนวนมากในร่างกายของนายท่านใช่ไหม?

เขาพึมพำถามขึ้นมา "เช่นนั้นแล้วควรจะทำเช่นไรกับพิษเหล่านี้ดีขอรับ?"

"ทำไมหรือ เจ้าต้องการเก็บเอาไว้กินหม้อไฟหรืออย่างไร แน่นอนว่าต้องตักออกไปสิ"

"ขอรับ......"

ชิงเฟิงรับคำสั่ง จากนั้นจึงตักพิษจำนวนมากที่ลอยขึ้นมาทิ้งไป

"เช่นนั้นแล้วนายท่านจะลุกขึ้นมาเลยหรือไม่ขอรับ?"

"แช่ตัวต่อ หนึ่งชั่วยามหลังจากนี้ค่อยครอบแก้วเพื่อปลดปล่อยเลือดที่เป็นพิษออกจากร่างกาย"

"ครอบแก้ว? สิ่งนั้นคืออะไรหรือขอรับ?" เป็นวิธีการรักษาอย่างหนึ่งหรือ? ทำไมพวกเขาถึงไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

"ไปตัดไม้ไผ่กลับมาจำนวนหนึ่งและเหลาให้เป็นขวดเล็กๆ ด้านหนึ่งปล่อยว่างเอาไว้ อีกด้านหนึ่งให้มีฝาปิด" ทักษะทางการแพทย์ของยุคนี้ล้าหลังมากและไม่มีแม้แต่การครอบแก้ว

"ขอรับ กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวนี้" ชิงเฟิงโน้มตัวทำความเคารพเยี่ยจิ่งหาน จากนั้นจึงถอยออกไป

กู้ชูหน่วนเหลือบมองดูท้องฟ้า ใกล้จะเช้าแล้ว ถึงว่าทำไมนางจึงรู้สึกง่วงอยู่ตลอดเวลา

กู้ชูหน่วนหาสถานที่ที่เหมาะสมและต้องการจะหลับตาพักผ่อนสักครู่ จากนั้นเยี่ยจิ่งหานก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เจี้ยงเสวี่ย ดูนางให้ข้าดีดี หากนางกล้าที่จะงีบหลับ เช่นนั้นก็โยนนางเข้าไปในถ้ำงูเพื่อให้นางตื่น"

กู้ชูหน่วนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

"ท่านก็แช่ตัวของท่านไป ข้าก็งีบหลับของข้า เราไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกันแบบนี้ไม่ได้หรือ?"

"ไม่ได้ ชีวิตของข้ามีค่าอย่างมาก" อีกความหมายหนึ่งก็คือ ชีวิตของนางไม่ได้มีค่าเท่ากับชีวิตของเขา

"ก็ได้ ชีวิตของท่านมีค่าอย่างมาก"

กู้ชูหน่วนแทบจะหยิบไม้ไผ่ขึ้นมาถ่างตาเอาไว้ไม่ให้เผลอหลับ

นางนึกภาพออกเลยว่าพรุ่งนี้นางจะต้องไปนั่งสัปหงกแอบงีบหลับที่สำนึกศึกษาอย่างแน่นอน

เมื่อท้องฟ้าใกล้จะสว่าง เทพแห่งสงครามลุกขึ้นจากอ่างน้ำสมุนไพร และทำการชะล้างร่างกายอีกครั้ง เขาก็รู้สึกสดชื่นมากยิ่งขึ้น

กู้ชูหน่วนจ้องมองเขาด้วยดวงตาแพนด้าและพูดขึ้นด้วยความเกียจคร้าน "ถอดเสื้อผ้าออก"

กู้ชูหน่วนต้องการบอกปฏิเสธอย่างมีเงื่อนไข

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อเห็นแสงแห่งความหวังในดวงตาของเขา คำพูดที่นางพูดกลับกลายเป็นว่า "แน่นอนว่ามีความหวัง"

ปัดโธ่

นางตกหลุมพรางเข้าอีกแล้ว?

แค่ต้องการรักษาขาของเขาให้หายดี ทำไมมันยากยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์อีกนะ

กู้ชูหน่วนระงับความโกรธเคืองเอาไว้และเดินจากไปด้วยความโมโห "ท้องฟ้าสว่างแล้ว ข้าต้องไปสำนักศึกษาแล้ว"

ชิงเฟิงหมดคำจะพูด

นายท่านตกลงให้นางจากไปแล้วหรือ?

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า นางต่างหากที่เป็นหัวหน้าของจวนท่านอ๋อง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตท่านอ๋องเลย

เยี่ยจิ่งหานหันไปหยิบแก้วหยกขาวและเพ่งมองด้วยสายตาหยั่งรู้ หลังจากที่มองดูแผ่นหลังของนางที่ค่อยๆ เลือนหายไป

เจี้ยงเสวี่ยเดินเข้ามาตรงหน้าและรายงานทีละเรื่อง

"นายท่าน หลังจากการแข่งขันทางวิชาการสิ้นสุดลง มีกลุ่มคนจำนวนทั้งหมดสิบแปดกลุ่มที่ลงมือต่อคุณหนูสาม ซึ่งมีสามกลุ่มที่มีฝีมือการต่อสู้ที่เก่งกาจมาก กระหม่อมก็ได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการจัดการกับพวกมัน"