กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 102

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยคุกเข่าลงทันที พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองผู้เป็นนาย ในขณะที่กู้ชูหน่วนรีบอธิบาย “ขอโทษทีนะ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้างูน้อยน่าเกลียดนั่นจะกัดท่าน... พวกมันสายตาแย่เกินไปแล้ว ข้าจะสับพวกมันให้เป็นชิ้นๆ เดี๋ยวนี้ละ”

เยี่ยจิ่งหานโกรธ

โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก

ที่ยิ่งโกรธก็คือ ทุกครั้งที่เขาถูกกู้ชูหน่วนรังแก ต้องเป็นตอนที่เขาขยับร่างกายไม่ได้ทุกครั้งไป

แม้แต่คราวนี้เขาก็ยังอ่อนแรงจนแค่จะยกมือก็ยังยกไม่ขึ้น

งูน้อย?

นั่นเรียกว่างูน้อยหรือ

เห็นได้ชัดว่ามันคืองูยักษ์ มีงูน้อยที่ไหนตัวยาวเกินสองเมตรบ้าง?

“ดูสิ มันทำร้ายตัวเองเอง ไปเข้าเฝ้าพญายมเสียแล้ว”

กู้ชูหน่วนชี้ไปที่งูตัวนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคลั่งคุณธรรม ราวกับว่างูตัวนั้นชั่วร้ายสุดขีด

งูตัวหนึ่งตายไป แต่ยังมีอีกหลายตัวในนั้น ทั้งยังมีตะขาบและแมงป่องอีกจำนวนมาก เยี่ยจิ่งหานแทบจะถูกสัตว์มีพิษเหล่านี้รุมล้อมไปทั่วทั้งร่าง

ทุกความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทรมานจนเขาแทบขาดใจ

"....."

กร็อบ!

เยี่ยจิ่งหานงอนิ้วเป็นกรงเล็บ เขาคว้าคอของกู้ชูหน่วนเอาไว้ด้วยความเร็วประหนึ่งอสนีบาต

“เจ้ารนหาที่ตาย”

คำพูดที่เยียบเย็นอึมครึมไร้ซึ่งร่องรอยของความอบอุ่นนั้นแฝงไปด้วยจิตสังหารอันหนาวเหน็บ

การที่หายใจไม่ออกอย่างกะทันหันทำให้ใบหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ

นางพลิกฝ่ามือและใช้เข็มเงินเจาะไปที่จุดฝังเข็มของเยี่ยจิ่งหานอย่างรวดเร็ว

ทว่าความเร็วของนางยังเทียบกับความเร็วของเยี่ยจิ่งหานไม่ได้

แกร็ก

เข็มเงินตกลงไปและมือของนางก็ถูกเยี่ยจิ่งหานควบคุมไว้

กู้ชูหน่วนพยายามดิ้นรน แต่มือของเยี่ยจิ่งหานเป็นเหมือนปราการเหล็กที่ยึดแน่น ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์