กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 101

กู้ชูหน่วนลองสัมผัสอุณหภูมิของน้ำในหม้อ น้ำนั้นเย็นมากจนทำให้มือของนางแข็ง

“แหมๆๆ ไม่รู้จริงๆ ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหตุใดท่านจึงไม่แข็งตาย”

“คุณหนูสาม” ชิงเฟิงเตือน

“จะตะโกนเสียงดังทำไม ข้าไม่ได้หูหนวกเสียหน่อย ใช้ยาผงนี่โรยไปรอบๆ ขอบหม้อ เสร็จแล้วก็ใส่งูพิษกับแมงป่องทั้งหมดนั่นลงไป”

“ว่าไงนะ... มันจะไม่ทำลายยารึ นั่นมันสิ่งมีชีวิตทั้งนั้น ถ้ามันกัดนายท่านล่ะจะทำอย่างไร”

“ข้าไม่ต้องการหรอกนะถ้ามันไม่มีชีวิตน่ะ รีบๆ เถอะ เดี๋ยวน้ำก็แข็งอีกหรอก พวกเจ้าจับงูพิษมาได้กี่ตัวก็ไม่มีประโยชน์”

“นายท่าน...”

พวกเขาสองคนจะกล้าทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งคู่มองเยี่ยจิ่งหานและรอฟังคำสั่งของเขา

ดวงตาที่มืดมนของเยี่ยจิ่งหานเป็นประกายวาบ เขาค่อยๆ เอ่ยออกมาว่า “ทำตามนั้น”

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยปาดเหงื่ออีกครั้ง

ทว่าคราวนี้เป็นเหงื่อที่เย็นเยียบ

ฟันของพวกเขาสั่นระริกขณะที่เทตะขาบ แมงมุม และสัตว์มีพิษอื่นๆ ลงไป แม้แต่จิตใจก็ตึงเครียดสุดขีด

ทันทีที่สัตว์มีพิษเหล่านั้นตกลงไปพวกมันก็ว่ายวนอยู่ในหม้อ นอกจากจะไม่กัดเยี่ยจิ่งหาน พวกมันยังกลัวเขาด้วย

พวกมันอยากออกมาจากหม้อแต่ดูเหมือนจะกลัวผงยาที่ขอบหม้อ ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากว่ายวนอยู่ในที่แคบอย่างไม่สบายใจ

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยรออยู่พักหนึ่งก็ยังไม่เห็นว่าสัตว์พิษเหล่านั้นจะกัดผู้เป็นนายของพวกเขา ดังนั้นจิตใจจึงค่อยคลายความตึงเครียดลง

นับว่าคุณหนูสามตระกูลกู้ยังเชื่อถือได้ ถ้าสัตว์มีพิษเหล่านี้กัดผู้เป็นนายเข้าจริงๆ พวกเขาไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไร

“มัวใจลอยทำอะไรอยู่ เอายามาให้ผู้เป็นนายของพวกเจ้าดื่มอีกถ้วยสิ”

กู้ชูหน่วนนั่งไขว่ห้างออกคำสั่งอย่างเกียจคร้าน

เจี้ยงเสวี่ยนำยามาให้

เยี่ยจิ่งหานเหลือบมองยาสีดำสนิทในถ้วย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะดื่มหมดในรวดเดียว

“เอ้า”

กู้ชูหน่วนโยนผลไม้เชื่อมให้เขาพลางหาวหวอด “กินผลไม้เชื่อมสักชิ้นจะได้ไม่ขมปาก จิตใจจะได้ไม่ขมด้วย”

เยี่ยจิ่งหานรับไว้ได้และมองดูผลไม้เชื่อมในมือ ในใจรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เขาเกิดมาพร้อมกับพิษประหลาดและต้องดื่มยามาตลอดตั้งแต่จำความได้ ตลอดชีวิตนี้ สิ่งที่เขาไม่ชอบกินมากที่สุดก็คือยา

ไม่มีใครรู้ว่าเขากลัวความขม แม้แต่เสด็จแม่ก็ยังไม่รู้