กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1032

ประตูใหญ่ถูกผลักออกและอาม่อก็วิ่งเข้ามา

เยี่ยจิ่งหานหันไปมองเจี้ยงเสวี่ยตาเขม็ง

เจี้ยงเสวี่ยเช็ดเหงื่อด้วยความลำบากใจ

ตอนแรกนายท่านเป็นคนบอกเองว่าคนในวังหลังมีเพียงจอมมารคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเข้าออกหอดาบได้อย่างอิสระ เพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดีของนายหญิงของเขา

ฉะนั้นองครักษ์ของหอดาบจึงไม่ได้ห้ามจอมมารไม่ให้เข้ามา

เมื่อนึกถึงสถานะของมู่หน่วน ทำให้เจี้ยงเสวี่ยรีบเข้าไปขวางซือม่อเฟย "คุณชายม่อ นายท่านของข้าน้อยได้รับบาดเจ็บและจำเป็นต้องพักผ่อน ได้โปรดรีบกลับออกไปจากหอดาบก่อนเถอะขอรับ"

ชิ้ว.....

ซือม่อเฟยวิ่งเข้าไปข้างกายของกู้ชูหน่วนอย่างรวดเร็วและกอดเอวที่บอบบางของนางเอาไว้

"พี่หญิงอยู่ที่ไหน ข้าจะอยู่ที่นั่น พี่หญิง อาม่อคิดถึงพี่หญิงเหลือเกิน"

เมื่อเห็นผู้หญิงของตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นกอด เยี่ยจิ่งหานก็รู้สึกเยือกเย็น

จากนั้นก็เห็นเขาสะบัดแขนและจัดการโยนอาม่อออกไปทันที

"ปัง......"

"เจ็บเหลือเกิน.....ข้าเจ็บแขนเหลือเกิน"

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความโมโห "เยี่ยจิ่งหาน อาม่อทำอะไรผิดต่อเจ้าอย่างนั้นหรือ"

"ผิดตั้งแต่หัวจรดเท้า"

"พิลึกคน"

กู้ชูหน่วนเข็นรถเข็นออกไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว

"วันนี้หากเจ้าออกจากประตูนี้ไป ก็อย่าหวังจะได้เงินจากข้าอีกแม้แต่ตำลึงเดียว"

กู้ชูหน่วนเย้ยหยันและเข็นไปข้างหน้าโดยไม่สนใจ

"และอย่าหวังจะได้รู้ว่าฆาตกรตัวจริงที่กำจัดทำลายตระกูลมู่คือใคร"

กู้ชูหน่วนหยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นกล่าว "เจ้ารู้หรือว่าฆาตกรคือใคร?"

"เมื่อก่อนไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้แล้ว"

"คือใคร"

เยี่ยจิ่งหานชำเลืองมองออกไปนอกหน้าต่างและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างเย็นชา "หากเจ้าไม่พูด เช่นนั้นก็อย่าหวังจะใช้ข้าเพื่อช่วยเจ้าตามหาดวงวิญญาณของภรรยาเจ้าแล้วกัน"

"งั้นก็ไม่หาก็ได้"

ไม่ตามหาแล้ว?