กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1033

กู้ชูหน่วนส่งสายตาเพื่อให้ฝูกวงพาซือม่อเฟยออกไป

ภายในหอดาบ กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ข้างนอกประตูด้วยความโกรธที่เดือดพล่าน

เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่ข้างในด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"สนุกมากนักหรือ?"

"หนึ่งแสนตำลึงพอไหมสำหรับค่าซ่อมแซม?"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วเพราะคิดว่าตัวเองหูฝาดไป

"จุดไฟเผาวังหลวงและยังจ่ายเงินค่าซ่อมแซม เยี่ยจิ่งหาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือว่าข้าประสาทหลอนไปเอง?"

"ไม่มีใครมีปัญหาอะไรเลย"

"ไม่พอ เงินหนึ่งแสนตำลึงไม่เพียงพอที่จะซ่อมตำหนักเฟิ่งหลวนด้วยซ้ำ"

"ทองคำหนึ่งแสนตำลึง"

เจี้ยงเสวี่ยตกใจจนหน้าถอดสี

"นายท่าน เราไม่มีเงินทองมากมายเช่นนั้น ความเสียหายของเรือนม่อโรว ตำหนักเฟิ่งหลวนและห้องตำราหลวงไม่ได้กว้างขวางเช่นนั้น...."

"งั้นก็ทำให้เสียหายเยอะกว่าเดิม"

เจี้ยงเสวี่ยตกใจ "อ๋า......"

แววตาที่อบอุ่นของเยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนและยิ้มออกมา "ฝ่าบาท ทองคำหนึ่งแสนตำลึง ฝ่าบาทพอใจหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"พอใจแน่นอน"

นางไม่ได้โง่

ทองคำตั้งหนึ่งแสนตำลึง มันสามารถสร้างห้องตำราหลวง เรือนม่อโรวและตำหนักเฟิ่งหลวนได้อีกตั้งกี่หลัง

"ออกคำสั่งไปว่าคืนนี้ฝ่าบาทจะบรรทมที่หอดาบ"

"เดี๋ยวก่อน ข้าพูดตั้งแต่ตอนไหนว่าข้าจะนอนที่หอดาบ?"

"ฝ่าบาทรับทองคำหนึ่งแสนตำลึงไปเมื่อสักครู่แล้วไม่ใช่หรือ?"

"ข้ารับทองคำหนึ่งแสนตำลึง แต่ข้าไม่ได้ตกลงที่จะ....."

จากนั้นกู้ชูหน่วนจะตระหนักขึ้นมาได้

ที่แท้เยี่ยจิ่งหานก็วางแผนไว้ตั้งแต่ต้น

เขาอยากให้นางอยู่กับเขาเพื่ออะไร?

เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างกำลังจ้องมองนาง

เยี่ยจิ่งหานก็ใช้สายตาอันยั่วเย้าจ้องมองไปที่นาง จากนั้นกู้ชูหน่วนก็กัดฟันกรอด "คืนนี้ข้าจะนอนพักที่หอดาบ"

เพื่อทองคำหนึ่งแสนตำลึง นางยอมก็ได้

อยู่กับเขาก็ได้ ไม่แน่อาจจะได้ทองคำอีกหนึ่งแสนตำลึงก็เป็นได้

"พ่ะย่ะค่ะ"

บรรดาองครักษ์ต่างออกไป ทว่าเจี้ยงเสวี่ยกลับไม่มีทีท่าจะออกไป