กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1034

"งั้นก็เปลี่ยนให้เป็นการยินยอมของเราทั้งคู่สิ"

"......" เขาบ้าไปแล้วหรือไง

"เจ้าคงไม่ได้กลัวที่จะนอนกับข้าใช่ไหม?"

"พูดอะไรเช่นนั้น ข้าเป็นถึงผู้นำของรัฐ ข้าจะกลัวเจ้าหรือ? ข้าแค่รู้สึกว่าข้าเดินไม่สะดวก เลยอยากเรียกนางกำนัลเข้ามาดูแลก็เท่านั้นเอง"

"ฝ่าบาทจะเรียกคนอื่นไปทำไมกัน ให้ข้าเป็นคนดูแลฝ่าบาทดีกว่า"

"เจ้า.....?"

กู้ชูหน่วนกวาดสายตาไปยังขาที่พิการทั้งสองข้างของเขาด้วยความสงสัย

เยี่ยจิ่งหานเข็นรถเข็นมาข้างนาง จากนั้นก็อุ้มนางทันที

จากนั้นรถเข็นก็เคลื่อนไปยังข้างเตียงด้วยตัวเองโดยที่เขาไม่ได้เอื้อมมือไปเข็น และนางก็ถูกเยี่ยจิ่งหานวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

"เจ้าทำอะไร?"

กู้ชูหน่วนจับมือของเขาเอาไว้

"แน่นอนว่าข้ากำลังช่วยปลดชุดให้ฝ่าบาทยังไงล่ะ"

"เยี่ยจิ่งหาน เจ้าคิดจะทำอะไรของเจ้ากันแน่?"

กู้ชูหน่วนเปลี่ยนจากสถานการณ์ที่ถูกกระทำเป็นผู้กระทำเสียเอง จากนั้นนางก็คว้าคอเสื้อของเขาและจ้องมองเขาอย่างเย้ายวน

"ฝ่าบาทคือจักรพรรดินี กระหม่อมคือพระสวามีที่คอยปรนนิบัติดูแลฝ่าบาท ฝ่าบาทคิดว่ากระหม่อมต้องการทำอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าอยากให้ข้าปรนเปรอเจ้า?"

เยี่ยจิ่งหานจับมือที่กำลังคว้าคอเสื้อของเขาและค่อยๆ เลื่อนลงไปเบื้องล่างอย่างเชื่องช้า

"แล้วฝ่าบาทยอมที่จะปรนเปรอไหม?"

กู้ชูหน่วนยิ้มแฉ่งและไม่นานรอยยิ้มนั้นก็หายไป จากนั้นก็สะบัดมือของเขาออกไป

"แน่นอนว่า.....ไม่ ยอม"

รอยยิ้มของเยี่ยจิ่งหานหุบลง

ต่อให้ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ไม่เคยเป็นฝ่ายลุกมากขนาดนี้มาก่อน

และไม่ต้องพูดถึงเรื่องอย่างว่ากับนาง

ทว่านาง......

กลับไม่ให้เกียรติเขาเลยแม้แต่นิดเดียว