กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1036

"ข้าก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็พระสวามีรองนี่เอง ได้ยินมาว่าช่วงนี้เจ้ามอบเงินบริจาคให้กับราชสำนักจำนวนมาก ข้ากำลังคิดอยากจะขอบคุณเจ้า ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าจะได้เจอเจ้าที่นี่"

น้ำเสียงของเหวินเส่าอี๋ดูเย้ยหยันและยิ้มออกมา จากนั้นเขาก็กุมมือของกู้ชูหน่วนราวกับกำลังขอบคุณเยี่ยจิ่งหานแทนกู้ชูหน่วน

ผู้ที่สังเกตจะฟังออกว่าเขาพูดเน้นคำว่าพระสวามีรองหนักแน่นกว่าคำอื่น แถมยังจงใจแสร้งทำเป็นพลอดรักเพื่อเป็นการตักเตือนเยี่ยจิ่งหานว่าเขาต่างหากที่เป็นสามีตัวจริงของนาง และเยี่ยจิ่งหานเองก็เป็นได้เพียงสามีน้อยเท่านั้น

ต่อให้เยี่ยจิ่งหานบริจาคเงินมากแค่ไหน หนึ่งในนั้นก็เป็นของเขา เพราะเขาคือพระสวามีของจักรพรรดินี

หากเป็นปกติ เยี่จิ่งหานไม่มีทางสนใจว่าเขาจะสนิทสนมกับกู้ชูหน่วนมากแค่ไหน แต่ตอนนี้.....

เยี่ยจิ่งหานกุมมืออีกข้างหนึ่งของกู้ชูหน่วนและดึงกู้ชูหน่วนไปข้างเขา

พร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้ม "เจ้าพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก เจ้าเข้าวังมาก็นานทว่ากลับไม่เคยได้มีอะไรกับฝ่าบาท? แต่ข้ากลับได้นอนกับฝ่าบาทอยู่หลายคืน ต่อให้ได้ชื่อว่าเป็นสามีตัวจริง แต่ก็ได้แค่ในนามเท่านั้น"

กู้ชูหน่วนตกใจ

เยี่ยจิ่งหานกำลังอิจฉาอย่างนั้นหรือ?

เหวินเส่าอี๋ก็ตกตะลึงเช่นกัน

เขาแค่พูดไปเรื่อยเท่านั้น เยี่ยจิ่งหานกลับคิดจริงจัง?

หรือว่า......

เขามีอะไรกับมู่หน่วนแล้วจริงๆ?

"ไม่ว่าจะมีอะไรกันอย่างสามีภรรยากันหรือไม่ ถึงยังไงข้าก็เป็นพระสวามีของจักรพรรดินีตลอดไปและถือเป็นสามีตัวจริงของฝ่าบาท อีกร้อยปีคนที่จะได้อยู่ร่วมหลุมศพเดียวกับฝ่าบาทก็คือข้า"

เหวินเส่าอี๋ดึงกู้ชูหน่วนกลับไปและเยี่ยจิ่งหานก็ดึงนางกลับไปอีกครั้ง

ทั้งสองโต้เถียงกันไปมาโดยไม่มีใครยอมใครจนทำให้กู้ชูหน่วนรู้สึกเวียนหัว

นางสะบัดทั้งสองคนออกไปและกล่าวอย่างไร้ความปรานี

"พอได้แล้ว ข้ากำลังทำงาน หากพวกเจ้าไม่มีธุระอะไรก็ออกไปได้แล้ว"

ทั้งสองต่างพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน "มีธุระ"

กู้ชูหน่วนจ้องมองด้วยความสงสัย

วันนี้พวกเขากินยาผิดหรือเปล่า?

ปกติก็ไม่เคยเห็นพวกเขาจะดีกับนางขนาดนี้

พูดเถียงกันจนนางรู้สึกเวียนหัวไปหมดแล้ว

"ฝ่าบาท หากไม่ฝังเข็มให้กระหม่อม เกรงว่าการรักษาก่อนหน้านี้ต้องสูญเปล่าแน่พ่ะย่ะค่ะ"

"งั้นเจ้าอยู่รอข้าก่อน เดี๋ยวข้าจะตรวจดูดวงตาให้เจ้า"

"ฝ่าบาท หากยังไม่รักษาขาของกระหม่อม ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนขาของกระหม่อมจึงจะกลับมาหายดี"