กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1041

"พวกเขามาที่นี่เพื่ออะไร บอกเขาไปว่าข้ากำลังยุ่งกับเรื่องการบริหารราชกิจ ไม่ให้เข้าเฝ้า"

มีครั้งไหนบ้างที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋จะไม่ทะเลาะกันเมื่อต้องอยู่ด้วยกัน

"ฝ่าบาท กระหม่อมน่ารังเกียจมากเช่นนั้นเลยหรือ หรือว่าฝ่าบาทไม่ต้องการรักษาดวงตาให้กับกระหม่อมแล้ว ทำให้ฝ่าบาทหาข้ออ้างเพื่อไล่กระหม่อมไป"

ยังไม่ทันที่คนรับใช้จะออกไปรายงาน เหวินเส่าอี๋และซือม่อเฟยก็ได้เดินเข้ามา

เหวินเส่าอี๋สวมชุดสีขาวที่ดูโดดเด่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

ซือม่อเฟยโถมเข้าหากู้ชูหน่วนทันที ทว่ากลับถูกเยี่ยจิ่งหานขวางเอาไว้พร้อมกับกล่าวอย่างเย็นชา "ฝ่าบาทกำลังรักษาขาทั้งสองข้างให้ข้าอยู่ ไม่หัดดูบ้างหรือ"

"พูดเช่นนี้ก็หมายความว่า ราชกิจที่ฝ่าบาทหมายถึงคือการรักษาขาให้กับพระสวามีรองอย่างนั้นหรือ? งั้นดีเลย เช่นนั้นฝ่าบาทก็ช่วยรักษาดวงตาให้กระหม่อมด้วยแล้วกัน เป็นถึงพระสวามีแห่งรัฐจะปล่อยให้กลายเป็นคนตาบอดได้อย่างไร"

"พี่หญิง พวกเขาบอกว่าสมองของข้ามีปัญหา แต่ข้าไม่รู้เลยว่าสมองของข้ามีปัญหาอะไร พี่หญิงช่วยรักษาให้ข้าด้วยได้ไหม"

คนพวกนี้กินยาผิดเข้าไปหรืออย่างไร

เมื่อก่อนพวกเขาแทบไม่อยากมาเจอกัน แต่ตอนนี้กลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิง มีเยี่ยจิ่งหานโผล่มาเมื่อไร เหวินเส่าอี๋ก็มักโผล่ตามมาด้วยทุกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานรู้อยู่แก่ใจว่าเหวินเส่าอี๋จงใจทำให้เขาโมโห เมื่อได้ยินคำว่าพระสวามีเอกแห่งรัฐก็รู้สึกโมโหขึ้นมา "ไม่รู้จักกฎการมาก่อนได้ก่อนหรืออย่างไร? ต่อให้ตอนนี้เจ้าเป็นพระสวามีเอกก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมนี้ได้"

ซือม่อเฟยคิดจะข้ามเยี่ยจิ่งหานอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ ทำให้เขาโกรธจนกัดเยี่ยจิ่งหาน

"เจ้าเป็นสุนัขหรือไง?" เยี่ยจิ่งหานสะบัดแขนเพื่อหลบเขา

"พี่หญิงเรียกข้าว่าเจ้าหมาน้อย ทำไมข้าจะไม่ใช่หมาล่ะ พี่หญิง พวกเขาร้ายมากที่ไม่ให้ข้ามาหาพี่หญิงเลย โดยเฉพาะเยี่ยจิ่งหาน ข้าคิดถึงพี่หญิงเหลือเกิน โชคดีที่พี่เส่าอี๋พาข้ามา"

"เสี่ยวหูเตี๋ย เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?"

"ในฐานะที่กระหม่อมเป็นถึงพระสวามี การจะมาหาภรรยาของตัวเองต้องมีธุระอะไรด้วยหรือ?"

เจ้าหมอนี่ คำก็พระสวามี คำก็ภรรยาของเขา เขาจงใจยั่วยุให้เยี่ยจิ่งหานโมโหใช่ไหม?

จะมีประโยชน์อะไรกับเขาอย่างนั้นหรือ?