กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1044

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเย้ยหยัน "เจ้าทำได้เหรอ?"

หากเขาคิดจะก่อกบฏต่อรัฐปิงเขาคงทำไปนานแล้ว และลงไม่รอถึงตอนนี้หรอก

เหวินเส่าอี๋หัวเราะ "ก็พูดยาก"

"ก็ได้ๆ รัฐปิงไม่จำเป็นให้พวกเจ้าต้องคอยปกป้องคุ้มครอง พรุ่งนี้ตอนที่ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่รัฐอี้ พวกเจ้าแค่อย่าทำตัวให้น่ารำคาญก็พอ"

กู้ชูหน่วนนอนลงบนเก้าอี้ตัวยาวพร้อมกับดึงขนสุนัขจิ้งจอกมาคลุมร่างกายเอาไว้และนอนหลับไป โดยที่ไม่สนใจออกปากไล่พวกเขาออกไป

ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรนดังออกมา เพราะทั้งสามก็ถูกนางกำนัลเร่งเร้าให้รีบออกไป

วังหลวงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เยี่ยจิ่งหานนั่งลูบแหวนหยกที่นิ้วอันเรียวยาวของเขาอย่างคุ้นเคย

ฝูกวงเดินเข้ามายืนอยู่ต่อหน้าเขาอย่างเงียบๆ พร้อมกับยกกำปั้นขึ้นกล่าว

"คารวะท่านอ๋องหาน ไม่ทราบว่าท่านอ๋องหานเรียกข้าน้อยมามีธุระอะไรหรือขอรับ?"

"ไม่มีธุระอะไรเรียกเจ้ามาไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

"ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น ทว่านายท่านคนใหม่มีงานให้ทำจำนวนมาก ข้าน้อยเกรงว่า......."

"นายท่านคนใหม่? ดูเหมือนเจ้าจะเห็นนางเป็นนายท่านของเจ้าจริงๆ สินะ"

"นายท่านของข้าน้อยมีเพียงนายท่านคนเก่าคนเดียวเท่านั้น ทว่าข้าน้อยได้ตอบตกลงเป็นองครักษ์ให้กับนายท่านคนใหม่หนึ่งปี ฉะนั้นข้าน้อยไม่อาจผิดคำพูดได้ขอรับ"

"ช่วงนี้นางสั่งให้เจ้าทำอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"เอ่อ.....ท่านอ๋องหาน ได้โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยที่ข้าน้อยไม่อาจบอกท่านอ๋องได้"

"เช่นนั้นหรือ? หากนางคิดจะทำเรื่องอันตราย เจ้าก็จะปล่อยนางทำไปอย่างหน้าตาเฉยอย่างนั้นหรือ?"

ฝูกวงไม่พูดอะไร

เขาเป็นสามีของนายท่านหญิง และถือเป็นนายท่านคนหนึ่งของเขาด้วยเช่นกัน

ตามหลักแล้วเขาควรจะบอกเยี่ยจิ่งหาน แต่......

"เจ้ารู้หรือไม่ว่านางเป็นคนเช่นไร?"

ฝูกวงตกใจ "นางไม่ใช่จักรพรรดินีของรัฐปิงอย่างนั้นหรือขอรับ?"

เยี่ยจิ่งหานยิ้ม และรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย "นางคือจักรพรรดินีแห่งรัฐปิง และนางก็เป็นอาหน่วนด้วยเช่นกัน"

"ท่านอ๋องหมายความว่า?"

"นางคือกู้ชูหน่วน นายหญิงของเจ้า"