กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1056

"อืม ระมัดระวังตัวด้วยล่ะ หากข้าหาอาม่อเจอจะรีบไปหาเจ้าที่เมืองหลวงของรัฐอี้ หากเจ้ามีปัญหาเดือดร้อนอะไรก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

"อืม" อี้หยุนเฟยสะอื้นและมองไปที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ เขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หยุดชะงักลงและสุดท้ายก็พูดเพียงรักษาตัวให้ดี

รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปไกลโดยมีขบวนทหารองครักษ์ที่คอยปกป้องคุ้มกันกว่าร้อยคน ซึ่งดูต่างไปจากความเรียบง่ายตอนมาถึง เมื่อเทียบกันแล้วตอนนี้ทั้งหมู่บ้านเหมียนต่างรู้ว่าองค์ชายของรัฐอี้และจักรพรรดินีของรัฐปิงได้เสด็จมาที่หมู่บ้านแห่งนี้

หลังจากกู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ส่งขบวนออกไปก็กลับเข้าไปในห้อง

ภายในป่าไผ่ ขบวนที่กลับไปยังรัฐอี้ยังคงเดินหน้าต่อไป เมื่อจู่ๆ ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ลมก็โหยหวน และกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ก็สาดกระเซ็นเข้ามาจากที่ไกลๆ

สีหน้าของผู้อาวุโสหลายคนเปลี่ยนไป และในขณะที่ตะโกนเสียงดัง พวกเขารวมร่างกันโดยตั้งใจที่จะปิดกั้นกระแสน้ำวน "ระวังกระแสน้ำวน แยกย้ายกันไป แยกย้ายกันไปเร็วเข้า"

กระแสน้ำวนนั้นรุนแรงและรวดเร็วมาก เพียงแค่เข้าใกล้กระแสน้ำวน คุณจะถูกดูดเข้าไปทันที และกลายเป็นหมอกเลือดทันที

โชคดีที่ภายใต้การรวมตัวของผู้อาวุโสวรยุทธระดับหกหลายคน ทำให้พลังทำลายล้างของวังน้ำวนลดลงอย่างกะทันหัน มิฉะนั้น ทุกคนในขบวนจะถูกกระแสน้ำฆ่าตายและกลายเป็นหมอกเลือดแน่นอน

ถึงกระนั้น ทุกคนก็ถูกดูดเข้าไปในวังน้ำวนและขยับตัวไม่ได้

ด้วยสายตาที่เฉียบคมและมือที่ฉับไว ผู้อาวุโสฉีและผู้อาวุโสหรงรีบดึงผู้คนในรถม้าอย่างรวดเร็วและรีบออกไปโดยหลีกเลี่ยงวังน้ำวนที่ห่อหุ้มไว้ได้อย่างหวุดหวิด

พวกเขามียอดฝีมือวรยุทธระดับหกสี่คนติดตามมาด้วย

ทั้งสองถูกห่อหุ้มด้วยกระแสน้ำวน เพื่อคอยต้านทานเขาวงกตของกระแสน้ำวนและช่วยชีวิตผู้คุมได้หลายร้อยคน

ทำให้ตอนนี้อี้หยุนเฟยมีผู้อาวุโสเพียงสองคนที่จะปกป้องเขา

"ตู้ม......"

ลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาอี้หยุนเฟย

ผู้อาวุโสฉีและผู้อาวุโสหรงประสานมือของพวกเขาด้วยกัน เพื่อปิดกั้นลูกไฟ และมองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

"ใครกัน เหตุใดต้องลอบโจมตีเราด้วย"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า……"

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังจากไกลและขยับเข้ามาใกล้ หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาช้าๆ ใต้ก้อนเมฆและหมอก พร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย ฟังแล้วขนลุกอย่างมาก

"เพื่อนเก่าพบเจอกัน แน่นอนว่าต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่"

"ปัง……"

ฮวาอิ่งเหยียดนิ้วที่เรียวยาวของนางออกและค่อยๆ ชี้ไปที่อี้หยุนเฟย

"เพื่อนเก่าของข้า ก็คือ...เขา"

ผู้อาวุโสหรงและผู้อาวุโสฉีต่างจ้องมองไปที่อี้หยุนเฟยด้วยความประหลาดใจ

อี้หยุนเฟยส่ายหัว เขาไม่รู้จักนางเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะกลัวเมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัว อี้หยุนเฟยยังคงพูดด้วยความโกรธว่า "ผู้เฒ่าหยางไม่ได้มีความคับแค้นใดๆ ต่อเจ้า เหตุใดเจ้าถึงฆ่าเขา"

"ข้ามีความสุข ฮ่า ฮ่า ฮ่า..."

ฮวาอิ่งยื่นมือของนางออกไปที่แสงแดด และกรีดกรายนิ้วของนางอย่างชั่วร้าย

"ผู้เฒ่าเจียงและคนอื่นๆ เจ้าทำอะไรกับพวกเขา?"

มีชายชราสามคนที่ไปหาแผ่นป้ายอักษรสีเหลืองด้วยกัน ผู้เฒ่าหยางตายแล้ว ผู้เฒ่าเจียงและผู้เฒ่าเฉิน พวกเขาจะถูกนางลงมือทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมด้วยหรือไม่

"เจ้าอยากรู้ ฮึ ข้าไม่บอก แต่…..ข้าบอกความลับอะไรกับเจ้าอย่างหนึ่ง พ่อกับแม่ของเจ้าถูกข้าฆ่าตายทั้งคู่"