กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1058

“คิดจะสังหารข้า ต้องดูก่อนว่าเจ้ามีความสามารถนั้นอยู่หรือไม่”

อี้หยุนเฟยพ้นลมหายใจอันเยือกเย็น ดีดนิ้ว หน้าไม้ยาวหลายเมตรปรากฏออกมา ลูกศรจำนวนมากพุ่งเข้ามาฮวาอิ่งรอบทิศทางโดยปราศจากมุมอับ

ลูกศรจำนวนมากถาโถมเข้ามา ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ หากเป็นคนธรรมดาไม่มีทางหนีรอดจากการโจมตีของหน้าไม้นี้ได้เลย

หลังจากนั้นวรยุทธ์ของฮวาอิ่งก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด ลูกศรหน้าไม้ที่พุ่งเข้ามาเหล่านั้นไม่อยู่ในสายตาของนางเลยแม้แต่น้อย

นางโบกเสื้อแขนของนาง ลูกธนูหน้าไม้หยุดอยู่กลางอากาศราวกับว่ามันถูกแช่แข็ง

“เจ้าเด็กเหลือขอ เจ้าคิดว่าการที่ถูกลูกธนูนับพันทิ่มแทงนั้นจะรู้สึกอย่างไร? หากลูกสาวของนางสารเลวนั่นเห็นสภาพศพของเจ้าในป่าไผ่ นางจะปวดใจหรือไม่?”

“ไม่ หากนางได้เห็นว่าเจ้าถูกทรมานจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เหมือนกับตายทั้งเป็น และสุดท้ายก็จากไปอย่างน่าอนาถ เช่นนั้นนางคงจะประทับใจในตัวเจ้ามากขึ้น”

ฮวาอิ่งเอียงศีรษะของเนางและมองไปรอบ ๆ ราวกับว่านางกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้กู้ชูหน่วนมาที่นี่และเห็นการตายอันน่าสลดใจของอี้หยุนเฟยด้วยตาของนางเอง

อี้หยุนเฟยเม้มริมฝีปากของเขา ดีดนิ้วอีกครั้ง ทันใดนั้นลูกศรหน้าไม้ก็ผลิบานเป็นดอกบัวเหล็กอันสว่างไสว และพุ่งไปที่ร่างของฮวาอิ่งอย่างรุนแรงและพร้อมเพรียง

ฮวาอิ่งขมวดคิ้ว นางยืนขึ้นและปล่อยฝ่ามือเข้าไปปะทะกับดอกบัวเหล็กเพื่อทำลายมัน

แต่ดอกบัวเหล็กราวกับว่ามีดวงตาติดอยู่ มันไล่ตามนางเหมือนว่าหากนางไม่ตาย ดอกบัวเหล็กก็ไม่มีวันหยุด

ฮวาอิ่งหัวเราะออกมา “เฮอ เฮอ เฮอ ดอกบัวเหล็กนี่ช่างน่าสนใจเหลือเกิน นางผู้หญิงสารเลวนั่นเป็นคนสอนเจ้ามาใช่ไหม มันเป็นหนึ่งในอาวุธลับของนาง และมีเพียงไม่กี่คนบนโลกที่สามารถเอาชนะนางได้”

อี้หยุนเฟยพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นดอกบัวเหล็กก็เปลี่ยนทิศทางไปตามเสียงดีดนิ้วของเขาอย่างต่อเนื่อง ยิง แทง เฉือน กด หรือกระแทกเพื่อต้องการเอาชีวิต

มุมปากของฮวาอิ่งเผยให้เห็นรอยยิ้มอันชั่วร้าย “น่าเบื่อ เลิกเล่นได้แล้ว”

“บูม......”

เสียงระเบิดดังขึ้น ดอกบัวเหล็กแหลกสลายกลายเป็นผุยผงในชั่วพริบตา

“ฟ่อ......”

“เจ้าเด็กเหลือขอ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะวางยาพิษไว้ในดอกบัวเหล็ก”

ฮวาอิ่งปิดจมูกของตนเองเพื่อหยุดหมอกพิษซึ่งกำลังกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า

นางไม่รู้ว่ามันคือพิษอะไร