กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1067

หัวใจของเหวินเส่าอี๋แทบจะหยุดเต้น

แม้เขาจะรู้ว่าพ่อของเขาถูกกู้ชูหน่วนสังหารอย่างโหดเหี้ยม แต่เขาก็ยังมีความหวังอยู่เล็กน้อยว่าเรื่องทั้งหมดนั้นจะเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด

แต่ทว่า......

ฮวาอิ่งกลับมองมาที่เขาเหมือนเป็นตัวตลก

มุมปากสั่นไหว พูดออกมาทีละพยางค์ “แน่นอนว่าถูก......ถูกคนที่เจ้ารักที่สุดอย่างกู้ชูหน่วนฆ่าตาย”

ความหวังอันริบหรี่ที่เหลืออยู่สลายไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

ภาพการตายในน่าสลดใจของพ่อเขาผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง

เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าเนื้อและเลือดพ่อของเขาถูกตัดออก เหลือเพียงแค่กระดูก เห็นด้วยตาตัวเองว่าเขาถูกตัดหูและจมูก เลือดไหลออกมา เห็นด้วยตาตัวเองว่าเป็นคนกู้ชูหน่วนถือมีดฟันคอพ่อของเขา

เสียดายที่ศีรษะพ่อของเขาตกอยู่บนพื้น แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ตายตาไม่หลับ

เมื่อนึกถึงภาพดังกล่าว เหวินเส่าอี๋ก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

แววตาของเขาเปลี่ยนไป เยือกเย็นจนไม่กล้าสบตากับใคร

เมื่อเห็นเขาทุกข์ทรมาน ฮวาอิ่งรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า ก่อนที่พ่อของเจ้าจะตายเขาได้ผ่านอะไรมาบ้าง? ฮึฮึ......เขาถูกไฟน้ำแข็งมัวเมา พิษของไฟน้ำแข็งมัวเมาแข็งแกร่งเพียงใด เจ็บปวดและทรมานเพียงใด ข้าคิดว่าคงไม่ต้องให้ข้าพูดมาก”

“เขายังถูกพิษแมงมุมพิษหลากสี แมงมุมพิษหลากสีบ่อนทำลายไขกระดูกและอวัยวะภายในของเขา ทำให้เขาเหมือนกับตายทั้งเป็น”

“แมงมุมพิษหลากสีเป็นวิชาต้องห้ามของเผ่าหยก เนื่องจากมันโหดร้ายเกินไป เผ่าหยกจึงสั่งให้ไม่ให้ฝึกฝนในช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมา แต่เพื่อกำจัดเผ่าเพลิงฟ้าอย่างพวกเจ้า เพื่อฆ่าพ่อของเจ้า เพื่อต่อต้านสวรรค์ นางจึงแอบฝึกฝนวิชานี้”

ศีรษะของเหวินเส่าอี๋ถูกปกคลุมไปด้วยความเย็น ท่าทางของเขาดูผิดไปจากปกติเป็นอย่างมาก

กู้ชูหน่วนไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเผ่าหยก และนางเองก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วใช่วิชาแมงมุมพิษหลากสีอย่างที่กล่าวมาหรือไม่

แต่เยี่ยจิ่งหานกลับกล่าวออกมาว่า “อย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของนาง ข้ารู้จักกับเผ่าหยกมาหลายปี แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องของแมงมุมพิษหลากสีมาก่อน”

ยอมสละวรยุทธ์ที่เล่าเรียนมาเป็นเวลาหลายสิบปีเพื่อการโจมตีครั้งสุดท้าย

เวลานี้เขาไม่ได้นิ่งสงบและสง่างามเหมือนแต่ก่อน

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหารและความเกลียดชัง

ราวกับราชาปีศาจที่ออกมาจากส่วนลึกของขุมนรก

เยี่ยจิ่งหานและกู้ชูหน่วนโจมตีด้วยพลังทั้งหมดที่มีเพื่อจัดการกับเหล่าโครงกระดูก พวกเขาพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า

“เสี่ยวหูเตี๋ย อย่าไปหลงกลนาง รีบสงบสติอารมณ์ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะถูกธาตุไฟเข้าแทรกจนเข้าสู่ห้วงมาร”

“ฮ่าฮ่าฮ่า......กู้ชูหน่วนไม่เคยรักเจ้ามาก่อน ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ นางก็เห็นเจ้าเป็นแค่หมากตัวหนึ่ง ที่นางดีกับเจ้าทั้งหมดก็เพื่อแก้แค้น”

“ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะกำจัดกระดูกสะบักของเจ้าอย่างไร้ความรู้สึก และโยนเจ้าเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามเพื่อให้เจ้าเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง”

“นางแม่มดเฒ่า หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าได้แล้ว ข้าไม่ต้องการที่จะฟังมัน”