กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1074

ซือม่อเฟยแบกนางไว้บนหลังและเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว แต่กลับเคลื่อนที่ไปผิดทาง หากยังมีแรงอยู่ กู้ชูหน่วนจะต้องตะโกนด่าเขาอย่างแน่นอน

นี่มันเรื่องงี่เง่าอะไรกัน ขนาดคนที่ชอบหลงทางยังไม่มั่วถึงขนาดนี้ นางปวดหัวจนอยากจะตาย

ภายใต้ความงุนงง เสียงการต่อสู้ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ และดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน

นางได้ยินอย่างแผ่วเบา “พี่หญิง เจ้าทนอีกนิด ใกล้จะถึงแล้ว”

“เจ้าบอกว่าจะปกป้องข้า เวลานี้ข้าสูญเสียวรยุทธ์ไปแล้ว แค่ให้ข้าไปจับไก่ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลข้าให้ดี”

“พี่หญิง เจ้าอย่าเพิ่งหลับ รีบดูเร็วว่าข้าต้องไปทางไหน เมื่อสักครู่ก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ว่ามันอยู่แถว ๆ นี้ แต่เหตุใดถึงได้ไกลออกมาอีกแล้ว หรือว่าพวกเขาจะต่อสู้และเคลื่อนที่ไปพร้อมกัน และให้พวกเราไล่ตามไป”

กู้ชูหน่วนโกรธจนได้สติขึ้นมาทันใด

“เหตุใดเจ้าจึง......เจ้าจึงไปทางตะวันตกอีกแล้ว”

“เอ๋......ก็เห็นอยู่ว่าข้าไปทางทิศใต้”

“......”

“น่ารำคาญชะมัด ข้าไม่มีพลัง ไม่เช่นนั้นระยะเพียงเท่านี้ข้าคงพาเจ้าบินไปแล้ว”

“......”

“พี่หญิง เหตุใดเจ้าจึงหลับไปอีกแล้ว เจ้าจะหลับไม่ได้ รีบตื่นขึ้นมาแล้ว”

“ใช่แล้ว ในร่างกายของเจ้ามีวิชาคืนชีพบุปผาผลิบานของข้าอยู่ เจ้าลองใช้มันออกมาดู”

ด้วยการเคลื่อนที่อันรุนแรง ร่างกายของกู้ชูหน่วนกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เวลานี้นางรู้สึกเวียนหัวเป็นอย่างมาก

อะไรคือวิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน

นางไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วจะใช้ออกมาได้ยังไง

“บูม......”

ไม่รู้ว่าซือม่อเฟยหาทางพบแล้วหรือว่าอย่างไร

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ที่กำลังต่อสู้กับฮวาอิ่งอยู่บนอากาศเห็นพวกเขาวิ่งไปวิ่งมาอยู่ที่เดิม รู้สึกเป็นห่วงพวกเขา จึงเลือกที่จะล้มลงแทบเท้าของพวกเขา

เสียงดังสนั่น ทำให้นางและซือม่อเฟยล้มลงกับพื้น

กู้ชูหน่วนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลืมตาขึ้นมา

ซือม่อเฟยหลุม

เหตุใดพวกเขาทั้งสองถึงได้ตกลงมาในหลุม

ขั้นกลางระดับเจ็ดสองคนต่อสู้กับระดับมนุษย์ การต่อสู้นี้ผ่านมาหนึ่งวันเต็ม เหตุใดจึงยังไม่จบสิ้น

แต่เมื่อลองมองให้ดู คนที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋กำลังต่อสู้ด้วยนั้นใช่ฮวาอิ่งเสียที่ไหน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังต่อสู้กับชายชราระดับหกหลายคน

ชายชราระดับหกหลายคนพวกนี้รวมถึงชายชราสองคนที่เพิ่งตายจากไป หากเดาไม่ผิด คนพวกนี้เป็นคนของอี้หยุนเฟย และทุกคนก็ตายไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เวลานี้พวกเขากำลังโจมตีมาที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋อย่างสุดชีวิต

ไม่ พวกเขาตายไปแล้ว ที่พวกเขาทำเช่นนี้จะต้องถูกควบคุมเป็นแน่

และ......ความแข็งแกร่งของพวกเขาในตอนนี้ มากกว่าตอนที่พวกเขายังมีชีวิตเสียอีก

ประกอบกับพวกเขาฆ่าไม่ตาย ไม่ว่าจะล้มลงไปสักกี่ครั้งก็ลุกขึ้นมาอีก โจมตีอย่างไรก็ไม่มีวันจบสิ้น

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋กำลังพัวพันกับการต่อสู้และไม่สามารถปลีกตัวออกได้ จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พวกเขาจะไปสู้กับฮวาอิ่ง

แต่ซือม่อเฟยกลับพูดออกมาว่า “ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังถูกแมงมุมพิษหลากสีควบคุมอยู่?”

“วิชาต้องห้ามของเผ่าหยก?”

“น่าจะเป็นการใช้งานประสานกันระหว่างวิชาต้องห้ามของเผ่าหยกและวิชาเวทของเผ่าเพลิงฟ้า ทรงพลังมาก ตราบใดที่คนพวกนั้นยังถูกควบคุมด้วยแมงมุมพิษหลากสี ต่อให้ตาย หากศพยังไม่สลายไป พวกเขาก็ยังถูกควบคุมอยู่ดี”

“มี......มีวิธี......มีวิธีจัดการไหม?”

“มี นั่นก็คือก่อนที่พวกเขาจะตาย ต้องตัดคอพวกเขา หรือไม่ก็เผาศพของพวกเขา”

กู้ชูหน่วนรู้สึกปวดหัว

ดูเหมือนมีภาพบางอย่างพยายามจะโผล่ออกมาแต่ก็มองไม่เห็นอะไร รู้สึกทรมานจนขมวดคิ้วแน่น

“พี่หญิง เจ้าเจ็บปวดมากเลยงั้นหรือ?”

“อาม่อ......ข้าปวดหัวมาก”

กลางอากาศ ร่างหนึ่งร่างค่อย ๆ บินลงมา พร้อมกับเสียงหัวเราะอันน่ากลัว

“ฮ่าฮ่าฮ่า......ขั้นกลางระดับเจ็ด มันก็แค่นั้น”

“ยายเฒ่าปีศาจ เอายารักษาแผลที่เกิดจากลำแสงพวกนั้นออกมาให้พี่หญิงของข้าเดี๋ยวนี้”

“ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็เจ้าเด็กโง่ผู้นี้นั่นเอง อ่า......ขนาดพวกเขาที่อยู่ขั้นกลางระดับเจ็ดยังทำอะไรข้าไม่ได้ แต่เจ้าที่เป็นแค่ขยะ กล้าดียังไงมาพูดจาอวดดีกับข้า แต่ต้องยอมรับว่าพลังของเจ้านั้นช่างแข็งแกร่ง สมแล้วที่เป็นผู้นำของเผ่าปีศาจ ลำแสงของข้า นอกจากข้าแล้วก็ไม่เคยมีใครทำลายมันได้มาก่อน คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากลับสามารถจัดการมันได้”

จอมมารเย้ยหยัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ลำแสงกระจอกนั่น

หากไม่ใช่เพราะว่าเขาสูญเสียวรยุทธ์ มันคงถูกขาทำลายไปตั้งนานแล้ว

ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงตอนนี้