กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1073

ซือม่อเฟยพลิกฝ่ามือ ตั้งใจจะใช้ดอกดาตูราเพื่อทำลายลำแสง

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ฝ่ามือของเขากลับว่างเปล่า

ดอกดาตูราที่อยู่กับเขามาโดยตลอดนั้นไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเขา

ซือม่อเฟยพยายามอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม

“บูม......”

ลำแสงตกลงมา

ซือม่อเฟยพลิกตัวขึ้นไปอยู่บนร่างกายของกู้ชูหน่วนเพื่อปกป้อง พร้อมกับใช้พลังภายในของตนในการป้องกัน

“อึก......”

ความรุนแรงของลำแสงทำให้เขากัดฟันแน่น เจ็บปวดจนแทบจะร้องไห้ออกมา

พลังภายในของเขาไปไหน?

ดอกดาตูราของเขาอยู่ที่ไหน?

ลำแสงตกลงมาอีกครั้ง

ซือม่อเฟยท่องคาถาอย่างเงียบ ๆ โดนหวังว่าจะใช้วิชาเคลื่อนย้าย เพื่อย้ายลำแสงออกไป

“บูม......”

ลำแสงยังคงตกลงมาเช่นเดิม

ร่างกายของเขาถูกโจมตีจนไหม้เกรียม

ด้วยความงุนงงและการกระทำหลายอย่าง ทำให้เขาค่อย ๆ นึกอะไรขึ้นมาได้

วรยุทธ์ของเขาถูกทำลายไปแล้ว

เมื่อสามปีก่อน เพื่อพี่หญิงของเขา เขาได้ต่อกรกับสวรรค์และทำลายวรยุทธ์ทั้งหมดของตนเอง

หากไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขา กู้ชูหน่วนเกรงว่าเขาคงถูกหามออกไปตั้งนานแล้ว

นี่มันเวลาไหนแล้ว ทำไมยังโง่เช่นนี้

ยืนงงอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ว่าจะงงอะไร ถูกลำแสงไปตั้งสองครั้งแล้ว ยังไม่คิดจะหลบอีกหรือไง?

นางเกรงว่าหากหลบลำแสงอีกครั้งไม่ได้ อาจจะทำให้ซือม่อเฟยโง่เขลา กู้ชูหน่วนรีบดิ้นรนตะเกียกตะกายไปด้านหน้า เพื่อต้องการหนีจากคนงี่เง่าอย่างซือม่อเฟย

ลำแสงตกลงมาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง พุ่งลงมาด้วยความเร็วที่มากกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า

กู้ชูหน่วนไม่กล้าที่จะมองพวกของซือม่อเฟยที่ต้องทรมานเพราะนางอีกต่อไป และไม่กล้าลืมตาดูบาดแผลที่เกิดจากลำแสงบนร่างกายของนาง

“ตูม......”

“ปัง......”

“บูม......”

“ควับ......”

เสียงที่วุ่นวายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดตามที่คาดเดาไว้

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นอย่างสั่นเทา ฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้าของนางทำให้นางคิดว่าตนเองมองผิดไป

บนอากาศ ไม่รู้ว่าซือม่อเฟยทำได้อย่างไร เขารวบรวมเหล่าอักขระที่ใช้ต่อกรกับฮวาอิ่งเมื่อสักครู่เข้าด้วยกัน จากนั้นก็โจมตีไปยังลำแสงที่ตกลงมา

นี่คืออักขระโบราณ พวกเขาคิดว่ามันสุดยอดมาโดยตลอด ดังนั้นจึงใช้มันเพื่อต่อกรกับฮวาอิ่ง

แต่อักขระพวกนี้กลับไม่ส่งผลกระทบกับฮวาอิ่งแต่อย่างใด

พวกเขาจึงละทิ้งความคิดที่จะใช้อักขระซึ่งเป็นไพ่ตายในการต่อสู้

คิดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้อักขระจะมีพลังอันน่าเหลือเชื่อ

พลังของมันที่ปรากฏออกมาแต่ละครั้งเพียงพอที่จะทำร้ายโลก

ภายใต้ความรุนแรงของอักขระ ลำแสงที่ไร้ซึ่งคู่ต่อกรก็ร่นถอยไปอย่างเชื่อฟัง

ถูกทำให้หมดสภาพโดยอักขระ

มองมายังซือม่อเฟย เขาใช้อักขระด้วยมือทั้งสองข้าง การเคลื่อนไหวของเขาพลิ้วไหวดุจสายน้ำ

หากอักขระนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกนางเป็นคนศึกษาออกมาด้วยตัวเอง กู้ชูหน่วนคงคิดว่าซือม่อเฟยเป็นคนคิดค้นอักขระเหล่านี้ขึ้นมา

และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เขารู้วิธีการใช้อักขระเพื่อสร้างค่ายกลขนาดใหญ่ ไม่ว่าลำแสงเหล่านั้นจะโจมตีเข้ามาทิศทางไหนก็ไม่สามารถทะลุผ่านค่ายกลมาถึงตัวนางได้

นี่ นี่ นี่มัน

......

นี่คือพลังของจอมมารงั้นหรือ?

แม้ว่าตอนนี้เขาจะเสียวรยุทธ์ที่ใช้ในการต่อสู้ไป

สูญเสียความทรง แต่จิตวิญญาณส่วนลึกของเขาก็ไม่อาจจะดูถูกได้

“พี่หญิง......”

ภายใต้ความงุนงง ซือม่อเฟยพยุงนางขึ้น แบกนางขึ้นหลังและวิ่งลงจากภูเขา

ฝูกวงและลั่วอิ่งมองไปด้วยความสับสน

เขาควบคุมลำแสงได้แล้วไม่ใช่หรือ?

เหตุใดเขาถึงยังพานายท่านหนีไปอีก?

นายท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส นางจะไปทนกับการวิ่งเช่นนั้นได้อย่างไร

“อ่า......อาม่อ เจ้า......เจ้าจะพาข้าไปไหน?”

“ยายผู้หญิงบ้านั่นกล้าทำร้ายพี่หญิงจนบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ ข้าจะไปจัดการกับนาง”

“เช่น......เช่นนั้นเจ้าแบกข้ามาทำไม?”

“แผลจากลำแสง มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถรักษามันได้”

“เช่นนั้น......เจ้าวิ่งไปทางตะวันตกเพื่อ......เพื่ออะไร?”

“ไปหาพวกเขา”

กู้ชูหน่วนรู้สึกโกรธ เจ็บปวด และหดหู่ใจไปพร้อมกัน

“พวกเขา......พวกเขาอยู่ทางทิศเหนือ”

“อ่า......ทิศเหนืออยู่ทางไหน?”

“......”