กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1072

“พี่หญิง......”

“อย่า......อย่าเข้ามา”

เสียงของกู้ชูหน่วนดังอย่างคลุมเครือ

ซือม่อเฟยจะไปได้ยินได้อย่างไร

ถึงต่อให้ได้ยินเขาก็คงไม่สนใจ

เขาวิ่งเข้ามารับการโจมตีของลำแสงแทนนาง

หัวใจของกู้ชูหน่วนแทบจะแหลกสลาย

ฝูกวงและลั่วอิ่งมีวรยุทธ์ รับการโจมตีของลำแสงเพียงไม่กี่ครั้งก็บาดเจ็บเจียนตาย

อาม่อไม่เป็นวรยุทธ์เลยแม้แต่น้อย เขาจะรับมันไว้ได้อย่างไร

ภายใต้สถานการณ์แห่งความสิ้นหวัง กู้ชูหน่วนกัดริมฝีปากของตนเองเพื่อบังคับให้ตนเองตื่นขึ้น

สิ่งที่ตามองเห็น ผมของซือม่อเฟยตั้งตระหง่านอยู่เหนือลำแสง มีควันลอยขึ้นมาเหนือศีรษะของเขา

แม้แต่ป่าไผ่โดยรอบก็ยังลุกเป็นไฟ

“อาม่อ......อาม่อ......”

“บูม......”

ลำแสงอีกดวงหนึ่งพุ่งเข้ามายังร่างกายของซือม่อเฟย

ร่างของเขากระดอนขึ้นและล้มลงอย่างแรง

รูม่านตาสีน้ำเงินม่วงของเขาหดตัวลงทันที กุมศีรษะไว้ด้วยความเจ็บปวด นอนดิ้นอยู่บนพื้น

“อาม่อ......อาม่อ......”

กู้ชูหน่วนอยากจะลุกขึ้น แต่ร่างกายของนางเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว ถ่วงน้ำหนักไว้จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ฝูกวงและลั่วอิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส แค่ขยับยังลำบาก จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะเข้าไปช่วยซือม่อเฟย

“ยายแม่มดเฒ่า หากพวกของอาม่อเป็นอะไรไปแม้แค่คนเดียว ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจที่มายังโลกใบนี้”

“อาม่อ......เจ้าหมาน้อย......”

“พัฟ......”

ซือม่อเฟยซึ่งถูกลำแสงโจมตีเข้ามาอย่างรุนแรงอีกครั้งรู้สึกว่าสมองของเขากำลังจะระเบิด เข้าจ้องมองป่าไผ่ที่กำลังลุกเป็นไฟ ภาพต่าง ๆ มากมายแวบเข้ามาในสมองของเขา

ผู้หญิงในชุดสีแดงเพลิงควักเลือดของตนเองลงไปในเตากลั่นยา ผู้คนที่อยู่รอบตัวนางร้องไห้อย่างสุดหัวใจ

โดยเฉพาะชายที่รูม่านตาคู่นั้นของเขาเหมือนกับมีปีศาจอยู่ด้านใน เขากอดศพของนางไว้แน่น ใช้วิชาพลิกฟ้าเพื่อคงจิตวิญญาณของนางไว้ และมอบโอกาสให้นางไปเกิดใหม่

เจ็บปวดเหลือเกิน......

คนในภาพเหล่านั้นคือใคร

กู้ชูหน่วนโอบกอดร่างกายที่เย็นเยือกของซือม่อเฟย

ไม่ว่าลำแสงจะทำให้นางทรมานมากเพียงใด เวลานี้นางก็รู้สึกชินชาไปกับมันแล้ว

พยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อไม่ให้ตนเองหมดสติเพียงเพราะต้องการปกป้องซือม่อเฟยให้นานกว่านี้

พลังทำลายของลำแสงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาก็ไม่มีแรงที่จะพุ่งออกไป

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงโอบกอดซือม่อเฟยไว้

ต่อให้ต้องตาย นางก็จะปกป้องซือม่อเฟยจนถึงวินาทีสุดท้าย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางกอดแน่นเกินไป หรือเพราะความทรงจำที่ฝังลึกเกินไป ทำให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นกลับมาอีกครั้ง

ทันใดนั้นซือม่อเฟยก็ลืมตาขึ้น จ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความมั่นใจ ที่แท้ก็เป็นนาง

ร่างกายของเขามีแรงขึ้นมาในทันใด

จากนั้นก็โอบกอดนางไว้

“พี่หญิง เป็นเจ้า......เป็นเจ้าใช่หรือไม่? เจ้ายังไม่ตายใช่ไหม?”

“หนี รีบหนีไป ลำแสงนี้จะไม่ไล่ตามเจ้า ขอแค่เจ้าออกจากตัวข้า เจ้าก็จะปลอดภัย”

“ลำแสง? นี่เป็นฝีมือของใคร เหตุใดถึงกล้าทำร้ายพี่หญิงของข้า”

รูม่านตาของซือม่อเฟยเฉียบคมขึ้นมาในทันใด พลังแห่งจิตสังหารพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่สับสนหรือโง่เขลาเหมือนที่ผ่านมา