กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1071

“เป็นนายท่านหนึ่ง เท่ากับว่าเป็นนายท่านไปตลอดชีวิต ฝูกวงจะไม่มีวันหักหลังนายท่าน พัฟ......”

ลำแสงสองดวงพุ่งลงมา ฝูกวงกระอักเลือด

แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ต่อให้เขาต้องตาย เขาก็ต้องปกป้องกู้ชูหน่วนเอาไว้ให้ได้

กู้ชูหน่วนรู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก

แววตาสีดำปนขาวคู่นั้นของฝูกวงแสดงให้เห็นถึงลักษณะที่อดทนและไม่ยอมแพ้ของเขา

นางพูดอย่างอ่อนแรง “ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นเช่นนี้ ลำแสงพวกนี้มันทำอะไรข้าไม่ได้”

ฝูกวงเม้มริมฝีปากของเขา

เมื่อลำแสงตกลงมาแล้ว มันจะไม่หยุดจนกว่าจะโดนใครสักคน

เขาทำได้เพียงรับการโจมตีของลำแสงไปทีละครั้ง เขาล้มลงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังลุกขึ้นมาป้องกันอยู่ด้านหน้าของกู้ชูหน่วนต่อไป

เขาไม่สนใจว่าลำแสงพวกนี้สามารถฆ่าคนได้หรือไม่ เขารู้เพียงแค่ว่า เขาจะไม่ยอมให้นายท่านของเขาได้รับอันตรายแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น หากลำแสงนี้โจมตีใส่ร่างกายของนายท่านครบหนึ่งร้อยแปดครั้ง นายท่านของเขาก็ไม่มีทางรอด

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะทำเช่นนี้ต่อไป

ทำเช่นนี้ต่อไปจนกระทั่งเยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ร่วมมือกันเอาชนะฮวาอิ่ง และสังหารฮวาอิ่งจนตาย

กู้ชูหน่วนทั้งโกรธทั้งปวดใจ

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการต่อสู้กับฮวาอิ่ง ทำให้นางได้รับบาดเจ็บสาหัส หากถูกการโจมตีของลำแสงพวกนี้บ่อย ๆ นางเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

นางไม่สามารถช่วยอะไรได้

เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างหมดหนทางในขณะที่ชีวิตฝูกวงกำลังจางหายไป

เมื่อเห็นลำแสงตกลงมาอีกครั้งหนึ่ง กู้ชูหน่วนรวบรวมพลังของนางผลักฝูกวงที่ลอยอยู่บนอากาศออกไป

นางกลัว

กลัวว่าการโจมตีครั้งนี้จะพรากชีวิตของฝูกวงไป

กู้ชูหน่วนหลับตา รอลำแสงแห่งการโจมตีพุ่งเข้ามายังร่างกายของนาง

แต่รออยู่นานก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด กู้ชูหน่วนจึงลืมตาขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

และพบว่ามีเข้ามารับการโจมตีแทนนาง

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น

เขาก็คือลั่วอิ่ง

แววตาคู่นั้นของลั่วอิ่งเยือกเย็นและไร้ซึ่งความรู้สึก จ้องมองไปยังการต่อสู้ที่กำลังดำเนินไปในระยะไกล เขาอยากจะเข้าร่วมการต่อสู้ใจจะขาด

เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะเข้าร่วมการต่อสู้ ร่วมสู้ไปกับพวกของเยี่ยจิ่งหานเพื่อสังหารฮวาอิ่ง

แต่เขาก็ยังอยู่ที่นี่

อยู่เพื่อรับการโจมตีแทนฝูกวง อยู่เพื่อปกป้องนาง

ลั่วอิ่งถือมีดไว้ในมือทั้งสองข้าง รวบรวมพลังภายในไว้ในมีด พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อสกัดกั้นลำแสงที่พุ่งเข้ามา

แต่น่าเสียดายที่ลำแสงนั้นทรงพลังเกินไป พลังภายในของลั่วอิ่งไม่สามารถต้านทานมันไว้ได้

ลำแสงจำนวนหนึ่งพุ่งลงมา เข่าข้างหนึ่งของลั่วอิ่งปักลงพื้น เลือดไหลออกมาตรงมุมปากของเขา

“พวกเจ้าสองคนอยากตายมากนักหรือไง ข้าขอสั่งให้พวกเจ้ารีบหนีไปเดี๋ยวนี้”

ลั่วอิ่งผู้ซึ่งมักจะเงียบขรึม ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างดื้อรั้น

“นอกจากข้าจะตาย ข้าไม่มีวันที่จะหนีไปจากที่นี่ อือ......”

ลำแสงพุ่งลงมา ลั่วอิ่งขมวดคิ้ว เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผล

ลำแสงมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตกลงมาเร็วมากกว่าเดิม ไม่มีวี่แววว่าจะหยุด

ไม่รู้ว่าฝูกวงลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาร่วมมือกับลั่วอิ่งปกป้องนางอยู่ทางซ้ายและขวา ปล่อยให้ลำแสงพวกนั้นโจมตีเข้ามายังร่างกายของพวกเขาและทนกับความเจ็บปวดโดยไม่ส่งเสียง

น้ำตาของกู้ชูหน่วนไหลออกมา

“เจ้าทั้งสองบ้าไปแล้วหรือไง เจ้าพวกโง่ หากเจ้าทั้งสองตายไป ใครจะเป็นคนตามหานายท่านคนเก่าของพวกเจ้า”

ฝูกวงฝืนยิ้มออกมา เนื่องจากการบาดเจ็บของร่างกาย ทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

“เช่นนั้น......เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องตามหาอีกต่อไป พวกข้ามีท่านเป็นนายท่านเพียงคนเดียวก็เพียงพอแล้ว อัก......”

กู้ชูหน่วนกัดฟันแน่น

บ้าที่สุด

นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

ขั้นกลางระดับเจ็ดสองคนร่วมมือกันแต่กลับไม่สามารถจัดการกับฮวาอิ่งที่เป็นระดับมนุษย์ขั้นต้นเพียงคนเดียวได้?

หากไม่รีบจัดการกับฮวาอิ่ง พวกเขาจะต้องตายอยู่ที่นี่เป็นแน่

พัฟ......

โดยไม่คาดคิด มีลำแสงเล็ดลอดผ่านร่างของลั่วอิ่งและตรงมายังร่างของนาง

กู้ชูหน่วนถูกการโจมตีของลำแสงทำให้กระเด็นไปหลายเมตร

“นาย......นายท่าน......”

เนื่องจากความเจ็บปวด เล็บของกู้ชูหน่วนฝังลึกอยู่ในโคลน ความเจ็บปวดนี้ทำให้นางหมดสติและยากจะลืมตา

เจ็ดสิบห้าครั้ง ลำแสงบัดซบนี่โจมตีเข้ามายังร่างกายของนางทั้งหมดเจ็ดสิบห้าครั้ง

“พี่หญิง......”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

กู้ชูหน่วนอยากจะลืมตามขึ้นมาดูว่าใช่ซือม่อเฟยหรือไม่ แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่สามารถลืมตาได้ ทำได้แค่คืบคลานอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง