กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1070

แสงที่โจมตีลงมาอย่างต่อเนื่องทำให้เจ็บปวดอย่างไม่สิ้นสุด ฮวาอิ่งหัวเราะออกมาดังลั่น

ทรมานกู้ชูหน่วนไปทีละก้าว ทีละก้าว

ร่างกายของนางสั่นไหวในทันใด

ไม่ไกลจากนาง พลังแห่งยอดฝีมือระดับเจ็ดกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้

นางหันกลับไปในทันใด

ไม่รู้ว่าเหวินเส่าอี๋ที่หมดสภาพจากการต่อสู้ เวลานี้เขาได้ทะลวงขั้นสูงสุดของระดับที่หกไปยังระดับเจ็บ และยังไปถึงขั้นกลางระดับเจ็ด

นี่......

นี่มันเป็นไปได้ยังไง......

“เจ้าสามารถทะลวงได้สองขั้นติดต่อกันเลยงั้นหรือ?”

มีคนจำนวนน้อยมากที่สามารถไปถึงระดับเจ็ดได้

และต่อไปทะลวงไปถึงระดับเจ็บก็ไม่มีใครสามารถก้าวไปถึงขั้นกลางระดับเจ็ดได้ในทันที

แต่เขากลับทำได้

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เขายังอายุน้อยเพียงเท่านี้

ตั้งแต่สมัยโบราณมาถึงทุกวันนี้ ยังไม่มีใครเคยทำได้แม้แต่คนเดียว

สมแล้วที่เหวินเส่าอี๋เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ

“เป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ข้าตาสว่าง”

เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างเยือกเย็น “ปล่อยนาง”

“ฮึ......เจ้าเองก็ชอบนางงั้นหรือ? แต่นางเป็นภรรยาของน้องชายเจ้า เจ้าเต็มใจที่จะทำเช่นนี้งั้นหรือ?”

“ข้าบอกให้เจ้าปล่อยนาง” พลังขั้นกลางระดับเจ็ดของเหวินเส่าอี๋พุ่งโจมตีลำแสงเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะทำลายมัน

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ พลังขั้นกลางระดับเจ็ดกลับไม่สามารถทำอะไรลำแสงเหล่านั้นได้แม้แต่น้อย

“ข้าลืมบอกเจ้าไป ลำแสงเหล่านี้ นอกจากข้าจะตาย พวกมันก็ไม่มีทางหยุดลง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋รู้สึกเกลียดชังฮวาอิ่งอย่างไร้ขอบเขต

เหวินเส่าอี๋ใช้วิชาน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์ออกมา ไผ่ในป่าไผ่ลอยตามกันขึ้นไปบนท้องฟ้า ไผ่แต่ละลำกลายเป็นไผ่เส้นเล็กเท่าเส้นผม

เส้นไผ่ส่งเสียงดังเหมือนสายพิณ

เส้นไผ่จำนวนมาก ทำให้เกิดเสียงประสานและเสียงแห่งเซียน

“ฟ่อ......”

ทุกที่ซึ่งเส้นไผ่ผ่านไป ไม่ว่าจะแข็งแกร่งราวกับหิน ทุกอย่างล้วนถูกตัดขาด แค่เห็นก็รู้สึกขนหัวลุก

ดูเหมือนฮวาอิ่งจะคิดไม่ถึงว่าเหวินเส่าอี๋ที่เพิ่งทะลวงขึ้นมาอยู่ขั้นกลางระดับเจ็ดจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

เส้นไผ่รับมือได้ยาก

นางสะบัดด้ายพิษของนางเข้าไปพัวพันกับเส้นไผ่แห่งการสังหาร

อีกด้านหนึ่ง กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง เล็บของนางฝังลึกอยู่ในโคลนและหักเป็นสองท่อน เล็บที่เต็มไปด้วยเลือดจมอยู่ในโคลน เยี่ยจิ่งหานรู้ว่าเวลานี้นางรู้สึกทุกข์ทรมานมากเพียงใด

“อาหน่วน......”