กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1069

เขาไม่เต็มใจ

หากความแค้นของเผ่าเพลิงฟ้ายังไม่ถูกชำระล้าง เช่นนั้นเขาจะตายตาหลับได้อย่างไร

“ปัง......”

“พัฟ......”

เยี่ยจิ่งหานและกู้ชูหน่วนล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานคลายไปข้างกายของกู้ชูหน่วนด้วยความเป็นห่วง พยุงร่างกายอันไร้เรี่ยวแรงของนางขึ้นมา

“อาหน่วน......อาหน่วน......เจ้าฟื้นขึ้นมา อย่าทำให้ข้าตกใจ ข้าอยู่ไม่ได้หากไม่มีเจ้า”

ฮวาอิ่งมองขึ้นฟ้าพร้อมหัวเราะออกมาดังลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า......พวกเจ้าคิดจะสังหารข้าไม่ใช่หรือไง? เข้ามาสิ เข้ามาสังหารข้าเลย”

“พวกเจ้าอยากคืนชีพให้ลูกสาวของผู้หญิงสารเลวนั่นไม่ใช่หรือไง? วันนี้ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้สมหวัง อีกไม่นานพวกเจ้าก็จะได้ไปรวมตัวกันในหลุมฝังศพ ฮ่าฮ่าฮ่า......”

“ฟ่อ......”

ร่างกายของกู้ชูหน่วนถูกห่อหุ้มด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

ลำแสงสีดำสามดวงตกลงมาจากฟากฟ้า

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานเปลี่ยนไป รีบเขามาขวางอยู่ด้านหน้าของกู้ชูหน่วน

“พัฟ......”

ลำแสงโจมตีใส่ร่างกายของเขา เขาเจ็บปวดจนลมหายใจแทบจะแข็งตัว รู้สึกเหมือนกับมีงูนับหมื่นตัวกำลังกัดเขาอยู่ตลอดเวลา อวัยวะภายในของเขาปั่นป่วน และหายใจไม่ออกเป็นเวลานาน

ฮวาอิ่งหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “วางใจ นางจะไม่ตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว มีเพียงโจมตีครบหนึ่งร้อยแปดครั้งเท่านั้น ถึงจะสามารถสังหารนางได้”

“แต่ลำแสงนี้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยพิษที่ร้ายแรงที่สุดซึ่งประกอบด้วยการฝึกฝนทั้งสามที่ข้าเชี่ยวชาญ ตราบใดที่มันโดนลำแสง พิษจะกระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว เจ็บปวดราวกับว่าตายทั้งเป็น”

“อ่า แล้วก็......อวัยวะภายในของนางจะถูกกัดกร่อน เน่าเสียจากภายในและตายในที่สุด”

เยี่ยจิ่งหานกัดฟันแน่น “เหตุใดโลกใบนี้ถึงได้มีผู้หญิงที่ชั่วช้าเช่นเจ้าอยู่”

“อ่า ข้าแตกต่างจะพวกเจ้า มันก็วิเศษไปเลยไม่ใช่หรือไง?”

เยี่ยจิ่งหานพยายามทำลายกำแพงอย่างบ้าคลั่ง แต่ลำแสงที่ส่องลงมานี้ก็เหมือนกับกำแพงเหล็กกล้า ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำลายมันได้

มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดและสับสนยิ่งกว่าเดิม

“จะเริ่มแล้วนะ ลำแสงกำลังลงมาอีกแล้ว”

ฮวาอิ่งกระดิกนิ้วของนาง

ลำแสงฟาดลงมาโครมคราม

นกฟีนิกซ์สยายปีกและบินขึ้นฟ้า ส่งเสียงร้องของนกฟีนิกซ์ที่ดังก้องอยู่ในหูของทุกคน

ฟิ้ว......

ฟีนิกซ์กระหายเลือดกระแทกเข้ากับกำแพงแห่งแสงอย่างบ้าคลั่งด้วยพลังทั้งหมดที่มี

กำแพงแสงแตกสลาย

“บูม......”

เมื่อกำแพงแห่งแสงถูกทำลาย ดูเหมือนว่าพลังของฟีนิกซ์ใกล้จะหมดลง ไม่สามารถขวางกั้นลำแสงที่พุ่งเข้ามาได้ มันปกป้องกู้ชูหน่วนได้เพียงไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็ตกสู่พื้นและคร่ำครวญอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“พัฟ......”

ฟีนิกซ์หายไป ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานขาวซีด กุมหน้าออกของตนเองไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้เป็นเวลานาน

เขาหายใจออกมาก แต่หายใจเข้าน้อยลง ชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย

กู้ชูหน่วนถูกโจมตีหลายครั้งเกินไป

แม้ว่ากำแพงแห่งแสงจะแตกออก แต่นางก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน

ในตอนนั้นพวกเขาเสียเปรียบโดยสิ้นเชิง