กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1081

ฮวาอิ่งพึมพำในปากของนาง แต่ก็ไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่

ความแข็งแกร่งของเหวินเฉิงเทียนและพวกของหุ่นเชิดเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ที่ใกล้จะทนไม่ไหว เวลานี้พวกเขาทำได้แค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อรั้งเอาไว้

และตอนนี้ความรุนแรงของการผสานกันระหว่างพิณและขลุ่ยก็ลดลงเรื่อย ๆ

พวกของเหวินเฉิงเทียนสามารถทำลายพันธนาการได้ทุกเมื่อ สังหารพวกเขา จากนั้นก็สังหารกู้ชูหน่วน

และดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะไม่สังเกตเห็นถึงมันเลย

ยกมือขึ้นอันยิ่งใหญ่ขึ้น ฮวาอิ่งนำพลังทั้งหมดที่ดูดซับมาจากเยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋มอบให้กับพวกของเหวินเฉิงเทียน

“ครึ่ม ครึ่ม ครึ่ม......”

ร่างกายของพวกเหวินเฉิงเทียนราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างของพวกเขาสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง มีแถบสายฟ้าที่เปล่งประกายพร้อมกับกลิ่นไหม้ออกมาจากร่างกายของพวกเขา

เหวินเส่าอี๋กล่าวว่า “อย่า......อย่าทำลายศพพ่อของข้า”

จอมมารกล่าวอย่างอ่อนแรง “จะเหลือศพของเขาไว้เพื่ออะไร? เพื่อ......เพื่อทำร้ายผู้อื่นงั้นหรือ?”

“วรยุทธ์ของฮวาอิ่งชั่ว......ชั่วช้าเกินไป ข้าเกรงว่าหากเขาจบชีวิตลงภายใต้วิชาอันชั่วร้ายของฮวาอิ่ง เขาอาจจะ......อาจจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ตลอดกาล”

เหวินเส่าอี๋ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ มือที่กำลังดีดพิณอยู่ของเขาเกือบจะหยุดลงอยู่หลายครั้ง

เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับเสียงยุง หากไม่ตั้งใจฟัง แน่นอนว่าไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรออกมา

แค่เพียงประโยคสั่น ๆ แต่มันเหมือนกับว่าเขาใช้พลังทั้งหมดที่มี

กู้ชูหน่วนยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง เมื่อได้ยินคำพูดของเหวินเส่าอี๋ นางโจมตีไปที่เหวินเฉิงเทียนด้วยพลังที่น้อยกว่าปกติ ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องการควบคุมเขา

“ขอบ......ขอบใจเจ้ามาก......”

ฮวาอิ่งอยากจะบีบคอนางให้ตาย

ตนเองลำบากฝึกฝนวรยุทธ์มาเกือบทั้งชีวิต แต่สุดท้ายกลับถูกผู้อื่นดูดซับไปเช่นนี้

ทั้งหมดถูกทำลายโดยผู้หญิงที่ต่ำตมคนนี้

“หยุดมหาเวทย์ดูดพลังของเจ้า ไม่แน่ข้าอาจจะไตร่ตรองอีกครั้งและมอบยารักษาแผลจากลำแสงพวกนั้นให้เจ้า”

จอมมารได้สติกลับมาทันที

เห็นกู้ชูหน่วนยังคงดูดพลังของฮวาอิ่งอย่างต่อเนื่อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

“พี่หญิง นี่......การแลกเปลี่ยนนี้สามารถ......สามารถตกลงกันได้......”

ความปรารถนาของเยี่ยจิ่งหานที่จะฆ่าฮวาอิ่งไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ

แต่เขาก็เป็นห่วงกู้ชูหน่วน

“อาหน่วน หากเจ้าได้ยินคำพูดของข้า เจ้าก็......แฮ่ม แฮ่ม......พัฟ......”

รอยยิ้มอันเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นตรงมุมปากของกู้ชูหน่วน นางยังคงพยายามที่จะดูดซับพลังของฮวาอิ่งต่อไป

เมื่อก่อนนางทำได้เพียงดูดซับพลัง ไม่สามารถนำออกมาใช้หรือควบคุมมันได้

แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของนางเพิ่มขึ้นมากแค่ไหน แต่ด้วยความสามารถของนางในเวลานี้ นางใช้มือข้างหนึ่งในการดูดซับพลัง และมืออีกข้างหนึ่งในการโจมตีไปยังชายชราสองคนซึ่งอยู่ในระดับหก

“วันนี้เป็นวันตายของนาง แผลจากลำแสง ข้าสามารถรักษาเองได้ ต่อให้รักษาไม่ได้ เพื่อแลกกับการจากไปของนางมันก็คุ้มค่า”

ใบหน้าของฮวาอิ่งเริ่มดูไม่ได้

กู้ชูหน่วนไม่เพียงแค่ทำให้นางอับอายด้วยคำพูดเท่านั้น

แต่การกระทำก็ทำให้นางอับอายไม่แพ้กัน

นางเป็นถึงระดับมนุษย์ ผู้คนมากมายอยากได้วรยุทธ์และพลังของนาง

แต่ก็เห็นได้ชัดว่ากู้ชูหน่วนสามารถดูดซับพลังและวรยุทธ์ทั้งหมดของนางได้ แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่สนใจ กู้ชูหน่วนปล่อยพลังที่ดูดซับจำนวนมากไปยังหุ่นเชิดทั้งสอง

ร่างกายของชายชราระดับหกสองคนทนพลังอันยิ่งใหญ่ไม่ไหว ทำให้ระเบิดออกทันที

พลังของนางจำเป็นต้องมีคนมาแบกรับไว้

ร่างกายของเหวินเฉิงเทียนเองก็แทบจะทนไม่ไหวเช่นกัน

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายของเขาคงต้องระเบิดออกมาเป็นแน่

ไม่รู้ว่าพวกของเหวินเส่าอี๋เก็บพิณและขลุ่ยไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เขารีบตะโกนออกมาอย่างร้อนรนว่า “เหลือศพของพ่อข้าไว้”

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาว่า “อาม่อ ดอกดาตูราของเจ้าต้องการพลังอันแข็งแกร่งเพื่อการพัฒนาใช่หรือไม่?”

“พลังที่น่ารังเกียจของยายแม่มดเฒ่า ข้า......ข้าไม่ต้องการ”

“เยี่ยจิ่งหาน ดูดซับวรยุทธ์ของนางไว้ บางทีเจ้าอาจจะขึ้นไปถึงขั้นสูงสุดของระดับเจ็ด”

“ฮึ ให้ตายข้าก็ไม่เอา”

“เสี่ยวหูเตี๋ย......”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาบาดเจ็บเกินกว่าจะพูดได้ หรือเพราะเขาขี้เกียจเกินกว่าจะตอบกลับมา เหวินเส่าอี๋จ้องมองอยู่นิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไร